2005-11-04: Turkije: On the road to Instanbul

De afgelopen dagen zijn we in Istanbul geweest. Totaal zijn we nu 3 dagen verder en hebben we een mooie impressie op kunnen doen van dit trefpunt van 2 werelddelen. Daarnaast zijn we eindelijk in Azië.

De afgelopen weken hebben we dagelijks een dagboek bijgehouden op zich werkt dat mooi en blijven we dat zoveel mogelijk doen. Echter we moeten wat minder achter de pc zitten en genieten van de alledaagse dingen en wat meer de reis de reis laten worden en niet een verslaggeving van de reis alleen. De afgelopen dagen heb ik de pc even links laten liggen. Gewoon stad bekijken, genieten en denken over het leven in het algemeen. Istanbul laat veel verschillende dingen zien en er is veel diversiteit in de stad. Het rijden met de auto door de chaotische straatjes en de oude gebouwen in het oude stadsdeel, de lange winkelstraat in het nieuwe deel en het duurdere Aziatische deel met boven op top van de berg een top locatie om te onthouden. Het zijn maar fragmenten van wat er allemaal te zien in deze bijzondere stad. Echt een aanrader voor iedereen. In dit uitgebreide reisverslag hoop ik een beetje een beeld neer te zetten en voor ons zelf vast te leggen wat we allemaal wel niet hebben gezien.

We rijden net weg uit de jachthaven van het Aziatische deel en ik (Sander) heb net de GPS route ingevoerd door Turkije. We gaan via een militair complex naar Ankara waar we een paar natuurparken gaan bekijken. We hopen in Ankara al wat uit te zetten voor een eventueel visa door Birma. We gaan er niet van uit dat we deze krijgen, maar we zullen zien. Een moeilijk land om in te komen met de auto, veel papierwerk en de nodige kosten om er doorheen te rijden. Maar toch kan het goedkoper zijn om met de auto tot aan Indonesië te rijden. Minder wachttijd van de auto bij de douane, minder kosten om over te reizen naar Australië en nog wat kleine voordelen. We gaan er maar niet vanuit voorlopig dat het haalbaar is.

Vandaag rijden we naar de zwarte zee. Ik ben er al geweest in 1998 en ben benieuwd of de zon nog gaat schijnen in Azië. Het is slecht weer geweest en baal er een beetje van dat ik niet mooie foto’s heb kunnen schieten van de moskeen en de ondergaande zon erachter. Wel hebben alleen bewolking en regen gehad. Daarentegen wel een lekkere temperatuur gehad van gemiddeld 12 tot 16 graden.

2005-11-04 Op vrijdag 4 november verlaten we Havsa en de leraar Sulleman en zijn kornuiten. Wederom haalt hij een ontbijt voor ons en smullen we de Borek lekker op die hij ons aanbied. We hebben geslapen in de lerarenkamer en dat lag lekker warm. Naast de stapels boeken en het lekker ruikende toilet. Om half negen sta ik naast de auto om de spullen weer in te pakken waar Sulleman me al staat op te wachten en hand en de wang tegen wang begroeting toepast. Dit keer ben ik hun land en dien ik me een beetje aan te passen. Het is ook niet erg, alleen een begroeting. Wel erg vreemd voor Nederlandse begrippen, maar goed. Even later komen Herbert en de Canadees binnen lopen, waarna we beginnen aan het ontbijt. Als we weg gaan begroeten we Sulleman en zijn leerlingen in het internetcafé en gaat de Canadees naar huis. We hebben hun adressen en kunnen mailen. Sulleman wil graag een keer met een bus vol landgenoten naar Nederland komen en maakt er geintjes over. Uiteindelijk pakt hij een eigengemaakt bootje en schrijft daar ook zijn adres op en zegt “souvenir from Sulleman”. Hij rijdt met ons mee naar zijn huis en we worden nog uitgenodigd voor een bak koffie. “Friend Raki is still sleeping…to much raki….” We lachen en bekijken zijn huis, nadat we de schoenen hebben uitgedaan. Overal zijn “all seeing eyes” te vinden. Op de drempels, boven de deuren. Overal. Hij heeft 2 schotels voor de tv en zoekt tussen de 1000 zenders naar een nederlands tv station. Tussendoor komen er nog twee vrienden langs, namelijk de botser (en een onbekende) en het eerste wat hij zegt is dat hij alweer met zijn auto tegen de onze is aangebotst. Hij heeft dus echt geen rem en heeft een botspaaltje nodig. Uiteindelijk nemen we afscheid van het gezin en doen we snel weer de schoenen aan. Ik heb twee verschillende sokken aan ze ruiken niet naar bosviooltjes.

Het is me opgevallen hoezeer de mannen nadrukkelijk aanwezig zijn en dat de vrouwen achter de schermen veel doen in Turkije. De nichtjes van Sulleman (de zussen van de Canadees) zijn redelijk modern en ontwikkeld. Zij woont in Istanbul en schikt zich verder in de tradities van het dorp lijkt het wel. De vrouwen lopen bijna niet over straat en als ze er wel lopen zien ze er wel westers uit. Soms nog met een hoofddoek om, maar dat is dan vaak ook alles. De mannen zitten veel in koffiehuizen en de vrouwen mogen daar niet komen. De jonge tieners lopen buiten op straat en doen geen groot kwaad. De meisjes van die leeftijd zie je echter niet. Sulleman lijkt en schijnt echter redelijk modern en open minded te zijn in het dorp. Ik hoop voor hem dat hij de burgemeester van het dorp kan worden. Zoals hij zegt eerst blij met jezelf zijn en dan pas kun je veel voor anderen betekenen.

Eenmaal onderweg naar Istanbul komen de landschappen weer naar voren. Turkije is redelijk onderhouden en mensen kijken ons na op het platteland. We gaan niet meer over de snelwegen en kiezen ervoor om de B wegen te pakken en zo snel mogelijk naar de kust van de Marmaris zee te rijden. Uiteindelijk rijden we daardoor door industrie gebieden en kleine plaatsjes en naar een paar uur is het zover de Marmaris zee. De camera is een leuk speeltje om leuke filmpjes te maken en we testen het voluit. We zoeken het eerste open stuk op om een fotootje te schieten. Nog even en we zijn in Azië.

Langzaam maar zeker worden de wegen drukker en de landschappen veranderen in camping plaatsen. Naast de weg zit een maxi markt waar we gaan pinnen en boodschappen doen voor de avond. Het wordt bloemkool met Hamburgers. Lekker “Nederlands..” Bij de Shell tanken we en kunnen we concluderen dat de auto minder hard zuipt als we dachten. De auto rijdt 1 liter diesel op 7.7 km. Dit stuk hebben we redelijk door kunnen rijden en is dus acceptabeler als we vooraf dachten. Het blijft nog een zuiper maar goed. Het materiaal is in de staat zoals de gebruiker het wenst….. (!)

De stad wordt voller en voller. De huizen zijn vreemd. Allemaal vrijstaande woningen. Aan de onderkant zijn ze smal en worden breder aan de bovenkant. Het wordt al donker en een man bij de supermarkt zeiden ze dat we moesten rijden naar Ge cikme nog wat. In een keer zien we een grote toren die ik vaker op plaatjes heb gezien en we beseffen ons dat dit een grote voorstad is. In no time zitten we bij het vliegveld en dolen we in het donker door een deel van het centrum op zoek naar de zee en uiteindelijk vinden we hem vanzelf. Het plaatsje ge cikme (of iets dergelijks) vinden we later terug en dat is het grote meer voor Istanbul…helaas gemiste kans…..hier zitten we toch beter.

Voor de luxe appartementen starten we met het koken van Bloemkool en aardappelen. Natuurlijk past het allemaal niet in ons pannetje en kunnen we de rest bewaren voor later. Al snel komt er een midden dertiger kijken en zo brutaal als die is kijkt hij hoe we koken en probeert van alles om een gesprek aan te knopen. Helaas praten we nog steeds geen Turks en zal dat waarschijnlijk ook niet gaan gebeuren. Uiteindelijk pakt hij zijn telefoon en laat een filmpje zien……en wat voor een ….de taal van ….snapt iedereen. 1 vrouw en 2 mannen en de rest mag iedereen zelf invullen en ik lig in een stuip van het lachen. Wat een mafkees. Na het eten druipt hij af en we zien hem niet meer terug.

We zitten aan de kust en de rijk uitziende mensen lopen allemaal langs het strand heen te joggen. Bijzonder tafereel en bij navraag aan 2 senioren blijkt het geen probleem om in deze wijk te staan. Het is er veilig en niemand zal ons lastigvallen. Iets verderop zit een luxe hotel en daarnaast een luxe cafe. We gaan naar binnen en bestellen pintje. We zien er niet uit en kunnen zo het zwervershotel binnen en nemen plaats naast de dj van de toko, een langharige blonde “zweeds” uitziende Turk en zijn maat. Voor de rest lopen er pakken rond en veel dames en het begint me te dagen dat het bier wel eens wat duurder kon zijn. Herbert en ik vinden 5 Turkse lira acceptabel in deze westerse stad en bij navraag betalen we er 8 per pilsje……. Hmmm dat word vroeg slapen en we halen een paar pintjes bij de buurtsuper op de hoek en tuigen hem af naar de rotsen aan het strand. Ondanks dat het koud is, is het vooral een mooi uitzicht over de kust van Istanbul. Herbert laat zo’n beetje alles vallen van de rotsen en komt met door de Marmaris zee gewaterde Camel sigaretten thuis en de blikjes hou ik maar vast. Het was weer een goed gesprek uit velen en de conclusie is dat we nog niet weten hoe de wereld in elkaar zit. Gelukkig maar….

We besluiten om in de auto te slapen….de gordijntjes van Betsy werken prachtig, maar het blijft een kruiphok….