2005-11-24: Iran: Tabriz, verbazing over 2,5 miljoen gastvrije moslims

In de ochtend nemen we een lauwe douche weer. De voorzieningen zien er beter uit als in voorgaande hotels, maar laat uit bed betekent koud water. Dat is duidelijk geworden in de laatste weken.

Voordat we weg rijden gaan we op zoek naar brood voor onderweg. We lopen over een kleine bazar en bij de slager zien we onze eerste koeiepoten geitekoppen en andere ingewanden.

Bij de auto proberen we de weerstand in te bouwen en de Iranesen komen om ons heen staan in groepjes. Allemaal proberen ze hun beste engels mee te praten, maar het lukt ze niet. Elke vraag wordt beantwoord met “Yes”. Even later maant de parkeerplaats eigenaar ons van het terrein en we rijden weg naar het tankstation.

Het eerste tankstation heeft alleen benzine en we moeten 1 km verder rijden voor diesel. Het tweede tankstation heeft alleen bussen en andere voertuigen en verkoopt zijn diesel voor 1 $ per liter en dat vinden we erg vreemd. 5 km verder moeten we onze tank kunnen vullen voor 20.000 Rhial (2 Euro) volgens hem en verbaasd rijden we door. Inderdaad na ongeveer 6 km komen we bij het tankstation en we mogen maar maximaal 60 liter tanken. 60 liter kost ons 10.000 Rhial en dat is 1 euro om wel te verstaan. Wat een verschil en we zijn er erg blij mee.

In de tussentijd komen er allerlei verkopers om hun waren te slijten en als we de kaarten van Phil laten zien, druipen ze weer af en steken hun kaart van Iran hun zak.

Aan de overkant zit een truckers café en daar ontmoeten we twee truckers uit Rusland. We zijn hun gast en ze betalen ons eten en drinken. De ene rijd een Nederlandse truck en laat deze trots zien. Een voorbijkomende Iraniër wil geen foto maken omdat we engels zijn en als we hem hebben overtuigd Nederlands te zijn is het geen probleem. De truckers leren ons veel basis dingen over de verschillende zaken die we tegen gaan komen in Iran. Als we afscheid hebben genomen van ze duik ik achter de pc en af en toe kijk ik op hoe de landschappen langzaam veranderen. Iran is erg mooi met vele bergen, landschappen en het mooie weer. De wegen zijn perfect en ik kan zonder hobbels een verhaal tikken. Voor we het weten rijden we Tabriz binnen en stappen bij de politie binnen voor een nummerplaat. Natuurlijk ben ik verkeerd en de politie stuurt me naar een duur hotel naast het politiebureau. Als we verder rijden duiken we een sloop op waar ongeveer 10 benzine landrovers staan. Hierin zit geen weerstand voor de bougies en we gaan weer verder na een klein opstootje.

Eenmaal de auto geparkeerd in het centrum van de 2,5 miljoen inwoners grote stad, ontmoeten we al snel een vrouw die ons aanspreekt in vloeiend engels. We zijn haar gast en we maken een tour door het centrum en gaan naar een museum. Hoezo verschillen met Turkije. In Turkije spreken we drie weken bijna niemand en in Iran is de eerste persoon die ons aanspreekt een vrouw. Ze geeft ons zelfs plattegronden van de stad. Ze werkt als journalist in Tabriz en heeft vele artistieke vrienden. Als we afscheid van haar nemen, krijgen we haar telefoonnummer. Het eerste nummer is gescoord op de tweede dag in Iran. Het is bijna verbasend en ik moet eerlijk zegen dat het me verbaasd, gelukkig maar! Als we Kebab gegeten hebben in het restaurant op haar aangeven maken we een lange wandeling op zoek naar een hotel. We worden regelmatig aangesproken en veel mensen lachen naar ons. Eerst lijkt het vreemd, maar het wordt echt goed bedoeld.

Even later zitten we in een waterpijpen cafe. Tussen allerlei oude iraniers paffen we een eind tabacco weg. Er grappig om in een kringetje tussen paffende “oldies” te zitten. Als we weg gaan kopen we een Lonely Planet van Iran en uiteindelijk na lang zoeken vinden we rond half 10 een hostel voor 50.000 Rhial. Als we alles hebben uitgepakt en willen betalen is het in een keer 67.500 Rhial en we zijn verbaasd. Waarom ? daarnaast willen ze onze paspoorten en die Herbert wordt alweer bijna vuurrood lijkt het. We winnen het gevecht voor een deel en de goed engels sprekende man bemiddeld op een ietwat vreemde manier. Het wordt 60.000 Rhial en we hebben douche. Alle andere hotels hadden prijzen vanaf 80.000 Rhial en dus hebben we weer 2 euro bespaard (!) het blijft een leuk spel en na wat gelezen te hebben over Iran val ik voldaan in slaap op de kamer van de hostel.