2005-11-09: Turkije: Agva richting Ankara

Heerlijk wakker geworden en we zijn weer op weg, de bedoeling is zo dicht langs de kust te rijden om dan na een bepaalde tijd weer landinwaarts te gaan en richting Ankara. Al snel blijkt dat het hier een vakantiegebied in wording is want de mooie weg langs de kust loopt na 10 km dood in een luxe appartementen complex en de rest naar het volgende dorp zal volgen jaar wel aangelegd worden. Wel grappig om gewoon boven op een bult een einde van de asfaltweg tegen te komen en dan ook niet dat het doorgaat in een zandweg nee hahaha het houd gewoon op. De wegwerkzaamhedenkeetjes staan er wel maar wegwerkzaamheden ho maar. Dus maar weer op weg terug naar de grote weg, ook deze blijkt na het dorp Agva niet zo belangrijk te zijn en vervalt weer in een staat waar deze al twintig jaar in verkeerd.

Maar uit eindelijk zitten we weer op het juiste spoor en crossen de binnenlanden van noordwest Turkije door. Tot we plots een klein citroennetje op de weg zien staan en een Turkse man en vrouw met de armen zwaaiend ernaast. Oké, we stoppen en vragen of we ze kunnen helpen. De man kan redelijk engels en vraagt of hij met ons mee kan rijden naar het volgende dorp want er tikt iets onder de motorkap. Ik vraag of ik eens mag kijken en als ik de even kijk dan word me duidelijk dat de getande riem een gedeelte mist en die klappert tegen allerlei steunen aan. Dit uitgelegd aan de man en na meerdere pogingen om het loshangende eindje los te trekken, snijden we het er maar af en laten een strook zitten. De riem maakt nu geen lawaai meer en de man kan rustig naar het volgende dorp rijden. Dankbaar neemt hij afscheid van ons en we tuffen er weer vandoor. We stoppen onderweg nog even bij een kleine garage om de olie en het oliefilter te vervangen. Na de reparatie van de motor moet deze na 1000 km vervangen worden. Meteen ook even de klepdeksel pakking vervangen omdat die al weer lekte, das een standaard probleem bij dit soort motoren dus geen paniek. We onderhandelen met de monteur over de prijs en komen uit op een bedrag van 10 YTL. Ook het vangen van de pakking en rest word niet moeilijk over gedaan en we wisselen nog visitekaartjes uit en gaan weer op weg. We komen eindelijk op de snelweg terecht en het begint al donker te worden en we besluiten nog even op de snelweg door te rijden en dan ergens te parkeren en te pitten. Eerst nog even bij “67 Kebap Salonu” in Duzce gegeten en de weg gevraagd. Dit blijkt weer eens een nutteloze actie te zijn want de man brabbelde alleen in het Turks dus maar een beetje mee gebrabbeld en we zijn weer op weg. Na nog een uurtje tuffen, besluiten we toch bij een groot tankstation ons neder te gaan vleien en we gaan wederom een koude nacht tegemoet.