2005-09-29: Bulgarije: Vergane glorie en terug naar Sofia

Vroeg opgestaan komen we tot de conclusie dat de rits kapot is aan de kant van de trapopgang. Bij het ingaan van de tent heeft de rits halverwege een gat in de rist zitten. Helaas, maar waar gehakt wordt vallen spaanders.

Nadat we de auto hebben ingepakt rij ik (Sander) naar de snelweg en staan we al snel in de file. We staan stil met voorramen open en de deuren allemaal verder dicht. We weten niet waar we terecht komen en zien al snel een klein meisje die om Lewa’s vraagt, de nationale munteenheid. Ze hangt aan het raam en loopt om de auto om de deur van Herbert los te trekken. Na 10 meter verder te rijden komt ze weer opdagen. We negeren haar en doen het raam dicht. We moeten wel. Ze verdwijnt en 50 meter later loopt een jongen van midden 20 met twee stokken en 1 been. Hij ziet ons en komt direct naar ons toe en vraagt met een lachend gezicht om Lewa’s. Ook nu maar weer negeren, wat kan je anders.

Eenmaal op de snelweg rijden we naar een uur van de snelweg af om te tanken. Tegelijk frissen we ons weer op met de doekjes van Jose van Vlokhoven. Erg handig en goed voor een totale opfrisbeurt gebruiken we deze en zijn we weer fris en guitig. Ook de toiletstop kan dan erg goed zijn.

We pakken de auto weer in kijken alles na. Er is niets aan de hand, geen lekkages, geen gekke dingen en stappen in op weg naar Instanbul.

Op een gegeven moment ruik ik verbrande lucht en kijk links en rechts. Herbert probeert de ARCO (alle ramen continue open) methode en ziet niets. Zullen we er af gaan midden op de snelweg ? Er is verder geen aanleiding en wil de volgende afslag pakken voor de veiligheid langs de weg. Het totaal geschiedt in 20 seconden en we horen in een keer een vreemd getik en stuur direct naar rechts en we gaan eraf. Ik trap de koppeling in en bergafwaarts valt de motor alsnog uit. In no time realiseren we ons dat er iets flink mis is zonder echt grote aanleiding vooraf. Onder de auto kijkende licht een flinke plas olie en we weten dat er wat gesprongen is in de motor.

Ik pak de gevaren driehoek en zet deze een stuk terug op de vluchtstrook neer. Bij het teruglopen is er al een ADAC auto aanwezig aan de andere zijde van de snelweg en komt rennend naar ons toe lopen. We besluiten mee te rijden naar Plovdiv aangezien we hopen in deze relatief grote stad ook voldoende middelen te vinden om de auto te maken. Herbert denkt dat het rubber is gesprongen en dit moeten we maken. Met een beetje geluk is er verder niets aan de hand. We kunnen wederom terugvallen op de ANWB en besluiten met de cheques van de ANWB te betalen. De terugreis is gedekt tot 200 euro en kijken dit goed na op de terugreis bij de sleepdienst achterop. We gaan toch naar Sophia, aangezien er in Plovdiv iets groots aan de gang is en realiseren niet dat dit met voetbal te maken heeft. We moeten in de auto zitten, maar wel laag blijven zitten, aangezien er politie langs kan komen. Herbert zit in de auto en toont de camera een leuk beeld. “Kijk Ma; zonder handen” zit hij in de auto. Erg hilarisch, maar all in the game. Eenmaal bij de landrover garage is er een engels sprekende man. Die ons lacherig benaderd met zijn collegae. Onze auto wordt afgezet en de rekening wordt opgemaakt. De man wil 75 kilometer in rekening brengen en rekent 2 euro per kilometer. Ik heb met de GPS echter 47 kilometer berekend en leg hem dat voor en gelooft dit niet, waarna ik de gemaakt filmopname op moment van wegrijden van de snelweg laat zien. Hierop staat de GPS met het totaal aantal kilometers. Hij ziet dit en baalt en rekent uiteindelijk een hoge portie voorrijd kosten en de rekening bedraagt 211 euro. Zeg het maar, wat kun je er tegen doen.

Herbert duikt onder de auto en ik help mee met loshalen van het geheel. Uit het filter komt het gestrande rubber en een scherp stukje metaal. Na bijvullen blijkt het ergste. De motor is vastgelopen en het blijft stil. De worst case scenario is ingetreden. Na 14 dagen reizen staat onze investering van een kleine 6000 euro stil in Bulgarije. Hoe erg kan het zijn !!! En dat door een klein kloterubbertje.

Ironisch genoeg heb ik op dat moment een Cup a soup klaar en eten we deze eerst even op. Zeg het maar, teveel televisie gezien ?

In de landrover garage gaan we naar binnen en spreken we de opties door. De man met de bril geeft al snel aan dat het een verloren zaak is en dat we terug moeten gaan naar Nederland. We spreken alles door. Een monteur van de toko heeft zelf 2 landrovers en we vragen of we deze kunnen kopen en vragen na of we hier ergens kunnen reviseren. Elke minuut wordt het duidelijker. Met de auto door Azie, forget it. Op een zeker moment zegt de brildragende man een eventuele oplossing te hebben. Een oud collega is voor zich zelf begonnen en zit even verderop met een garage. Hij belt hem en de man is bereid om morgen langs te komen om het geheel door te spreken. Bij de landrover dealer gaat het duizenden euro’s kosten om een reparatie door te voeren. Dit kan een goed alternatief zijn en we besluiten dat dit voorlopig de beste optie is, want we moeten eerst weten wat er kapot is. In de tussentijd kunnen we wel andere zaken bekijken en naar alternatieven zoeken.

We babbelen nog wat na bij de auto en willen opzoek gaan naar een supermarkt. De vriendelijke monteur met de 2 landrovers neemt ons mee in zijn landrover en laat ons de buurt zien. We doen boodschappen en lopen terug via het plantsoen in de buurt waar we een paar kleine sloppenwijken zien. Van vuil aan elkaar hangende huizen zijn de woningen van enkele mensen die hier bij elkaar zitten achter een tv naar voetbal te kijken. Verderop zitten de mensen in het zonnetje bij elkaar en lopen we door een echte ouderwetse volksbuurt.

In zak en as en erg stil kijken we elkaar aan en weten we van elkaar dat er niets meer aan te doen is. So be it. Ik maak nogmaals Cevapcici als avondmaaltijd en we gaan slapen. Eenmaal in de tent horen we continue schoten en zijn we blij dat we bewaakt liggen op een parkeerplaats onder toezicht van een bewaker. Direct naast ons ligt de sloppenwijk en we zitten op een open stuk van een buitenwijk. Even later realiseren we ons dat het geen geweren waren, maar vuurwerk aangezien er drie teams van Bulgaarse afkomst hebben gewonnen van Europese clubs. Een ander land en een andere wereld, maar toch dichterbij als we eigenlijk denken.