Reisweek 42: Week 25: Van Goa naar Goa

Overview

Het is de week van de vredesbesprekingen, de uitschakeling van het Nederlands elftal en de echte inval van de monsoon. Het is nu maandag de 26ste. Dat is een dag na de uitschakeling van het Nederlands elftal. Het blijft al drie dagen onbeperkt regenen en vooral waaien. Ik ben de Landrover ingevlucht om de tent niet te laten knappen door het natuurgeweld. Ik sta nog steeds aan de kust en Herbert slaapt in een hotelletje ergens langs de kust. De vredesbesprekingen zijn geopend. Hebben alle partijen voldoende basis voor na India of moet er eerste een Gorbatsjov opstaan. En wat doet Reagan dan? Wie is Reagan en wie is Gorbatsjov? Of moeten we gewoon gaan vissen?

Route

Ik zat in Old Goa toen deze week begon. Samen met de Emily en Alice ben ik naar de kerken geweest in deze oude hoofdstad van het Portugese India. Overal zijn de invloeden duidelijk merkbaar. We proberen een fiets te regelen in de ochtend om de 10 km te overbruggen, maar gelukkig is dat niet gelukt. Eerst zat het regelen van een buskaartje ook nog tegen, maar de dames en ook ik zijn er uitgekomen. Omstreeks 10.00 uur pakten we de bus naar Goa. Een bus met hierin een christelijk kruisje, die omgeven is met knipperende lampjes. Rood en groene leds knipperen om Jezus heen en als ik de tekst: ”Praise the lord” hardop roep, beginnen de ouderen om me heen me gelijk toe te lachen en met hun hoofden te schudden. Alsof ik nu in een keer een beter persoon ben. Waarom deden ze dat daarvoor niet? Kunnen ze ook niet normaal naar me glimlachen? Een van de dingen die ik niet snap van religie, ondanks dat ik er redelijk open voor sta.

Bezienswaardigheden

In Old Goa staat de Jezus bom kerk, waarin het lichaam van Francis Xavier staat opgebaard. Er zijn door de kerk, verschillende delen van het lichaam (zoals arm) naar diverse windstreken vervoerd en het is wonderbaarlijk hoe goed het lichaam is behouden. Zelfs nu nog is het lichaam in redelijke goede staat, ondanks dat het al eeuwen oud is. De kerk is groot en heeft wel wat, maar vooral de artgalerie daarboven is gaaf om te zien. Ik heb me verbaasd hoe weinig ik weet van de christenen en katholieken, terwijl ik er midden in woon. Er was een tijd de afgelopen maanden dat ik meer weet van de islam dan van mijn eigen roots, voor zover ik mag zeggen dat het in mijn roots zit. Door de artgalerie wordt het leven van Xavier beschreven en daarnaast staan er beelden van allerlei diverse heiligen en ik lees alles een beetje na. Het is interessant, al zal ik nooit gelovig worden. Ik heb een ander soort kruisje en geloof niet dat ik ooit een religie zal toepassen, gebruiken of deel van zal worden.

Maar ik wil er graag meer van weten. Al zal mijn deur dicht blijven voor de Jehova getuigen denk ik. Als ik er wat van wil weten, zoek ik het zelf wel op. De Jehova’s zeggen:“Ik kom u god brengen”. En zoals een maat van me dan al eerder zei. “”Loop maar even mee, dan zetten we hem in de hoek van de schuur neer”.

Tussen de kerken door staan prachtige bomen, die eeuwenoud zijn. Het gebied is prachtig onderhouden en op een kruising staat Mahatma Ghandi, die een kind bij de hand pakt in een verhongerende houding. Ook weer een wereldpersoonlijkheid, die vermoord wordt. Zo fijn is het leven. Zoals Herbert al zei is dat als we een persoonlijkheid hebben in onze buurt die ons allemaal raakt en waar iedereen naar luistert, omdat hij of zij ons de weg wijst, dan schieten we hem neer. Simpel als dat. Raar toch!

De sound en licht show over het leven van Jezus vertelde me wat meer over die bekende persoonlijkheid. Ik kwam binnen en er stond een hiphoppende Jezus met lang haar. Ik vond het erg leuk en het vertelde in ieder geval iets meer over dit geschiedenis verhaal. Er zijn diverse kapelletjes en andere kerken. Een mooi museum die verteld over de oude Portugese heersers en het verleden van de omgeving. Grote schilderijen en objecten en met daarnaast een Kathedraal. Er zijn 10 kerken meer en de meesten hebben we bekeken. Het is een leuk dagvullend programma en om 3 uur zaten we weer in de bus naar Panaji.

Ontmoetingen en overnachtingen

Als ik weer terug kom van Panaji zie ik weer een van de blonde dames samen met de man, die in het water aan het stoeien was met een paar Indiërs, toen ik net met de landrover aankwam in Palolem. Blijkbaar zijn ze weer terug en als ik naast ze zit een tafeltje verderop, spreken ze me aan. Ik kom bij hun aan tafel zitten en hebben een heel gesprek. Ze hebben net een auto gehuurd van een local en onverzekerd naar hetzelfde deel gereden, waar ik vandaan kom. Het is het deel waar ik heb gereden tijdens de staking en ben bekogeld met stenen. Als ik begrijp dat ze ook door een staking gereden zijn, vertel ik ze voorzichtig dat ze enigszins geluk hebben gehad en langzaam vertel ik over mijn reis door India.

Vooral de mogelijkheid van aanrijdingen en wat er kan gebeuren in remote areas doet ze letterlijk de bek openvallen. Ik hou me wat rustig. Ik was wat terughoudend vandaag. Ik had na een leuke tijd de engelse dames uitgezwaaid en mijn eerste indruk van het stel was dat het misschien een beetje teveel praatjesmakers zijn. Er zitten ook twee anderen aan tafel die ik alweer vergeten ben.

Het stel is in 6 dagen letterlijk geschrokken van het verkeer en zijn blij dat het achter de rug is. Ze willen nooit meer auto rijden hier en zijn er gelukkig zonder kleerscheuren afgekomen. Na mijn verhaal en de mogelijkheden van wat er allemaal kan gebeuren beginnen ze hard te lachen. Hebben ze nu tenminste ook echt verhaal voor thuis en lachend begin ik aan mijn eerste biertje van de avond.

Uiteindelijk hebben we veel schik. Zij komt uit Canada en heeft een tijdje in Amerika gewoond. Ze is een projectmanager van 31 in de IT business en daar hadden we wel een interessant onderwerp te pakken voor het eerste uur. Jason was een wereldreiziger in hart in nieren uit Australië en had altijd wat te melden. Een mooie praatjesmaker is het wel, maar altijd met een glimlach op de kop. Hij was diverse mensen om ons heen gedurende een paar avonden flink uit de tent aan het lokken en daarna begon iedereen te daveren van het lachen.

Ik hoor veel over Australië en waarschijnlijk ook weer een adres waar ik wel graag langs wil gaan tegen die tijd in Australië. Zij zijn ook op wereldreis en hebben Afrika al achter de rug en gaan nu langzaam naar Nepal waar ik ze een beetje mee kan helpen.

We vermaken ons deze week een dag of 4 met elkaar door het kijken van de wedstrijden, een biertje of een babbeltje. Zij zitten in Palolem Beach resort en spreken elkaar dagelijks bij het ontbijt. Tijdens de laatste wedstrijd van de poule tegen Argentinië begin ik overdag al met ze rond 14.00 uur aan het eerste pintje en helaas moet ik constateren dat ik de nacht om 4.00 uur in de nacht eindelijk mijn tentje weer op zocht. Dat was een ouderwets pintje zeg maar. Het was erg gezellig, maar ook zo moeilijk de volgende dag tijdens deze vakantie.

Ik heb Herbert de laatste 2 weken, maar 4 a 5 keer gezien denk ik tijdens wedstrijden en korte onderhouden. Verder ben ik compleet mijn eigen gang gegaan. Geen vragen gesteld en het helemaal aan hem overgelaten wat er ging gebeuren. Dat was voor mij een drempel, die hij moest overstappen na zijn vertrek en dat heeft hij dan ook gedaan en er was dan eindelijk een gesprek. Het was de dag na de wedstrijd en de kater denderde mooi door in de hangmat, maar ik was mooi rustig en ik denk dat het een juist moment was.

Ik denk dat dit de start was van de vredesbesprekingen, zoals ik ze dan maar noem. Beide partijen moeten een draagvlak hebben waarop ze kunnen praten en als de hoofdlijnen en uitgangspunten met elkaar in lijn liggen, dan is er kans op een verdrag of wapenstilstand. Als de tijd zijn werk doet zal het allemaal uitmonden in wederom een goede basis zoals het ooit begonnen is. Is het niet in lijn met elkaar dan komt de oorlog weer terug. Beiden moeten investeren en vertrouwen. Anders is er geen vrede mogelijk.

De rest van de week heb ik gevuld met het typen van verslagen. In een aantal ochtenden en de laatste 2 middagen heb ik alles weer op de rit en heb ik net besloten dat dit mijn laatste verslagen zijn op de laptop. Tenminste zo uitgebreid als ik tot nu toe heb gedaan. In de tussentijd ben ik er met Jason, de Australiër, op uit geweest om van de vissersmannen krabben, koningsgarnalen en tijgergarnalen te halen. Rechtstreeks uit zee en direct in de kokende pan. Jason heeft de garnalen gebakken in een saus van sojasaus, uien, knoflook en gember en ze smaakten zo lekker. Na het gesprek met Herbert komt hij nu ook langs bij de Palolem Beach resort. Jason die eerst heftig reageerde op het verhaal dat ik India alleen heb gereden, was erg rustig toen Herbert naast ons zat. Het is nu eenmaal een grappige praatjesmaker.

Voor de wedstrijd hebben we bijvoorbeeld nog een oranje krab op de foto, die ik aan het kraken ben. Ze zijn zo lekker en zo sappig.

Bijzondere momenten

Bij de Palolem Beach resort zijn ze bezig met verbouwen nu en tussen de regenbuien door van de binnenvallende monsoon hebben ze 3 bomen omgehakt. Ik heb nog even geholpen met boompje trekken en voelde me even de “Guitink”. Tussendoor lopen er allemaal mannetjes de bomen in om sappen af te persen van de kokosboom en worden er kokosnoten gegooid. Het was een leuke middag als spelbreker van het typewerk.

De monsoon is letterlijk binnengevallen. Gisteren heb ik in de landrover geslapen. Af en toe vliegen de rukwinden binnen en is er geen houden aan. Het schijnt dat de wind gaat liggen de aankomende dagen en dat er dan weer een paar dagen mooi weer kan zijn. Herbert en ik zullen in de auto stappen en naar Mombay rijden met een paar dagen Noord Goa in het voorruitzicht.

Ik heb al veel lijntjes uitgezet voor de verscheping van de Landrover en Herbert heeft ook nog wat uitstaan. Het zal wel een week kosten, maar het moet lukken om de auto weg te krijgen binnen redelijke termijn. Voor de portemonnee scheelt het dus dat Nederland is uitgeschakeld, maar ik had zoveel liever anders gezien tijdens mijn WK. Ik had een goede palmboomstek, Pa !

Overigen

Er zijn deze week niet zoveel overige zaken. Het concentreert zich voornamelijk waar het over moet gaan. Er is wel wat aan de hand met mijn lichaam. Ik word in de nacht wakker en kan niet meer slapen. Er is een dood gevoel in mijn handen en benen. Alsof de circulatie niet goed functioneert en dat er iets mis is. De hele dag erna beweeg ik me over het strand en zoek op internet na mogelijke stoornissen. Het is me in ieder geval duidelijk dat het iets van tintelingen zijn. Ik heb de veranderende dingen in mijn ritme proberen bij te stellen. Genoeg vlees, extra melk, meer groenten, geen alcohol, meer water, geen nicotine en niets lijkt te werken. Pas in de avond gaat het wat beter en de volgende avond is het weg. Dat was een erg raar gevoel, maar ik weet nog steeds niet wat het is. Vanaf nu ga ik veel meer bewegen en zal wel weer flink afvallen na deze vakantie. Veel vochtverlies en km maken, dus dat gaat wel weer goed. Maar toch. Maar even in de gaten houden. Die gekkigheid wil ik niet hebben. Volgens internet moet ik allang zijn overleden, maar ik denk dat het wel meevalt, want ik kan dit nog typen. Laten we maar meer gaan bewegen. Zelfs na 10 kilo afvallen en meer bewegen is het nog niet goed genoeg. Raar maar waar.

Een overdenking tussendoor

Afscheid nemen van mensen onderweg, of het nu Herbert of andere mensen zijn, vind ik niet leuk en dan kom ik in een leegte. Dat is de andere kant van alleen reizen. Elke keer is er weer een leegte, nadat je wat hebt gevonden wat je leuk vind of waar je tijd aan wilt besteden. Natuurlijk vind je onderweg misschien al op dezelfde dag weer andere leuke reizigers om gedachten mee te delen of stomweg te ouwehoeren, maar toch komt het afscheid tussendoor. Soms zijn het mensen waar je een dag mee optrekt en soms 2 maanden. Met Herbert zelfs 7 maanden. En het is eigenlijk alleen maar een tijdelijke oplossing om even voor jezelf weg te zetten, wat je eigenlijk echt wil en waar je echt voor wil gaan.

Er zijn maar weinig mensen onderweg die echt lijken te begrijpen dat het mogelijkheid is om je hart te volgen en uiteindelijk terecht te komen bij de vrouw waar je je leven mee wil delen zonder avontuurtjes met andere dames onderweg. De meesten lijken niet te begrijpen hoe zwaar het soms is en elke minuut is moeilijk. De reis moet wel eerst af nu en daar kies ik dan zelf voor, maar ik merk dat mijn leven steeds meer naar Nederland gaat. Elke dag weer een beetje. Het is zo langzamerhand wel elke dag lastiger om de verhalen op te schrijven. Niet omdat er wat te verbergen is, maar omdat ze insinueren dat ik alleen maar plezier en lol heb op deze reis en dat het soms lijkt voor mijzelf dat ik mijn vriendin daarmee tekort doe. En zo langzamerhand kan ik daar niet meer zo goed mee uit de voeten, omdat het missen zeer doet. Erg zeer doet. En ik weet dat dit voor ons beiden hetzelfde is.

Ik weet ook dat dit verslag waarschijnlijk het laatste uitgebreide verslag is dat ik kan maken. Ik ga nu met de rugzak op verder naar Singapore en Maleisië om daarna Australië aan te doen. Ik zal waarschijnlijk nu terug gaan vallen op de weblog. Het is onmogelijk om dit soort verhalen zo uitgebreid te doen zonder laptop. Misschien is het maar beter ook. Het heeft me niet veel meerwaarde opgeleverd met Herbert en ik heb alleen een persoonlijke wens ingevuld, door mijn avonturen voor mezelf goed te documenteren en mijn gedachten vast te leggen. En dat werkt goed uit om een situatie te schetsen en er een gevoel aan te geven, maar het werkt niet tussen mensen en relaties. Dat mag je misschien niet beschrijven. Misschien is het een soort van erecode. Het is te confronterend en mensen willen nu eenmaal ruimte en opties.

Het lijkt erop dat de reis van mij en Herbert omgeslagen is. Omgeslagen in een reis waarbij we samen weggaan en allebei bij en bij of met onze vrouwen eindigen. We komen vast niet tegelijkertijd thuis. Is dat niet wat er overal gebeurt. Vrienden(groepen) gaan langzaam uit elkaar en iedereen gaat zijn eigen pad. Op weg naar een andere uitdaging of een andere wens.

Iedereen doet maar scheiden. Iedereen doet maar werken totdat ze erbij neervallen. Als dan de burn-out plaatsvindt of men wordt te oud voor al die gekkigheid willen ze weer pilsjes pakken met hun vrienden. Of weer in het groepsgebeuren opgaan en doen alsof er nooit wat is gebeurt. Das toch vreemd. Kan je daar dan niet beter meteen over nadenken en daar meteen in investeren. En niet bij voorbaat zeggen dat alles betrekkelijk is. Ik denk nu dat ik weer eens op de doordraaf denkactie zit. Misschien moet ik het maar voor mezelf houden allemaal. Opslaan in die grote harde schijf bovenin in de blonde kop die langzaam op die van zijn vader begint te lijken. Nu ik weet wie dat is, maakt dat een boel dingen makkelijker accepteren. Ik geef langzaam meer ruimte voor iedereen voor zijn eigen ding en misschien is het ook beter zoals mijn moeder zei bij het vertrek van Herbert. Dat ik die eyecatchers zoals “eerlijkheid en rechtvaardigheid”, maar eens moest laten varen om een beter resultaat te krijgen aan het einde. Daar was ik altijd mee bezig en was de leidraad van elke discussie of gevecht. Dat is niet eerlijk. Dat is onterecht ! Daarvoor gaf ik schoppen in het voetbalveld, omdat het niet eerlijk is, dat hij mijn teamgenoot zomaar een schop geeft. Het heeft Nederland niet geholpen tegen Portugal en waarschijnlijk zal het mij ook niet gaan helpen. We gaan het dus allemaal eens even anders doen, zoals Acda en de Munnik zouden zeggen in de show “Zwerf On”.

Ik denk dat dit het goede moment is om over te gaan naar de weblog verhalen om mijn “avonturen” te documenteren. Tijd om mijn kont achter de laptop weg te halen en de vredesbesprekingen goed af te ronden en de landrover op de boot te zetten. Ik wil daarna met en naar Nancy in Australië en wel zo snel mogelijk en even niet nadenken over vriendschappen en ruimte voor “iedereen zijn visie”. Puur een paar maanden voor mezelf en Nance en de reis die nu afmoet. Anders zal het blijven knagen. Gelukkig heb ik iemand om me heen, die wel die knoppen allemaal op de juiste manier indrukt en die wel weet waar het om moet gaan in lijn van wat ik vind hoe het zou moeten. En de beloning is September als ik Nancy weer in de armen kan sluiten.

We zullen zien hoe het loopt met Herbert. Dat zal wel goed gaan. Hij heeft wat stappen genomen die belangrijk waren voor mij en ik zal nu ook wat opener moeten zijn en de ruimte dan maar laten voor andere interpretaties. We gaan gezamenlijk naar Mombay om “Barrel” de Landrover te verschepen naar Holland. Daarna zie ik wel weer verder. Er zal genoeg tijd zijn om de zaken op te helderen en op te lossen waarschijnlijk. En mocht dat niet zo zijn dan zie we dat dan wel weer.

De reis was mooi met de landrover en heeft ons en het laatste stuk dan mij op fantastische stukken gebracht. Herbert heeft daar zelf voor gekozen en hij heeft daarvoor zijn toekomst uit kunnen stippellen. Iedereen volgt zijn eigen hart en gevoel en dat zal ons op andere eindbestemmingen leiden. Ik heb het geaccepteerd en voor Herbert zal dat niet anders zijn. Hij is een goed persoon en daarvoor zat ik met hem in die Landrover. Jammer dat we het maar 7 maanden vol hielden met elkaar, maar het was misschien wel de basis voor de toekomst. Misschien moeten we dan maar niet meer 7 maanden in dezelfde auto kruipen en waarschijnlijk is dat ook iets wat je maar 1 keer in je leven doet. Herbert heeft andere perspectieven en levensdoelen als ik en daar breekt het dan misschien op los, maar dat hoeft niet definitief te zijn.

Ik had alleen zo graag gewild dat je de reis samen afmaakt, maar dat is verleden tijd en niet meer mogelijk. En de rijdende rechter zou zeggen: “….en daar zult u het mee moeten doen….”

Toppers waren toch wel de prachtige omgevingen van Turkije, Iran en Pakistan. De bergen van Nepal samen met de warmte van de moslims. De avonturen, zoals de stakingen, de stenengooiers, autostelende politie en de ashura van de moslims waren overstijgend en indrukwekkend. Ook het leven wat ik de laatste 3 weken heb gehad als de beach boy "Mitch" aan het strand is een 1 keer in je leven ervaring naast de 7 a 8 ongelukken in Pakistan en India. Het test jezelf in 1 van de meest gekke en veranderlijke omgevingen denk ik. Maar vooral de vrijheid van je eigen mobiliteit in je eigen gebouwde 27 jarige mobiele huis en de uren naast een warm kampvuur in de koude avonden, denkende over je toekomst en je nieuwe plannen. Die maanden hebben we dan maar mooi gehad en zal ik met veel plezier aan terug denken.

Op naar Nancy in Australië and I Trust In The Good Times !