2005-10-15: Bulgarije: Drago weet van geen ophouden

S’morgens leek het anders wel of ik mijn kop keihard gestoten had. Sander komt uit de tent ziet Drago en blijkt 12 uur te zijn. Drago is klaar met werk.
We zitten een uurtje na opgestaan te zijn beiden nog een beetje bij te komen in het restaurantje naast ons en wie komt er al weer aan……. Ja hoor Drago. Meteen een biertje voor ons pakken maar we kunnen beiden even geen bier meer zien. Drago had een prachtige avond gehad vertelde hij, hij verteld er niet bij hoeveel hij uitgegeven had maar ook nu was er weer een nieuwe geldbundel aanwezig. Dus we moesten weer met hem mee vandaag. Hij wilde niet horen dat wij ook iets wilden betalen maar hij wuifde dat weg met de uitspraak “Me first”.

Vandaag zouden we bij Nellie, de vrouw van Drago, gaan eten en daarna nog even de stad in. Voordat we eindelijk richting Nellie gaan, ongeveer 6 uur later, en Drago is reeds weer in een staat die wij dronken zouden noemen, gaan we op weg. Omdat ik me “opgeofferd” heb als chauffeur, ik was al lang blij dat ik geen bier hoefde weg te werken, krijg ik de sleutels van Drago’s huis op wielen. Hij verteld dat tijdens ruzie met zijn vrouw de bus zijn huis is en als we achterin kijken blijken er dan ook allerlei meubelen in te staan. De auto is een oude Citroen C5 met een gare versnellingsbak en een koppeling die niet te bedienen is. Als we dan na meerdere pogingen op weg gaan en midden in de stad rijden. Drago wilde ons de stad alvast laten zien krijg ik dan ook onverwachts kramp en is de koppeling helemaal niet meer door mij te bedienen. Met veel getoeter baan ik me een weg door donker Sofia.

Blij dat Drago ineens zeg “Stop” en we moeten uitstappen om wat gebouwen op de foto te zetten. We staan midden op een of ander plein waar het me lijkt dat je er niet stil mag staan. Binnen no time is er dan ook politie aanwezig maar Drago (met drankwalm) heeft een paar minuten tijd geregeld, zodat we op de foto kunnen. We gaan weer verder, ik dacht richting Nellie omdat we daar zouden gaan eten, inmiddels is het al weer half tien. Tot we ergens op een grote straat weer moesten stoppen.

Drago wilde ons de rosse buurt van Sofia laten zien. De vrouwen van lichte zeden zoals in Nederland (bijvoorbeeld Deventer onder de brug) is hier verboden dus je ziet hier dan ook alleen maar dames van lichte zeden op straat. O.K. dat wilden we ook wel eens zien.

Een paar uur later eten we wat bij Kentucky Fried Chicken en warme ons een beetje op aangezien we een tijdje hebben staan wachten. Daarna worden we naar club Marsk gestuurd met de taxi. De bus was al verplaatst en deze blijft staan waar die staat wat ons betreft. Eenmaal in de taxi worden we eruit gezet in een viaduct en in vreemde gebaren maakt de chauffeur ons duidelijk dat we eruit moeten. We geloven er niets van, maar gaan er toch maar uit en lopen naar boven. Als we zeker weten dat we er gewoon uitgezet zijn lopen we tegen een bar aan genaamd, Happys. Het is een gezellig muziek café en we halen een biertje. Kijken naar de tv en zien dezelfde vrouw op tv zingen als dat de knappe vrouw naast ons eruit ziet. Het blijkt de enige echte “Ludmilla” te zijn. Een actrice die samen met haar jonge collega acteur die naast haar zit op de acteerschool naast Happy’s heeft gezeten. We hebben een klein gesprek, leggen uit wat we doen en waar we naar op zoek zijn en ze geeft een naam door van een club, waar niet veel mensen komen en de mensen een sleutel van moeten hebben. De bekendheden gaan weg en wij, als zwervers uitziende buitenlanders zoeken de Porno club op, waar we gereserveerde plaatsen moet afrekenen en spontaan fijn aan de bar kunnen zitten. Op het moment dat een moeder mij (Sander) tracht te versieren gaan we naar de volgende toko. Dit is teveel. Een moeder die zich opwerpt voor haar jongste telg van de familie…….. Het wordt tijd om te gaan. Herbert maakt wat leuke foto’s voor de Hippie trail vrouwen top 52 en we verlaten het pand.

We bonken op de deur van deze VIP bar van de buurt en een goedlachse en naar Bil Clinton uitziende Bulgaar doet de deur los. We duiken naar binnen en een leuk barretje verschijnt in ons blikveld. Ik maak een babbeltje met de portier, die me de hoed en de rand uitlegt van de oorsprong. Verderop zitten twee dames. Twee voormalig studenten europees recht, waar we een leuke avond mee hebben die niet over koetjes en kalfjes gaan. Herbert wordt betiteld als de “Revolutionair” en ik wordt betiteld als de “Always Wondering Crabs”. Vanuit de theorie van de sterrenbeelden heeft ze gelijk en ze brengt het leuk en ze heeft waarschijnlijk ook wel een punt. De vlotte voormalig Amerikaanse uitwisselingsstudent praat vlot Amerikaans en helpt haar vriendin een beetje met de taal. Een aan de Gin verslonden zwartharige Bulgaarse die niet bang is voor een plukje haar meer of minder. Ze hangt bijna met haar haar in de kaarsen, maar het lijkt haar niet te deren. Het was een leuke avond tot ongeveer half 6 in het barretje en we duiken rond 6 uur het bed weer in na een vermakelijke avond over toevalligheden, politiek, studie, verhalen en paar fijne biertjes. Misschien dat we ze later deze week nog kunnen tegenkomen en we spreken af om maandag rond 22.00 uur weer af te spreken in dezelfde bar. Een goed gesprek en een beetje afwisseling is niet weg en de afspraak staat.

Drago is al lang en breed naar huis en zien we vandaag niet meer terug en zijn wederom blij dat we het bed in kunnen duiken. Morgen wordt niet wat………. !!!!