Eenmaal wakker proberen we de douche uit en pakken de auto in. Ik ga het internetcafé in om alle financiële zaken bij te werken en de laatste zaken af te handelen. Met een brak gevoel en bijzonder slechte stemming werk ik alles af en hobbel later, als Herbert de was heeft geregeld, achter hem aan op zoek naar wat vertier.

De financiële boekhouding leert dat we eigenlijk wat te lang in Turkije zijn. De diesel is veel duurder als verwacht en we hebben een te hoog bestedingspatroon door onder andere de hotel overnachtingen die we extra nemen. Maar goed, langzaam is het besef er dat het wel moet en ik heb er ook vrede mee. Er zijn wel belangrijkere dingen en plaatsen als Nemrut Dagi en Cappedocia maken veel goed. De mensen zijn of worden echter irritant en vooral vandaag. Laat ze ergens anders zeuren om vragen zoals hoe ik heet, waar ik woon, hoelang ik al getrouwd ben…..

De besteding komt neer op 25 euro per persoon per dag. Het totale budget voor Azië is zeg maar 11 euro per dag per persoon en blijkbaar is Turkije klaar voor de Europese unie, want we maken hier net zoveel op als het budget is voor een dag in West Europa. Westers genoeg hier zeg maar…

De eerste besparing is al snel gevonden een achteraf kamertje voor 14 YTL totaal voor ons beiden en we happen toe. Er hangt een “irri” luchtje , maar goed we slapen boven in het hotel. Dat verdwijnt vanzelf wel.

De avond brengen we door in een Hard Rock (“lees Turkse muziek met een gitaar en een drumstel”) Café en aan het einde van de avond krijgt Herbert het shirtje wat hij wil voor weinig. We worden al snel opgenomen in een groep van 20 eerstejaars studenten, waarbij we aanschuiven. Deze studenten zijn enigszins buiten ons aandachtsgebied, maar het is wel het eerste café waar we vertier vinden in Turkije buiten Instanbul en Ankara waar we eigenlijk niets hebben opgezocht. Toch wat anders als internetcafe’s, koffiehuizen en biljarttafels.

We missen net twee ouderejaars studenten die ons al eerder op de avond zochten volgens horen zeggen van een jongen die ons ook al eerder op de avond aansprak om kennis te maken. Bijzonder allemaal, maar het biedt ook openingen om mensen te leren kennen. Het meisje naast me zit me stiekem te fotograferen met haar telefoon en de jongens willen van alles en nog wat weten.

Twee jonge studenten nemen ons uiteindelijk mee naar een oud koffiehuis waar ze verschillende traditionele Turkse zaken hebben liggen, hangen en gebruiken. Een erg groot prachtig huis en we strijken neer op de vloerkleden met kussens voor een bak “Chai”. We krijgen overal Thee, zelfs bij de aanhouding door de militairen hebben we thee gehad voordat we wegreden. En dan is Engeland een “Teatime land “……!?

In de avond komt er ook nog een stoet langs met toeterende auto’s. Blijkbaar een bruiloft en het is traditie om toeterend door de stad te rijden en flink buiten de auto te hangen.

De avond eindigen we op zoek zijnde naar een bar voor een laatste pilsje. De studenten zijn te laat. Ze hebben een avondklok van 11 uur. Anders komen ze het terrein niet meer op. Herbert geeft ze een kaartje van ons als excuus voor ze om later te komen.

De avond eindigen we met een pilsje op de kamer en na een lange tijd volgt uiteindelijk de slaap die het toch overwint.