2005-11-16: Turkije: Zonsopkomst op Nemrut Dagi, Throne of the Gods

Ik heb gisteren de wekker gezet en wil er vroeg uit met Herbert. We gaan de Berg bekijken en al het moois wat er omheen zit bekijken. Bekir zei gisteren dat hij ook meeging, maar als de wekker van mij gaat ligt deze breed gesnorde man nog samen met zijn hulpje en collega in het dubbele stapelbed.

Als ik hem na 5 minuten vraag of het niet beter is al te gaan zegt hij natuurlijk en we moeten in een keer opschieten, want over 20 minuten is de opkomst. Het scheelt dat het een 25 minuten wandeling is dus er is ons alles aangelegen om op te schieten. Het was vannacht niet koud maar lekker slapen was het ook niet.

Na een flinke stap de berg op blijft Herbert iets achter, maar uiteindelijk halen we beiden de top van Nemrut Dagi. We zijn de enigen en zwaar puffend kijken we naar de beelden, de maan, de schemerige opkomende zonnestralen en het moois om ons heen.

Nemrut Dagi is de berg Nemrut waar de koning Kommange na een gelukte verzetpoging tegen Julius Ceasar enig krediet heeft gekregen van de Romeinen. Ze laten het rijk van Kommange sindsdien met rust. Aan de ander zijde is het Perzische rijk en als verzoeningspoging met beide grote rijken is er op deze hoogste berg Nemrut een verzameling beelden neergezet van een adelaar, een leeuw, Kommange en zijn vrouw, Zeus (de oppergod), Hercules (De halfgod en zoon van Zeus), Apollo en een ander beeld welke ik even vergeten ben.

Deze plek is bijzonder omdat er geen aanvoerwegen zijn en geen verzameling water of andere voorzieningen. Nu natuurlijk wel, maar in die tijd een bijzonder kunstwerk onder waarschijnlijk bizarre omstandigheden. De goden kijken uit naar het westen en naar het Oosten. Het is prachtig en ik maak wat foto’s van de opkomende zon en de neergaande maan. Het was volle maan, koud en gewoonweg prachtig. De voorzieningen wat minder, maar wat maakt het uit. Dit is echt een plaats die ik later terug ga zoeken in de boeken.

Als ik Bekir vraag hoeveel mensen hier komen per jaar zegt hij 100.000. Als ik Herbert vraag hoeveel mensen er bestaan zegt hij 6 miljard, waarvan 1 miljard chinezen. Dat leert mij dat als dit al 40 jaar bestaat ongeveer, dat er 4 miljoen mensen dit hebben gezien en dat ik me tot een van de 6 promille tot de macht -1 % kan rekenen. Gewoonweg gaaf en zo mooi om alleen op een bergtop te staan in alle rust. De vogeltjes beginnen met fluiten en je ziet de zonnestralen stap voor stap de laagvlaktes om je heen bereiken. Het geeft prachtige plaatjes en de warmte van de eerste zonnestralen op je gezicht een verademing in deze koude …….

Het uitzicht strekt zich tot ver omdat het allemaal laagvlakte en meren zijn om ons heen in combinatie met wat andere bergen in de verte.

Voordat we weggaan krijgen we nog toast en worden we weer aangesproken door wat Turken. Als ik de auto weer probeer te starten is het weer shit. Het wil gewoonweg niet en ik baal als een stekker en heb de nodige woorden laten vallen weer in de auto. Ik denk dat de diesel niet in de pomp kan komen en laat de auto afrollen om de auto weer horizontaal te krijgen.

Herbert is al weggelopen om een filmpje te maken vanaf veraf beneden van de auto en ik pik hem weer op ergens beneden aan de bult als ik na 10 keer starten hem dan eindelijk aan de praat kan krijgen. Helaas is de memorie kaart vol na 220 Mb film en maak ik eerst maar een download op de computer. Als we dan gaan rijden we bult afwaarts door de landschappen en bekijken we nog een oude brug en een oud paleis van Kommange. We worden weer zeer vriendelijk ontvangen door een Koerdische Turk en hij vraagt ons om voetbal te komen kijken vanavond. Herbert moet de auto maken van een man, want ja hij is nu eenmaal engineer, mechanic om wel te verstaan….haha., Het blijkt dat de bedrading los zit en dat dit vervangen moet worden en nadat Herbert aan de bedrading trekt valt de motor uit en begint iedereen te lachen. Het eten en de “Chai” krijgen we weer voor niets en we vertrekken.

Helaas moeten we een groot stuk omrijden naar een veerpont. In een keer staat het bordje “DUR” voor ons en we krijgen niemand te spreken die kan vertellen waarom de veerpont niet vertrekt. We moeten 50 km omrijden naar de volgende veerpont volgens de mannen en daar hebben we geen zin aan, maar er rest ons niets als omrijden.

We komen weer op dezelfde weg als de heenweg terecht en stoppen bij de veerpont. Over 1,5 uur gaat deze weer en we pakken de vishengels en eten we worst op brood. Ja pa en ma, we eten wel gezond……

We moeten van de Turken op de boot vissen en we krijgen warme melk van een langslopende koe. We nemen wat slokken maar het is toch lekkerder als het koud is. Ze lijken een beetje verontwaardigd als we een nieuwe kop afslaan en denken dat we het gepasteuriseerd willen hebben en ze zeggen ons dat we het moeten opwarmen. We laten het maar en de veerpont vertrekt. De klep gaat niet eens omhoog. Er komt op zijn gemak een man aanlopen na een halve minuut en op zijn fluiten gaat de boot weer terug. Hier kan dat, waarom ook niet.

In de auto’s zitten dieren opgesloten zoals het niet denkbaar is Nederland. De geitenhouder ramt een vervelende geit een paar keer goed met zijn stok en iedereen loopt onze vering van de landrover te testen als we even uit het zicht zijn. Ze zullen wel denken….die Nederlanders……

Als we van de pont afkomen rijden we direct de hoogte weer in en als we weer op een hoogte zitten van 1100 meter krijgen we weer vlak land. De omgeving verandert langzaam en er is maar mondjesmaat landbouw. Het meeste zie je geiten en schapenhoeders gewapend met een geweer door de bergen heentrekken. De vrouwen lopen meer gesluierd rond en de mannen dragen grote doeken. We realiseren ons dat dit meer Koerden als Turken zijn en we trekken langzaam door plaatsen als Aydiaman en Diyabakir. Later blijken dit de grote Koerdische plaatsen te zijn als we het navragen bij onze slaapplaats.

We willen graag door naar Erzerum en daarom rijden we door als de zon ondergaat. Aangezien de auto al ruim 10 uur dienst doet, schrikt Herbert op als hij vonken uit de uitlaat ziet komen. We hebben deze middag de olie ook al bijgevuld en wel ruim 1 liter en dat is veels te veel. De oliedop lekt en daar moeten we ook wat mee doen en deze hebben we daarom weer voorzien van vloeibare pakking. Er zit een blikje in om de dop af te kunnen sluiten, waarschijnlijk al geplaatst in India. Ik snap niet dat deze er nog inzit, maar goed ik ben geen monteur. Kan er alleen maar een cynische opmerking over maken. In ieder geval kan hierdoor geen liter olie weg zijn en we rijden al lang en na die vonken uit de pijp besluiten we de auto in het donker te parkeren. We kijken alles na en rijden weer verder als we weten dat er geen gekkigheid is. 1 km verder worden we van de weg afgehaald door militairen. Er kwamen al steeds meer militairen om ons heen, maar nu ging het wel heel snel. Buiten de kleine wegen en de slechte afbakening van de weg, was dit wel heel slecht te zien.

“Waarom stopten jullie daar naast de weg”, was de eerste vraag en het kwartje valt. We hebben de auto even fijn op militair terrein geparkeerd en nu worden we even aan de tand gevoeld. De chef van het stel komt er ook aan en we moeten de paspoorten laten zien en de auto wordt geïnspecteerd. Het is koud en we maken maar grapjes. Als de auto goed gekeurd is door de “vrienden van Emmink” wordt ons medegedeeld niet meer te stoppen langs de weg en door te rijden naar de steden. We zullen zien of we de vrienden van onze geanimeerde vriend Marcel Emmink nog vaker tegen zullen komen. Hij is bewaker bij de militairen in Nederland en misschien heeft hij nog wat tips. Dit beloofd weer een leuke mail in de box later deze week…….Marcel kennende…..

De voetbal Turkije tegen Zwitserland is al bijna begonnen en ik had
De wedstrijd graag willen zien, maar ja we rijden door tot Bingöl. We proberen er te zijn voor het einde van de game, want de mannen zullen wel niet zo blij zijn in Turkije na een verlies partij en dat verwacht ik eigenlijk gezien de eerste wedstrijd. In Bingöl komen we na een rondrit van alleen maar door en tussen militairen uit bij een tankstation waar we de nacht doorbrengen in de auto. DE mannen zijn niet blij met het verlies, maar er gebeuren verder geen schokkende dingen. Op de bank bij het tankstation hebben we het laatste half uur gezien en het was spannend. Verder gaat de Wodka op voordat we Iran naderen en praten we nog eens na over de planning, organiseren van de Masters of Darts, Margreet die langs komt binnenkort in India of Nepal en al het andere wat we zo graag zouden willen.