2005-11-23: Iran: Iran , Here we Are

Als we opstaan in Dogubayazit stappen we dit keer onder een warme douche en ruimen de zaken op. Als de auto ingepakt is nemen we afscheid van de hoteleigenaren die ons hard achterna lopen. Blijkbaar is er een misverstand, want we hebben nog niet betaald !? Gisteren zei de beheerder nog dat als er koud water was er dan voor niets geslapen kan worden en dit aanbod namen we natuurlijk ter harte. Na veel gebakkelei en het tot verantwoording roepen hebben we de schade gedeeld en hebben we 6 YTL betaald. Een misverstand heeft twee zijden, die beiden dan de leed moeten delen. De mensen erom heen zeggen natuurlijk dat hij uit eigen zak bij moet betalen, maar dat heeft hij alvast bij de Hamam al eerder terugverdient. De man gaat akkoord en geeft ons een hand en we nemen afscheid.

Herbert is wat kortaf en voelt zich wat ziek. De tocht op de kamer maakt hem verkouden. We doen de post en lopen te kibbelen over geld pinnen, wisselen, de post, het eten en de weerstand van de auto. Pfff, uiteindelijk gaan we naar de grens waar we zo zijn en waar voor de poort we vergeten om de auto te controleren op gekkigheid en dergelijke. Alleen een check hadden we in gedachten, maar de perikelen om ons heen doen dit vergeten. 2 schago’s in een auto op weg naar Iran.

Voor de poorten van de grens met Turkije nabij Dogubayazit. Kom je in een ellenlange file van vrachtwagens waar je aan de linkerkant voorbij kan rijden. Mocht je het vergeten, dan helpen de vrachtwagen chauffeurs je dit wel herinneren. Voor de poort open gaat komt er een colonne mannen op je af die je geld willen. Ik gaf ons import formulier af aan de man en de poort gaat open en reed achter hem aan. Ik parkeer de auto aan de zijkant en de man vraagt om mijn paspoort. Zonder na te denken loopt hij naar het kantoor en na de tip van Herbert loop ik hem achterna. De man is zeer behulpzaam, maar loop naar de beambte in pak en pak het paspoort en het formulier weer terug en vraag al swe terug lopen wie de man is en waar zijn identificatie is. Het antwoord is simpel: “I help you, 20 euro and in 10 minutes to Iran.” Mijn antwoord is: “No thank you, we have got time enough.” En een balende Turk loopt weg. De mannen aan de grens overstelpen je, maar willen alleen geld. De eerste 100 meter wordt je gek van de mannen die geld willen wisselen en die je zogenaamd willen helpen. De grens passeren kost echter geen geld en laat niemand dit je wijs maken.

Turkije binnen komen is simpel, alleen eruit is een stempelcursus waar makkelijk doorheen te komen is.

Turkse Grenspost

1. Politiecontrole en de stempel wordt gezet dat je uit Turkije gaat op de visa sticker.
2. Customs. Deze zitten onlogisch aan de andere zijde van de taxfree zone (met restaurant) aan de naar Turkije binnengaande zijde. Bij het eerste loket worden twee stempels (stempel en datum) gezet na controle van het auto import formulier. Het paspoort van de bestuurder moet hierbij worden getoond.
3. Customs. Het tweede hokje zit een man die ook een stempel zit in het paspoort van de bestuurder. Daarna wordt het importformulier ingenomen.
4. De paspoorten worden voor het schuifhek van de beide landen gecontroleerd op alle stempels en men kan Iran binnen. Het schuifhek gaat open.
   
   Iraanse grenspost
   
5. Politiecontrole. 2 meter achter het hek staat een agent in uniform, die je paspoorten nakijkt en de parkeerplek aanwijst voor de auto. Daarna moet je naar binnen naar een andere beambte. In ons geval had deze een half uur lunchpauze, maar in principe kost dit geen tijd. Hij kijkt de paspoorten na en zet een stempel en vraagt misschien wat je komt doen in Iran.
6. Na de stempel van Iran loop je door naar een man die de eerste aantekeningen maakt op het Carnet De passage. Achterop de Carnet een boel Farsi teksten zet en daarna doorverwijst naar een andere collega.
7. Auto controle. De man loop mee en opent de linkerdeur en werpt een blik op de auto en geeft aan dat het goed is en we gaan weer terug.
8. Invullen en stempels in het Carnet. De carnet wordt ingevuld en bestempeld. Je dient een formulier mee te krijgen om bij de politie een nummerplaat op te halen. Dit is in ons geval vergeten en we moesten weer terug rijden later.
9. Geld wisselen. Wij hebben 3 uur verspeelt met het op zoek gaan naar een wisselkantoor. Na customs wordt je overspoelt met Iranesen die je geld willen wisselen op straat. Wij wilden dit niet en dit heeft ons flink vertraagd en je wordt gek van de “Exchange mensen” met hun wapperende biljetten. Banken verderop wisselen niet. Alleen bank Melli die hier voor Customs zit !
10. Controle van de stempels door Customs. 1 km na de eerste Iranese post zit Customs. Zij zetten ook weer stempels op het Carnet De passage. In ons geval nadat we het vergeten formulier hadden opgehaald, waarmee we een nummerplaat op kunnen halen in Tabriz of Teheran.
11. Na Customs wordt het geheel nog een keer gecontroleerd en gaan de poorten open van Iran. Bij voorkeur hard doorrijden en de schreeuwende verkopers achter je laten. Ze verdienen hun kost, maar zijn superirritant en staan niet in verhouding tot de mensen die je verderop in Iran tegenkomt.

Op de weg naar Makkum, wordt je overspoeld met Landrovers en Paykan auto’s. We zien zelfs een hyena over de straat rennen tussen de auto’s door en meteen wordt je overspoelt met de gekke rijstijlen van de Iranesen. Op zoek naar een hotel komen we bij een parkeerplaats terecht en de man brengt ons naar engels sprekende winkelier die mij recht evenredig vertelt dat Iran ons graag gastvrij ontvangt. Ze willen graag de buitenwereld laten zien dat de Iranees geen kwade zin heeft en ontvangen de buitenlanders graag in hun land. Als we verder gaan op zoek naar een hotel vinden we in Makum een slaapplaats in het centrum voor 60.000 Rhial. De koers is 10.600 Rhial voor 1 Euro en dat houdt in dat we voor 6 Euro met zijn tweeën kunnen slapen. Het openingsbod was 65.000 Rhial en we hebben we hebben er weer wat af kunnen snoepen, ook al is het maar 2 kwartjes.

Het eten doen we in een meersterren hotel en verwachten veel, maar krijgen weinig. Zou het dan toch waar zijn dat het eten in Iran erg beperkt is. Langzaam komen de dingen op ons af en we leren snel. In een winkel vinden we voor 3 euro een weerstand voor de auto en we hopen maar dat deze goed is.

Voordat we het hotel ingaan kopen we wat fris, tenminste ik koop wat fris. Herbert ziet EFES bier en er komt een klein druppeltje vocht langs zijn mond naar beneden. Eenmaal in hotel wordt mijn vermoeden bevestigd en Herbert zit de eerste dag in Iran aan de malt bieren. Ik zit aan de coca cola flesjes snoep en neem een teug van mijn wegroestende blikje Coca Cola. Een mooi stel weer.