2005-10-31: Bulgarije: Halloween heeft onze boze geesten verjaagd

De laatste dag in Sofia is aangebroken. De dames zijn ook al wakker en we drinken een bak koffie. Dani moet ook werken en wacht op ons. We hebben echt een paar fantastische dagen achter de rug en we zijn ze erg dankbaar.

A word for Tony and Dani:

We are very grateful of your help and the possibility to stay over at your place. Tony and Dani thanks and we will see you in Holland mabye one time. We enjoyed it a lot and made it very comfortable. Thanks for everything.

Nadat we afscheid nemen van Toni lopen we nog met Dani naar de computerzaak op de hoek waar we een PCMIA kaart kopen met 2 USB 2.0 poorten erop. Wellicht gaat het nu beter met branden. We nemen ook afscheid van haar en we starten de auto en rijden weg. Alweer een afscheid. Het blijven rare momenten. Je komt mensen tegen, je ligt op dezelfde golflengte en na een tijd scheiden de wegen weer. Iedereen een eigen doel en een eigen weg. Sommigen kom je weer tegen en sommigen niet. That’s Life. Toch ben ik erg blij dat ik straks op een moment weer thuis komen bij de mensen die ik graag om me heen heb. Sommige dingen mis je zoals een goal maken op de training of de fijne avonden teruggetrokken thuis op de bank. De avondjes tennis en bijzondere momenten komen niet vanzelf en je maakt er op een of andere manier vanzelf tijd voor. Ik kijk er elke dag weer naar uit, maar ga eerst deze reis volbrengen. We gaan bijna weer starten.

We rijden naar Assist Service en starten direct met het wassen van de auto. Zelfs Drago helpt nog een handje mee. In de tussentijd vraagt hij nog wat het ons nu kostte en zij natuurlijk dat het veels teveel was een normale auto zou 300 euro mogen kosten. Afgezonderd van de materialen kost het ons ongeveer 550 euro. Het antwoord van Drago is duidelijk. Gewoonweg rijden zonder te betalen zegt hij als grap. Drago helpt mee en haalt een goedje op tegen de vettigheid. Na een half uur poetsen ziet de auto er weer als nieuw uit en we gaan met goede zin weer naar het café en zien we weer lachende mensen. Daar heb je ze weer denken ze vast. Herbert gaat na het wassen met de auto aan de slag en maakt de verlichting en kijkt samen met Vesco de afstelling nog even na. De auto rookt weer licht. Het is niets vergeleken met wat het ooit was, maar toch…..

Voor de garage hebben we het batterijen vretende lampje en een naamplaatje achter gelaten boven de wasbak van de garage. Ons zullen ze vast wel onthouden en wij hun….. Ben toch een maand Bulgaar geweest!

In de tussentijd begin ik met branden en het versturen van de laatste mails. Ik krijg alle CD’s af en ben erg blij met de nieuw aangeschafte insteekkaart. Eindelijk normaal werken. Een interne brander was beter geweest, maar dit voldoet alsnog. Ik maak alles af en pak samen met Herbert alles in en we starten met een rondje afscheid. De terughoudende Bulgaren geven schuchter aan de open Nederlanders en lachen ons grijnzend toe. Of het de rekening is die we moesten betalen of dat ze ons het beste wensen, ik heb geen idee, maar ga uit van het laatste. Als we in de auto zitten komen Monica en Gery nog snel aanlopen en gooien een glas water voor ons op de grond. Dit dient voor een behouden reis en hartelijk begroeten we iedereen. Zelfs van Dieselor zijn ze uitgelopen.

We toeteren en zijn weer op weg naar de snelweg. Even later komt Silvia de vrouw van Dieselor nog langs en toetert luid. Bye bye, we are gone again…..

Als we Sofia uitrijden worden we aan de kant gezet door de politie. Net buiten Sofia zag ik al een politie agent praten door de microfoon toen we langs reden en had al een voorgevoel. Als we stil staan stap ik uit en de politie agent kijkt moeilijk naar de bumper en kijkt naar de druppelende linkerkant. What is it. Grootmoedig als ik ben nip ik met mijn vinger en druk het op mijn tong. Het is water dacht ik en meteen proef ik de vettigheid van Drago’s middeltje. Oei oei, niet meer doen de volgende keer. Ik blijf maar lachen naar de agent en hij vraagt om de papieren. Ik tover ze tevoorschijn en het is geen probleem. Rijden maar weer en ook de eerste ontmoeting met de politie op straat overleven we weer. Alleen is er geen water aan te slepen voor de fijne smaak in mijn mond.

Op de snelweg rijden we met een goed zonnetje langs de plek waar we gestrand zijn en zien nog een flinke afdruk van de olieplek. Bye bye op naar Turkije.

Onderweg rijden we langs kleine marktkramen en keren de auto om wat te kopen voor een salade vanavond. Overal sleuren ze ons naar de toko en in het Bulgaars proberen ze ons een hele zak te verkopen. Echter wij willen overal 1 van. Een van de dames geeft gratis een ui weg en andere dames volgen, uiteindelijk hebben we een gratis salade. Als dank geven we een dropje weg, waarop de dames ons raar aankijken. Een grappig tafereel. Als we zo doorgaan, komen we met een volle diesel tank en verder niets de wereld rond en als dat nu eens waar was.

In de avond valt de zon achter ons en we moeten tanken. Bij een Shell station vinden we onderdak en nemen wat te drinken. Het uur tijdsverschil is afgelopen weekend ingegaan en daardoor hebben we een uur minder per dag aan daglicht. Ik schrijf nog een groot stuk weg in het reisdagboek en bekijk wat foto’s. Ik denk wat terug aan de afgelopen hectische tijden aan Nederland en realiseer me hoeveel er gebeurd is. Nu zijn we alweer bijna 7 weken weg. Ik ontvang nog een mail van de webmaster, waarin staat dat alles in 1 keer online gaat. Gelijk heeft die. Ik hoop dat het hem snel lukt en dan is dat ook af. Daarna is het knippen en plakken voor het grootste deel. Hok kan nog bellen later, maar na het samengestelde eten van Herbert met gekregen groenten (ui, tomaat, paarse ui, paprika en een peper) duiken we bed in. Vroeg slapen vandaag. Ik hoop dat het hem lukt allemaal. We gaan slapen.