2005-09-19: Duitsland: Overnachten in Nimburg bij wereldburgers

We worden laat wakker en hebben doorgeslapen tot 10.30 uur. Meer als 12 uur geslapen. Ik ben wel twee keer wakker geweest toe ‘s ochtends boswandelaars hun hond uitlieten, maar dat weegt niet op tot de comfort. De matras in de tent is enigszins dun, maar daar slaan we ons wel doorheen denk ik. Ik sliep alleen in een onderbroek in de slaapzak en dat was wel erg koud. Dat wordt dus een pyjama kopen. Dat is lang geleden, moet ik eerlijk bekennen. We starten met tandenpoetsen, wakker worden en een beetje rustig bijkomen. We stellen gezamenlijk de GPS in waar we heen willen en vertrekken verder richting Nimburg. De eerste nacht buiten was een succes. We moeten wat wennen aan het nachtelijk opzetten van de tent en de kleine beperkingen, maar het gaat ons goed. Blijkbaar moeten we even van de grote weg af om een goed plaats te vinden, waar we niet bekeurd worden en toch rustig kunnen slapen zonder gestoord te worden door langsrazende (vracht)auto’s bij de Radstatte’s.

Via B-wegen gaan we op zoek naar de juiste weg via de GPS en kaarten. We rijden 2 keer verkeerd, maar beginnen de GPS te snappen. Via kleine plaatsjes als Les Bitche en Rohrbach komen we weer aan bij de grens bij Frankrijk, waar we de short-cut nemen naar Strasbourg. Helaas kunnen we de snelweg niet vinden, terwijl we toch goed rijden. De afstanden zijn toch groter als we verwachten en de auto rijdt meer kilometers door de heuvels als verwacht. Eenmaal op de snelweg gaat het hard en met 2 uurtjes rijden we Nimburg binnen, waar we Bazu en Hilke ontmoeten in hun woonplaats.

Hilke is een duitse van afkomst en Bazu komt uit Nepal. Samen wonen ze met hun kindje Ben samen met de ouders van Hilke in Nimburg. Ze kennen elkaar (en ook Margreet) van hun reizen in Nepal en zijn inmiddels 6 keer getrouwd. En erg leuk stel, met een open mind. Ik vind het erg knap hoe deze moeder van een jonge baby momenteel in een examen periode van 4 weken zit, waarbij ze 35 examens voor de kiezen krijgt en ons tussendoor nog even met open armen ontvangt in hun huis en lekkere maaltijden kookt voor ons. Na een kleine kennismaking neemt Bazu ons en Ben mee naar de wandelroutes in Nimburg. We lopen heuvel op en af tussen de druiven, appels en andere vruchten, waar we gretig van eten. Alweer een beetje vitamines binnen, heerlijk. Het zonnetjes scheen fris op onze hoofden en al genietend bazelden we zo 2 uur over politiek, gewoontes, de oorsprong van de reis en de manier waarop Bazu naar Duitsland was gekomen. Elk moment verder besefte ik dat ik niet met een Duitser of een persoon uit Nepal aan de praat was, maar meer met een wereldburger, zoals Herbert me al eerder zei.

Een bijzonder monument in het centrum van Nimburg staat boven op een bult een gedenkkruis aan de “Gefallenden Helden von 1914 – 1918 und 1940-1945”. Een ironisch gevoel komt over me heen hiernaar kijkende als je nagaat hoe haaks dit staat tegenover de gedachte van Nederland in de afgelopen decennia. Na een gesprek over de oorsprong van de Keltische en Arische tekens, Hunebedden, Vikingen en de wereld van duizenden jaren terug gaan we weer naar beneden, waar we een lekker “Becks Gold” biertje nemen.

Die avond verder leerden we de ouders, zwager Behnin en het kleine nichtje Donja kennen. We hebben heerlijk Thais gegeten, een biertje gedronken en de route voor de volgende dag ingevoerd naar Landau (Boden See), waar we nu staan in het zonnetje in een appelgaard aan het water, waar we mogen staan van een vriendelijke boerin. De zwager Behnin is een Iranier en heeft ons nog wat tips gegevens om langs te gaan in Iran. Van Bazu namen we reeds afscheid omdat hij de volgende morgen al erg vroeg naar school ging en wij hem dus niet meer zagen de volgende dag.

Uiteindelijk werd het 1.00 uur en zijn we na een huil ballade van de kleine Ben naar bed gegaan.