2005-10-05: Bulgarije: De communist en de kapitalist

Ook vandaag, woensdag zijn we wederom aanwezig in het mooie Sofia, alhoewel ………. He, het lijkt wel of ik in herhaling val, ja zal ook wel want wederom wakker geworden in het mooie Sofia.

Vanmorgen is de cilinderkop afgeleverd en het blijkt inderdaad een scheurtje te zijn die zich openbaart in de kop. Probleem dus, Wesco geeft aan dat weliswaar de scheur nog niet helemaal door is tot aan het koelkanaal maar dat hij niet kan garanderen hoelang het nog goed gaat. Na eindeloos veel gepraat over hoe en wat de gevolgen zouden kunnen zijn bij herplaatsen van deze kop met scheurtje en al, besluiten we toch om Wesco opdracht te geven om op zoek te gaan naar een andere (tweedehands) kop voor onze landrovermotor. Aan het eind van de middag zouden we nog wel even met Wesco overleggen hoe en wat. En gaan wij maar weer de stad in om langs de Iranese ambassade te gaan en kijken of we daar meer geluk hebben. Bij de ambassade aangekomen gaat het natuurlijk hier ook niet van een leien dakje en blijkt dat een visum krijgen toch geen standaard iets is maar het helpt ook niet als de ambtenaar alleen maar Bulgaars en Iranees spreekt. Gelukkig is er ook een Bulgaar, op een of ander formulier, aan het wachten en deze spreekt gelukkig wel goed Engels, mooi een tolk is altijd handig. Na dit driehoek gesprek blijkt dat het toch wel moeilijk is om een visum te verkrijgen aangezien dit ons eerste visum is dat we aanvragen. De dame vraagt namelijk steeds of we een visum hebben voor de eindbestemming of een volgend land voordat wij een visum voor Iran kunnen krijgen. Hahaha blijkbaar zijn ze bang als we eenmaal binnen zijn dat dan niet meer weg zouden willen. Maar na even dit driehoekberaad onder ons te hebben besproken blijkt het ons het handigst om dan maar vast een visum voor India aan te gaan vragen. Een ambassade voor Pakistan is hier in Bulgarije natuurlijk niet, dus dat kan sowieso niet. Dus wij op weg naar de Indiase ambassade. Jammer genoeg is deze reeds gesloten voor visum aanvragen maar ze willen ons toch wel even te woord staan en uitleggen hoe het precies loopt. Natuurlijk zeggen ze ons dat we eerst een visum voor Iran moeten hebben maar dat had ik eigenlijk wel verwacht. Na doorvragen blijkt dit toch niet nodig te zijn en kunnen we alvast twee formulieren meekrijgen die we de volgende dag kunnen inleveren zodat de ambassade onze achtergrond kan checken bij interpoll enzo. (nu maar hopen dat Sander hier niet bekend is, van mezelf weet ik het wel). We gaan weer op weg en proberen dan de “Sony” shop op te zoeken omdat Sander nog een extern laadapparaat voor zijn camera wil hebben. Na een lange wandeling, meerdere keren verkeerd gelopen komen we in een stuk van Sofia dat er veel beter uitziet dan de wijken die wij eerder hebben gezien, hier is meer dan 70 procent van de appartement nieuw of goed opgeknapt. Lijkt wel een beetje “Little Italy” zoveel Italiaans straalt er van de winkels af. Alle dure designer zaken zijn hier wel te vinden. Eindelijk de straat gevonden waar volgens Sander de Sony zaak moest zitten maar nee hoor helemaal niks, nog geen telefoonzaakje (en die zitten er normaal om de 4 winkels). Dus dan maar even een biertje in het park halen. Het is het Zuiderpark (South Park) en volgens de kaart een groot park en we zijn benieuwd wat hier allemaal te zien en te doen is. We spreken een stel dames aan met de vraag of er iets in het park te doen is, niets zeggen ze alleen wandelen. Hmmmm ok dan maar een biertje op het terras en we gaan zitten naast de dames. Na een kwartiertje zitten we bij ze aan tafel en hebben we de grootste schik. De één blijkt een rascommunist en de ander een kapitalist. Dus dat levert de nodige gesprekstof op, helemaal nadat ik vertel dat mijn opa ook een communist was. Meteen word ik gebombardeerd tot een “kameraadstki” en ik kan dan ook niet meer stuk bij de communiste. De dames blijven natuurlijk veel te lang in het park hangen en na een tijdje komt dan ook de man van één van de twee opduiken. Het blijkt een dokter te zijn die, zoals hij met veel overtuiging verteld, gestudeerd heeft in Amerika en hij verteld dat hij in December naar Nederland gaat voor een voetbalwedstrijd van een club uit Sofia tegen FC Heerenveen. Hahaha hier wist de vrouw nog niets van en wederom genoeg gesprekstof om een paar biertjes door te komen. Diverse mensen komen erbij zitten en we krijgen zelfs jassen te leen aangezien we alleen maar een T-shirt aan hebben en de avond is eigenlijk al gevallen. Nu is het nog warm ook en dan komt natuurlijk de vodka op tafel voor de “kameraadstki” en word het nog gezelliger. Er word zelfs nog een of ander Vincenso opgetrommeld die ons wel even naar huis kan brengen. Wat een aardige mensen dacht ik nog, hahaha maar Vincenso blijkt gewoon een taxichauffeur te zijn die ze goed kennen. Ok, maar het wordt toch tijd om weg te gaan en de communiste gaat met ons mee omdat ze er toch in de buurt woont. Eenmaal bij onze auto aangekomen moet we een veel te hoog bedrag in Lewa’s (5 euro) betalen, weg het gevoel van wat een aardige mensen. Maar al met al was het wel een heel gezellige avond.

We zijn zelfs nog de volgende dag uitgenodigd om ook te komen omdat één van de dames jarig was maar daar hebben we tijdens de volgende dag maar vanaf gezien aangezien we genoeg te doen hadden.

Een leuk detail is dat de man zonder huis en familie die daar rond liep, gezien wordt als de bodyguard van het kleine tokootje van de Komeradski van Herbert. Aangezien Sander in zijn shirt en bodywarmer zit, wordt het al snel koud en geeft de bodyguard zijn warme dikke jas aan Sander. Aan het einde gooit Sander ruim een Lewa in de jas van de man als dank. Het was erg warm en vol te houden door deze jas. Aan het einde van de dag maken we wat foto’s voor later en deze worden gemaakt door de bodyguard. De man die waarschijnlijk nooit een camera heeft gezien drukt zomaar op een knopje. De flitser stond niet aan dus dan zie je niets op het venster. Hij snapte er niets van en we kregen spectaculaire foto’s.