2005-11-17: Turkije: Erzerum, de visa voor Iran is binnen

We gaan vroeg weg is de planning. Om half 9 komen we uit de auto en we kunnen wat opfrissen bij de buurman. We willen eigenlijk het blok schoon hebben en kunnen dit doen bij het tankstation. Eigenlijk willen we alleen schoonspuiten, maar de auto krijgt een totale wasbeurt, ondanks dat we dat gevraagd hebben. De man heeft vele vrienden in Nederland, maar hij is de naam alweer vergeten (!?). Hij is de zoveelste moslim die vraagt of we getrouwd zijn en wat we aan het doen zijn als we thuis zijn.

Als alles klaar is vraagt hij geen geld en we bedanken hem met een foto op internet. We rijden weg naar Erzerum en gelukkig merken we de dagen erna dat de motor niet meer zo olie lekt. Later leren we dat de kering van de krukas wat heeft gelekt en dit kan als de auto schuin staat, zoals op berg Nemrut of bij zeer hoge toeren als de krukas ingesleten is door de oude keerring, volgens Herbert. Maar goed, stap voor stap leren we de grenzen kennen en het wordt tijd om de laatste zaken eens te verbeteren.

Voor Erzerum rijden we door fantastisch gebied. Links en rechts sneeuw, die het zonlicht weerkaatst. Prachtig gebied en ik maak wat mooie filmpjes voor Richard, de inkoper van Honeywell. Hij zal wel weer een paar gebieden op zoeken dit jaar. Misschien is dit wat voor hem…

In het dorp parkeren we de auto in het centrum en al snel belanden we bij de politie in de auto. De verkeerspolitie neemt ons mee naar de eerste de beste politie auto als we vragen naar de ambassade. Deze twee taxichauffeurs in de oude Renault brengen ons pardoes weg en staan we voor de deur. De ambassade gaat over drie kwartier weer los en duiken daarom het internetcafé maar in. Onze site en niets werkt en kan ook de mail niet lezen. In de mail zit de code van Iranian Visa en die hebben we waarschijnlijk nodig. Ik ga uit van het ergste en neem aan dat het geheel wel weer een paar dagen zal duren. Eenmaal binnen blijkt het tegendeel waar. Als we de pasfoto’s inleveren en met de pen de papieren invullen dan hebben we uiteindelijk, zoals de tijd zal leren, na het betalen bij een lokale bank de visa binnen 2,5 uur op tafel.

Verwonderd als ik ben neem ik de sleutels mee en haal de auto op. Herbert blijft achter om de gegevens vast in te vullen. Ik spring in de Dormus met alleen maar 50 YTL bij me. De man kijkt me verwonderd aan, maar wisselt en vertelt me wanneer we in “Sehir Markiz” zijn, het centrum. In de tussentijd heb ik de bank al gespot waar we heen moeten en eenmaal terug leveren we de papieren in bij de ambassade, samen met de foto’s en benodigde info. Bij bank OYAK kunnen we de 100 euro overmaken en krijgen we meteen een papiertje mee waarmee we kunnen aantonen dat de overboeking gereed is.

2,5 uur later staan we buiten met de gecontroleerde Iranese visa. In Nederland zouden we 130 euro p.p. moeten betalen aan een extern bureau. Nu hebben we totaal 164 euro betaald voor de visa voor 2 personen en heeft het ons 3 ritten naar Den Haag en dus kostbare tijd gescheeld. Helaas zijn er wel een paar bezoekjes in Sofia geweest aan de ambassade aldaar, maar goed die nemen we op de koop toe.

Later op de dag vinden we een hotel voor 25 YTL voor ons beiden i.p.v. 30 YTL en tevreden gaan we naar het internetcafé in de hoop een goeie verbinding te vinden voor het bekijken van onze mail en de site. Helaas gaat dat niet lukken blijkt later, maar het is weer goed om met thuis te babbelen en “webcammend” komen we de avond door met prachtige beelden van thuis.

Later thuisgekomen in de hotelkamer drinken we nog een biertje en is het de start van een slapeloze nacht.