2005-09-15: Nederland: Het vertrek uit Deventer voor de wereldreis

Op donderdagochtend schiet ik (Sander) wakker op de logeerkamer van Herbert. Ik ben erg moe en brak, maar realiseer me dat we gaan er nog veel werk voor de boeg is op deze dag. Ik spring onder de douche en mijn systeem treed in werking. Eerst probeer ik Herbert wakker te krijgen. Zoals altijd heeft hij een minuutje nodig om wakker te worden, begint eerst te mopperen en 2 minuten later staat hij er. Na een lekker opfrissende douche begin ik met pakken en zet ik de tv aan. Het is inmiddels 8 uur en ik probeer Deventer FM op de radio te zetten, want Jacob Hut zend ons interview uit. Helaas, ik krijg de zender niet te pakken en zet daarop de tv aan op Deventer TV in de hoop dat hierop de uitzending te volgen is. Helaas wederom misgeschoten. Even later volgt wel de opname van begin deze week van Deventer TV. Erg leuk om te zien, ik kijk er naar en ga snel verder met pakken. Al snel heb ik de spullen gesorteerd en wordt het tijd om dit in de auto te pakken. Helaas deze is nog niet klaar. Herbert is bezig met diverse klussen samen met zijn vader Han. IK besluit om te kijken of ik in de stad de nog steeds benodigde bakken kan halen om onze kleren in op te slaan. Tevens moet ik nog gebak halen, want dit heb ik immers beloofd aan Nanet, de zus van Herbert. Snel fietsend met mijn nieuwe vis en reizigershoed op de kop kom ik aan bij de Xenos. Hier hebben ze niets fatsoenlijks voor onze trip. De Blokker doet het beter en hier vind ik bakken van formaat. Enigszins fragiel en minder degelijk, maar het voldoet. Bij de Hema haal ik 3 vlaaien. Vooral aanbiedingen natuurlijk, want het budget is minimaal.

Bepakt met 4 plastic bakken en drie vlaaien om de nek fiets ik door de binnenstad naar Herbert’s huis. Iedereen kijkt me aan alsof ik niet wijs ben. Natuurlijk een kern van waarheid, maar het is niet anders. Ik balanceer me door de Grote Overstraat tussen taxi’s en vrachtwagens en ik dacht nog wel de snelste route te hebben gepakt. Thuis aangekomen zijn de Nijhofjes zover en kan de auto naar het huis gereden worden om deze hier verder in te pakken. Inmiddels is Betsy gearriveerd met de familie Lubbers. Dit zijn ook oude bekenden voor mij. Vroeger viel de naam Dinie al en ik vond met het feest al dat die meneer Lubbers zo’n bekend hoofd had. Hij was dan ook altijd de portier bij Stegeman Vleeswaren in de tijd dat ik daar de junior zwarte piet was en tijdens mijn vakantiewerk jaren.

Steeds meer mensen komen eraan. Mijn familie, kennissen, vrienden zie ik komen maar heb zeker nog geen tijd voor ze. Ik heb een deadline. De Deventer toren mag erbij omvallen, maar die gaan we halen ! Ik buig mijn hoofd over welke spullen ik waar in ga pakken. Gelukkig had ik al een plan uitgedacht en het lijkt aardig te passen, zij het dat we moeten proppen. Door de door de Han gekochte kisten op het dak hebben we net voldoende ruimte voor alles. Op moment van schrijven (Appelgaard bij de Boden See) ben ik er erg blij mee. Ik heb net alles gefotografeerd wat we bij ons hebben en wederom zit er weer een slimme constructie in de kisten, waardoor ze niet zomaar gestolen kunnen worden. Aan de onderkant zitten ze geborgd met dikke bouten en de deksels zijn met stalen kabels en een slot aan elkaar afgesloten. Wederom kun je dan weer concluderen hoe blij we mogen zijn met de input en medewerking van Han.

Herbert is inmiddels al een flink eind met de reserveonderdelen en het gereedschap. Ik maak nog een ronde door de werkplaats in de toren om te kijken of er nog zaken zijn die ik ben vergeten. Er blijkt niets te missen en ik zoek Herbert op. Hij lijkt redelijk op schema, maar moet nog even door. Inmiddels arriveert de Deventer TV weer op locatie. Leuk dat ze er weer zijn. We moeten nog wel even door en ik geef ze aan dat we ongeveer om half 1 gaan vertrekken.

In de tussentijd maken ze shots van onze familie en onze bezigheden. Ik denk dat het erg grappig is om terug te zien hoe stresserig en druk we overkomen. Veel mensen lijken naar al die jaren nog steeds niet te begrijpen dat dit de beste prestatie methode is. Enigszins lastig voor anderen, maar zeer doeltreffend voor ons vertrek. We hebben een jaar om te rusten, maar nu gaan we door tot het einde. Australië, here we come !

Na de auto voor zover te hebben ingepakt als mogelijk, besluit ik de reisverzekeringen te betalen voordat we weggaan. Erg belangrijk in mijn perceptie, alleen mis ik mijn polis nog. Deze is niet binnengekomen en die van Herbert al wel. Ik besluit om in ieder geval deze alvast te laten kopiëren. Van alle mensen om me heen opdat moment vraag ik wie even naar de Copyhouse of iets dergelijks verderop wil rijden en na een klein aarzelmoment van de mensen om ons heen gaat mijn moeder op weg om de kopieën te maken. Na de kopieën ontvangen te hebben, geef ik Axel de originelen en vraag hem deze in te scannen. Ik bel naar Tunafish om mijn factuurnummer en het bedrag te vragen, schrijf deze op en betaal deze bij Herbert op het laatste moment via internet. Op moment van schrijven realiseer ik me dat ik Axel nog moet antwoorden dat de scan van de verzekeringen goed zijn overgekomen. Deze staan inmiddels bij ons op de pc. Axel hiervoor dank.

In de tussentijd komen er diverse mensen nog met cadeautjes. Het blijft leuk en vooral het verhaal achter hun gedachte erbij is er leuk. Een uitschieter is Nienke met van die leger plaatjes, met hierop een passende tekst. Het heeft te maken met ravijnen en onze woonplaats. Erg grappig, maar ja dat kan ook niet anders denk ik als je Nienke heet. Graag wil nog iedereen bedanken voor de bergen stroopwafels, drop, hoofddoeken en handigheden. Ook willen we Hans, Marjolein en Nienke bedanken voor het maken van de CD’s. We hebben er nu ruim 100 bij ons en we denken dat we een heel eind komen met deze kopietjes. Van mijn moeder kreeg ik een klein wissellijstje met haar foto erin. Het verhaal erbij is dat als ik dat niet in de auto wou hebben ook het papiertje kon omwisselen voor een tekst van Loesje, namelijk : “De wereld is mooier met jullie.” Ik ben er erg blij mee en hangt nu dan ook aan het dashboard.

Ook Rene Huurman komt nog even langs, de huidige organisator van de badkuipenrace. Hij geeft ons zijn kaartje en zegt ons dat we hem altijd kunnen bereiken en bellen mochten we onderweg pech krijgen aan de dynamo, startmotor en auto elektro. Zo zie je maar weer dat het netwerk veel groter is als je eigenlijk denkt. Rene had het stuk in de krant gelezen en ik vond het erg leuk dat hij zijn gezicht liet zien en ons succes wenste.

Elke minuut dat de tijd verstrekt, de auto voller wordt, en er meer mensen om ons verzamelen wordt het steeds spannender en emotioneler. Helaas is er 1 persoon niet en voel me erg oncomfortabel om afscheid te nemen van Axel, familie en vrienden en vind ik het steeds lastiger om de rust te pakken. Dit is niet mijn ding, afscheid nemen. Maar dat wist ik al van mezelf. Ik kan het goed “verkopen”, maar daar is ook alles mee gezegd. Herbert blijft koel, maar ik weet wel beter…

Herbert is inmiddels begonnen met het pakken van zijn laatste kleding en de kisten voorop. We proppen de laatste kleding erin en maken een plan de campagne voor het laatste deel. We gaan even koffie drinken en een gebakje eten en gaan daarna op pad. Herbert en ik kijken elkaar aan en knikken ja we gaan. We wouden eerst alleen de familie en directe vrienden even persoonlijk bedanken, want er waren zoveel mensen. Alleen dat plan laat ik snel varen, want ze zijn er allemaal voor ons. Ik heb denk iedereen de hand kunnen schudden en ik ben blij dat jullie er waren. Het maakt het een echt afscheid en erg bijzonder zo achteraf bekijkend.

Na de afscheidsronde te hebben gemaakt, vond ik het nodig om nog even een woordje van boven de auto te doen. Het was erg bijzonder dat er zoveel mensen zijn en ik realiseer me dat ik veel mensen beïnvloed door een wereldreis te gaan maken. Er hebben veel mensen concessies gemaakt en tijd vrijgemaakt om dit mogelijk te maken en er zijn er een aantal die nog veel tijd hiervoor zullen gaan vrijmaken. En nu gaan we nog echt ook. Een zin hiervoor: “Duizend maal dank voor iedereen !!!”

Het is net kwart over 12 geweest. Herbert en ik stappen in de auto, geven elkaar de hand en wensen elkaar succes. Let’s do it ! Herbert stapt de auto en steekt de sleutel in het contact. Ik steek de hand uit en een glimlach komt naar boven. Lachende en huilende vrienden en familie achterlatende is het toch een mooi moment, waar ik nog een paar dagen moeite mee heb gehad om het een plaats te geven. De auto rookte als vanouds en met een dot gas en luid toeterend en ik vlaggend uit het raam hang rijden we weg richting de snelweg. Een bijzonder moment !

We besluiten direct even te tanken bij de BP. We merken dat we erg opvallen met de auto. Herbert stapt uit kijkt naar Klein Beernink en realiseert zich dat Robert er niet was. Robert is een “good old friend” van Herbert. Ik kon zien dat hij baalde en hij belde meteen naar Robert toe, welke vrijwel direct kwam aangesneld. In tussentijd kwam Phil de Lange nog ruim toeterend langs op zijn motorfiets en liep Francisca in de BP pomp. Er worden nog wat foto’s gemaakt, even gebabbeld en afscheid genomen en we rijden definitief Deventer uit. We gaan bewust over de snelweg, want ja: moet je een Deventenaar uitleggen, waarom je afscheid neemt met het uitzicht op de IJssel en Deventer toren. Vroeger vond ik “die CDL toren” niet echt mooi als ik er naar keek, komende vanuit Gelderland. Nu is het niet meer weg te denken door alle mooie momenten in de toren, van boven tot beneden !

We realiseren het: “We zijn op weg”. We zijn wel doodop van met name de laatste 2 weken en de laatste avond in Deventer, maar rijden toch eerst naar Honeywell, waar we nog een keer langskomen voor vertrek. De collegae stromen uit het gebouw en komen een kijkje nemen naar de gefabriceerde auto. Natuurlijk is de ene reactie nog scherper als de ander, maar de boventoon is toch dat het er al een complete auto uitziet. Zoals Wim van de Hulst al zei, is het misschien verstandig om geen losse materialen in de auto te laten staan, aangezien dat eigenlijk bij wet niet mag. Op dit moment interesseerde het ons eigenlijk niet. Het was een zware slag, maar we hebben het gehaald voorlopig.

We rijden richting Arnhem en Sander probeert de GPS alvast uit. Het helpt ons niet want we rijden spontaan de verkeerde kant op. Op gezond verstand rijden we binnendoor, want we rijden toch niet echt snel. Na een aantal dorpen te hebben gezien besluiten we toch om de snelweg weer op te gaan ergens tussen Dieren en Arnhem. Eenmaal op de snelweg halen we toch al snel een maximale snelheid van rond de 90. Dit zien we niet op de kilometer teller van de auto, want deze werkt niet. Sander heeft de GPS aangezet en leest een snelheid van rond de 90 kilometer per uur af. De camera kan nog niet worden aangezet, want er is nog geen 230 V voorziening in de auto.

Aangezien we zo moe zijn, besluiten we zo snel mogelijk naar Weert te rijden. Hier woont de vriendin (Margreet) van Herbert naast haar ouders in een boerderij. Een gouden greep uit de hoge hoed van Herbert, blijkt achteraf. De auto hobbelt lekker over de snelweg en het regent ontzettend. De eerste lekkages dienen zich aan bij de voorruit en we merken dat er voldoende tocht is in de auto langs de portieren van de voordeuren. De temperatuur meter staat ver in het rode en dat baart ons zorgen. We rijden door en zetten de verwarming helemaal open. Een paar “restpuntje” om op te lossen zeg maar !

In Weert - Mildert aangekomen blijken we eerder te zijn aangekomen als Margreet en we inspecteren het paradijsje op aarde. Margreet woont in een mooie boerderij met ouders in een bosrijke omgeving. Al snel worden we begroet door de moeder van Margreet. Nadat Margreet is aangekomen, ploffen we binnen neer. We zijn kapot !!!