Reisweek 41: Week 24: Van Goa naar Goa

Overview

De eerst wedstrijd zit erop van het Nederlands elftal en het Holland House heeft stand gehouden. Op weg naar de wereldcup en een oranje feest in India. We verblijven op het strand van Palolem in de staat Goa, maar het gebied staat beter bekend als Goa. Na de afgelopen maanden alleen door India, pak ik hier alle rust die ik kan krijgen en na de eerste wedstrijd verwacht ik dat er nog het nodige gebeuren moet tussen mij en Herbert, maar ik laat het allemaal gaan zoals op me afkomt.

Route

De Landrover staat in volle glorie aan de kustlijn onder een afgepelde palmboom en komt hier ook niet vandaan. Na 3 dagen houdt de 2e batterij er mee op na 3 dagen hangmat hangen met een lekker muziekje op de achtergrond. De soul cd’s doen het erg goed vanuit een hangmat.

De route is niet erg dynamisch meer. Waar ik normaal om de paar dagen in een andere stad zit, ben ik nu op 1 plek te vinden. Het reizen is even omgeslagen in een oase van rust, vakantie en tijd voor het regelen van de situatie met Herbert.

Op het moment dat ik dit schrijf heeft Portugal net van ons gewonnen gisteravond met 1-0 en wordt ik flink aangepakt. In de Palolem Beach resort waar ik naast sta, zit ik de obers al dagen te tieren dat ze ingemaakt zullen worden dit keer door de Nederlanders. Dit keer ben ik de hele dag de lul, maar ik ben vastberaden om de verhalen vandaag af te maken, evenals de video’s, foto’s en andere zaken, zodat de laptop dicht kan voorlopig tot Mombay. De ober komt aanlopen en roept natuurlijk “Viva la Portugal” en vraagt daarna of ik geen muziek op wil zetten. Ik open Jamiroquai en selecteer de hele cd afspelen. Het eerste nummer is :”Travelling without moving” en misschien is dat wel de beste omschrijving voor wat ik momenteel doe

De Landrover mag dan zijn blijven staan, maar ik heb nog wel de nodige zijsprongen gemaakt in de eerste week tijdens het mooie weer. Ik kwam een Engels koppel tegen en daarmee ben ik op de brommer langs de kust aan het racen geweest. Ook de kustwandelingen zijn erg mooi om te maken. De 16e van Juni zou er een festival zijn, maar dat bleek niet echt de moeite. Het was de dag van een heilige priester van eeuwen terug, die wonderen verrichtte en deze man wordt nog steeds vereerd met een ochtendmis en daarna wat vuurwerk. Schijnbaar zit vuurwerk in de cultuur van de Indiërs verweven of is het een uitvloeisel van de Portugezen, wat misschien nog wel waarschijnlijker is.

Chaudy ligt naast Palolem en ik ben er heen gelopen op de slippers. Op zoek naar een USB stick en een kapper om mijn baard te kapseizen. De USB stick ben ik kwijt geraakt in Pune. IK heb deze van Stef de Boer gekregen van Honeywell en was er erg blij mee en nu ik er geen heb, weet ik hoe vaak ik hem gebruikte. Helaas zal ik nu een nieuwe moeten kopen of wellicht zal ik een harde schijf kopen zoals Herbert ook heeft gedaan. Een mobiele 80 Gb en je stopt je kaartje erin en het download alle foto’s op de harde schijf. De kapper heeft me een mooi ringbaardje van bakkebaard tot bakkebaard gegeven en ik ben er wel content mee. Die houden we even vast denk ik.

Met een coole baard kon ik mooi op de brommer springen met de dames uit Engeland en rond Goa crossen.

Bezienswaardigheden

Het strand van Palolem heeft een mooi ronde lange vorm en is een van de rustige stranden en heeft een meer layback gevoel. Overal staan palmbomen langs de kust en elke morgen lopen er wat vrouwen over het strand om alles op te ruimen met een roede en een afval bak. Een van heen heeft geen pigment en je zou verwachten dat ze uit het westen kwam, maar het schijnt toch echt een local te zijn. Als ik in de morgen de ogen open vanuit mijn tent, dan zie ik alle koeien liggen met de straathonden, die samen met de schaduw van de palmbomen in de ochtendzon een mooi beeld geven. Ik sta onder een paar palmbomen van een meter of 15 en heb nog geen kokosnoten op de tent gehad gelukkig.

Het weer zette in deze week wel wat aan. Op sommige dagen waren de golven wat ruwer als de andere dag, maar over het algemeen kon je wel zwemmen, ondanks een kleine onderstroming. Langs het strand bevinden zich Cafe Sylvester en cafe Del Mar. Vooral de laatste is de bar om heen te gaan, alleen maken ze er een zooitje van met de rekening deze week en uiteindelijk lukt het me om de mensen in cafe Sylvester te verzamelen voor de tweede Nederlandse wedstrijd. Hier zit ook het engelse koppel en aangezien het mooi weer is, smaakte de “Fenny” prima. Dit is een sterke drank ontrokken van een palmboom of een cashewnoot plant/boom. Het hakt er lekker in, maar dat merk je de ochtend erna wel. In ieder geval weer local drankje geprobeerd.

Verder zijn er twee hoofdstraten aan elkaar gekoppeld en dat is eigenlijk Palolem. In principe zit bijna alles dicht, maar je vind er genoeg om te overleven en zoals ik al zei. Voor de kapper moet je alleen naar Chaudy. IK heb mijn plekje onder de palmboom gevonden en mijn vakantie bevalt me erg goed. Vooral deze week, waarin ik veel tijd heb doorgebracht met het Engelse koppel.

Ontmoetingen en overnachtingen

Bijten het strand van Palolem, ben ik aan het einde van de week met de Engelse dames meegereden met de trein en bus naar Old Goa. Zij zijn uiteindelijk 2 of 3 dagen langer gebleven en ik wou nog graag met het openbaar vervoer en dit was de uitgelezen mogelijkheid om wat tijd door te brengen met elkaar, voordat we allemaal weer verder gingen met onze wereldreis.

Alice en Emily zijn op reis van Engeland en eindigen net als ik in Australië en misschien Nieuw Zeeland. Zij zijn nu inmiddels alweer op het vliegtuig van Mombay naar Thailand gegaan en gaan in een aantalweken naar beneden naar Laos, Cambodja, Maleisië, Indonesië (?) en dan naar Australië.

De eerste dag in mijn Holland House lag ik in mijn hangmatje en toen ik ze eerst achter me in een riksja aan zag komen en daarna voor me op het strand zag, heb ik maar eens vriendelijk gezwaaid toen ze langsliepen. Al snel kwamen ze een praatje maken. Het lijkt iets waar reizigers erg goed in schijnen te zijn. Ze praten de hele wereld rond. Ik had die middag vanwege het Holland House al heel wat mensen gesproken en ook hen had ik maar uitgenodigd voor de avond in cafe Del Mar om het Nederlands elftal te bekijken. Hoe meer mensen, de beter het is niet waar.

Verder kwam ik ook tijdens het kopen van de oranje kleding het stel uit Canada tegen. Of eigenlijk ze vonden mij. Ik was op zoek naar de goedkoopste fel oranje kleding en de Canadees kon mij verstaan en maakte daarover een opmerking. Zijn Nederlandse (voor)ouders hebben hem de nodige woorden geleerd en hij herkende het direct. Hij weet zelfs waar Deventer ligt en van die reizigers zijn er niet zoveel. Ook zij hebben oranje kleding gekocht of meegenomen en schaarden zich aan de bar naast de oranje dutchglobetrotters, die de nodige spanning met zich meebrachten na de hereniging van amper een uur a half uur terug.

De wedstrijd tegen Servië en Montenegro was niet eerlijk. We moesten tegen twee landen spelen, aangezien Montenegro zich had afgescheiden van Servië in de recente weken. Waarschijnlijk hebben we daarom ook niet gewonnen van Portugal.

Na een enerverend avondje was de basis gelegd voor de nodige bodyboarding acties in de zee en bruiningsacties in de zon, maar vooral de basis voor een enorme kater, waar ik niet meer aan gewend ben. Ik heb de middag dan ook voornamelijk in mijn hangmatje doorgebracht om b ij te komen en tegen de avond werd ik dan ook weer wakker voor de volgende wedstrijd

De eerste dagen liep Finger ook nog een beetje rond cafe Del Mar, maar die kwam de ochtend na de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal ook gedag zeggen. De aparte dame die in meditatie en Yoga haar ei kwijt kan ging weer naar Hampi voor haar acteerlessen. Maar ik denk dat ze al genoeg kon acteren.

Op de dag dat ik mijn Holland House aan het bouwen was, liepen er bij de Palolem beach resort een man met twee mooie vrouwen rond. Van die vrouwen waar elke Indiaan naar loopt te kwijlen. O.K. ik moet eerlijk toegeven dat ik ook maar een man ben en ook stiekem heb gekeken soms, hahaha. Toen ik in mijn hangmatje lag begon er zowaar een echt strandtafereel af te spelen. De man stormde het water in met gebalde vuisten en 5 Indiërs stonden er tegenover en een klein trek en duwspelletje was gestart. Na een paar minuten was het klaar en heb ik niemand van ze meer gezien. Pas nadat ik terug kwam van Old Goa later deze week, zag ik de man weer met een van de vrouwen.

Als ik later deze dag mijn borden heb geplaatst in het strand en wegga voor een kleine strandwandeling, loop ik een man tegen het lijf, die te vriendelijk lacht. Te onecht en het schijnt een Nederlander te zijn. Na een kort onderhoud vervolgen we onze wegen weer en geniet ik van de branding en het strand.

Een andere persoon die aan de hangmat stond te kloppen, was Willem. Een man uit Nederland, die de hele wereld had gezien en op de dag van zijn 65ste verjaardag, weg is gegaan om nogmaals de wereld rond te trekken. Met de bovenste knopen los en een bril waar die af en toe doorheen kijkt spreken we over van alles. Natuurlijk is Willem ook van harte welkom in de Dutch kamp. Hij vertelde me tussendoor dat er twee nichten waren, waarvan er een gebeten was door de strandhonden. Dat zal ongetwijfeld ook de man zijn die ik eerder tegenkwam.

Ik heb Willem of de andere Nederlandse mannen niet gezien in cafe Del Mar, maar we wonnen en het was de eerste stap naar de finale. 1 down and 6 to go !

Bijzondere momenten

In de eerste paar dagen heb ik veel schik gehad met Alice en Emily. Op het strand liggen, boogie boarden in de branding en kampvuurtjes maken bij de Landrover. Ik nam de boogie board van hen mee en zei dat ik het wel even zou laten zien hoe het moest en de eerste twee golven ging ik als nooit tevoren en lag ik op het strand voor ik het wist. Dat is nog eens echt de Mitch uithangen en wou het nog een paar keer doen, maar het ging niet meer zo soepel. Daarna ben ik op het strand gestort om de Lonely Planet van Singapore en Maleisië door te nemen en een indruk te krijgen.

Aan het kampvuur brandde ik letterlijk mijn vingers. We hadden afgesproken een vuurtje te bouwen en ik had genoeg hout rond de auto en het was redelijk snel aan, alleen vlamde het snel op met een nieuwe palmboomtak, maar doofde even hard als deze op was. Elke keer moest ik het even oppoken op deze keer had ik het verkeerde eind vast van het hout helaas. Ik dacht dat het een flinke brandwond was, maar het was gelukkig niet veel en inmiddels heb ik weer nieuwe huid zodat ik normaal kan typen. Een ongeluk zit in een klein hoekje.

Erg bijzonder zijn de locals die naar het strand komen. Complete families die met alle kleding aan het water in duiken en plezier maken, zoals een kind voor het eerst de zee ziet. Een leuk schouwspel blijft het. Pa stroopt de broekspijpen op met zijn sikh tulband op de kop en loopt het water in terwijl moeders in haar kleurrijke saree een voorzichtige duik tot aan de enkels maakt. De stoere zoon s rennen het water in en bij de knieën wordt het wel eng en lopen ze langzaam hand in hand verder om te kijken of ze tot hun middel in het zeewater kunnen komen.

De obers vinden de locals erg vervelend. Ze zijn ongeduldig en hebben geen respect blijkbaar. De Portugese ober zijn gezicht spreekt voor zich als hij de Indiërs moet bedienen. En dacht ik dat de Nederlanders vaak geen manieren hadden.

Willem komt net naast me zitten en we nemen wat foto’s door. Hij lijkt een flink zwak te hebben voor alles wat met milieu en natuur te maken heeft. Met zijn broek aan de enkels loopt hij nu geïnteresseerd naar de boekenkast, waar hij de boeken doorneemt. Een bijzonder aardige man die heel wat van de wereld heeft gezien, maar met karakteristieke eigenschappen van een schipper of wereldburger of zoeker. Ik weet het niet. Hij heeft in ieder geval het hart op de goede plaats zitten.

Gisteren kwam ik cafe Cuba binnen voor de wedstrijd tegen Portugal en daar zaten Bello en Bello met hun hondjes aan een tafeltje te keuvelen en een potje te schaken. Twee wereldweters met een voorliefde voor een hond, die automatische niet meer van ze af te slaan is, hun dagen aan het doorbrengen in cafe Cuba met het goedkope pilsje genaamd “Belo”.

Midden in de week huren we twee scooters. Een voor de dames en een voor mij en we rijden rond in Goa. Een prachtige groene omgeving en na een voorzichtige start rijden we flink door zonder helm door de omgeving. Met de bril op en een rode doek over de kop, gaat Mitch flink door de omgeving heen. Een paar colaatjes onderweg zijn genoeg om de dorst te lessen. We vinden een strand om de hoek, die helemaal verlaten lijkt. Prachtig wit strand en met enkel 1 spoor door het mulle zand van mij en de scooter en een palmboom op de hoek voor de diepblauwe zee.

We hebben erg veel schik tussen de velden bananenbomen met vogelverschrikkers, palmbomen, grandioze uitzichten en perfecte stranden. Uiteindelijk moeten we een kilometer over stenen en hobbels, maar vinden we het strand waar we zijn willen. Ik heb mijn mooiste onderbroek aan om in te zwemmen en mijn zwarte strakke herenonderbroek sluit mooi aan bij de onderbroeken van de locals, die hier gelukkig niet zijn. We maken de mooiste foto’s en voor even ben ik de fotograaf, die de dames hand in hand laat lopen langs het “picture perfect” strand. Af en toe wordt ik bekogeld met zand, maar naar een half uur kunnen we weer op weg om de wegen rond de kust te bekijken. Onderweg zien we ook nog een tempel en krijgen we een korte rondleiding door de tempel voor weinig in de blijkbaar niet te oude tempel.

Op de korte rit daarna stopen we even en hebben de meiden me tuk. Ik geef Alice de camera en uitleg wat ik graag zou willen dat ze zou doen. Ik leg uit hoe de camera werkt en hoe ze moet opnemen. Ik rij op en roep wat en zij kunnen wat terugroepen daarna, maar ze waren al aan het opnemen en voordat ik het weet, roept Emily die al voor op zit: “OK, go on Steven Spielburg………..” en ik kom oprijden. Er zijn twee filmpjes gemaakt en zal ze op de site zetten. Sander die zijn reis regisseert en zie de voorbereiding en het resultaat.

Onderweg zijn er weerdrie vrouwen die laten zien dat de vrouwen harder werken als de mannen. Terwijl er 3 mannen met de handen kijken naar de vrouwen met houten stokken van 3 meter op hun hoofd, lopen zij zelf met versnelde pas door naar de locatie waar ze heen willen. Ik kan nog snel stoppen en een foto maken. De mannen blijven gewoon staan en doen niets. Zo zie je maar weer hoe normaal het is dat vrouwen meer doen in de wereld, grinnik.

Bij terugkomst is het tijdvoor een pilsje en komen we Herbert ook tegen en gaat mee naar het terras. Als de dames gaan douchen wordt er geen woord gerept. De vragen die gesteld worden, worden beantwoord en that’s it. Als de dames er weer zijn gaan we weer verder. De zon zakt onder en de frisbee gaat rond. Een prachtige sunset en een mooie sport om te doen, totdat je de frisbee niet meer kan zien. Wat een sunset !!!

Willem loopt weg en verteld me net wat over het verschepen van de landrover en de mogelijkheid om per schip terug te varen naar Europa. Dat lijkt me werelds om mee te maken, maar daarvoor moet ik eerst de havens afstruinen in Sidney straks. Ik zeg:”Ja, ik ga weer wat typen” en Willem pakt zijn boek en gaat er ook weer vandoor. Hij zegt:”Hey, ik zie je” Ik zeg:”Hey Willem trek je broek omhoog” en hij loopt zijn broek omhoogtrekkend en verder onverstoord door naar de volgende halte.

Ik ben na het bereiken van het zuidelijke puntje continue bezig om het volgende doel te bereiken, namelijk een Full body Ayurvedic massage. Met veel olie wordt je ingesmeerd en elke spier wordt geraakt op de meest vreemde manieren. Ik wou dit in Trivandrum doen en daarna in Varkala, maar daar was ik te aangebrand door de zon. Per toeval liep ik dat mannetje tegen het lijf. Willem had mij in contact gebracht, maar voor 200 roepie heb ik meteen het aanbod genomen om me te laten masseren. Gedurende 2 uur wordt je helemaal met olie ingesmeerd en ik kan niet zeggen dat het alleen maar lekker is. Je krijgt massage van je neus, oren, ogen en je maag en dat zijn rare dingen om te masseren. Verder had mijn holle rug ook wat last van de rare bewegingen, maar uiteindelijk was het zeker de moeite waard.

Alice en Emily verraste ik met het dragen van het shirt van Engeland. Het dartshirt van de Masters of Darts (van oorsprong engelse sport) was met zijn witte kleur een perfect shirt om te dragen. Ik had ze de kop al gek gemaakt dat ze een beetje bh’s moesten dragen in engels kleuren, zodat de mannen achter ze aan zouden komen bij de volgende wedstrijd van oranje. Betere reclame is er niet. Ik kwam aan bij Sylvester en had mijn witte shirt aan en vreemd genoeg moest ik even wachten. Even later komen ze naar buiten en wordt er vol trots een witte bikini met de engelse vlag gepresenteerd. Kijk daar kunnen we tenminste wat mee. Daar gaan we mensen mee verzamelen voor oranje. Nu maar hopen dat Engeland veel en snel scoort. Ik krijg ook nog een engels vlag opgespeld, maar ik ben blij dat ik de briefjes op mijn shirt heb gespeld. ZE zeggen:”Tommorow this will be the Holland House” en de andere is:” ENGLAND RULES, After Holland” en nu achteraf is er niets minder waar. Alleen had ik de zin af moeten maken met “…..is thrown out of the finales”. Maar dat weet ik nu naar de wedstrijd van gisteravond tegen Portugal.

In cafe Del Mar keken we ook met 3 andere engelse dames en Herbert naar de wedstrijd. Natuurlijk hebben we de nodige foto’s gemaakt om vast te leggen hoe goed de Engelse goal wel niet was. Ze wonnen met 1-0 en aan het einde van de avond toe iedereen goed in de olie zat en de 3 andere Engelsen er al tussenuit waren geknepen, bleek dat alles bij ons op was gezet en dat was de derde keer dat ze de boel aan het vernachelen waren bij dit cafe. Daarom wouden we er niet meer naar toe en hebben we dit cafe geboycot om niet meer terug te komen.

De avond daarna heb ik dan ook het bord van Holland House bij cafe Sylvester gepland en daar staat die nu nog. Ik kwam weer uitgedost in oranje en dit keer waren het dames die in compleet oranje binnenkwamen. Daarnaast waren er nog wat andere oranje gekken en kwam Oskar opduiken in het Nederlandse kamp. Ik was even teruggelopen om iedereen te vertellen dat ik het kamp verplaatst had en om welke redenen. Uiteindelijk zaten er 15 man in het Dutch kamp en werd de wedstrijd tegen Ivoorkust gewonnen. Aan het einde van de avond kwam de Fenny weer binnen en dat heeft me de dagen erna flinke hoofdpijn bezorgd.

Overigen

Deze week na het verbod op vissen in de staat Goa werd er door de locals een andere manier van vissen uit de kast getrokken. Een klein bootje gaat de zee op en gooit een groot net van 50 tot 100 meter uit, waarna aan twee einden 8 man gaat lopen trekken en stap voor stap het net op de kade trekt. Ze komen steeds dichterbij en de eerste lading bekijk ik van dichtbij. Er zat megaveel vis in de netten. Van krab tot haai en van kleine katvis tot kleine sardientjes. De dagen erna worden de vangsten steeds minder en wordt het weer ruwer. Op dit moment wordt er niet meer gevist, omdat men de zee niet opkan. Men is dan gedoemd te verongelukken op zee.

Het strand is hier het speelveld van de honden. De vele honden hebben allemaal wel een hapje uit het oor om aan te tonen dat ze een prik tegen rabiës hebben, maar ik vertrouw het niet en hou de beesten ver van me af. Ze zijn erg waaks en als je over het strand loopt heb je direct een paar honden meelopen, omdat jij de manier bent, zodat ze zonder kleerscheuren over het strand lopen. Alle andere honden hebben een territorium en beschermen deze flink. Overal leggen ze hun plasje neer en achtervolgen ze je. Het gebeurde 1 x in een nachtelijke avondwandeling naar huis dat ik alleen tegenover 6 blaffende honden stond. Alsof ik op hun terrein kwam. Ik ben meer naar het strand gegaan en twijfelde of ik niet al voorbij de landrover was gelopen. De fenny werkte aardig denk ik, maar uiteindelijk kon ik zonder kleerscheuren verder.

Verder heb ik aan het strand nog een grote kakkerlak gezien ter grote van een steen. Ze doen niets, maar wat een beesten. Ik heb er eigenlijk geen last van gehad tot nu toe. Laat staan dat ik ze in de landrover had gezien, hahaha.

Tijdens een van de zonsondergangen is er een moment die ik niet zal vergeten. Ik lig een uur in mijn hangmat en het is einde van de dag. De mooiste tijd van een dag breekt aan en een gezin komt aan met de auto op de parkeerplaats. Een jonge gezin heeft opa en oma mee genomen naar het strand. Oma wordt in een stoel geplaatst en is duidelijk nog bij de pinken, maar kan het lichamelijk niet aan. De jongeren gooien kleren naar haar en de zoon geeft een bril aan haar en iedereen springt het water in. Opa loopt ook mee en neemt zijn momentje van rust denk ik. De zon zakt verder weg. De avonturier ligt in zijn hangmatje te staren naar het moment dat niet te vangen is in een foto. De zon zakt langzaam weg en laat mooie kleuren na. De oude vrouw zit voorovergebogen in een stoel te kijken naar de familie en mompelt duidelijk in een bezorgde manier over haar familieleden die in de zee zijn. vergankelijkheid van het menselijk lichaam, die samengebald zijn in ene paar minuten van de zonsondergang. Alsof er 3 generaties samenkomen in dit moment. Hoeveel van die momenten zou deze familie nog meer hebben in hun leven? Bedenkelijk en prachtig in hetzelfde moment en ik lig er achterover in mijn hangmatje van een afstandje naar te kijken totdat de voorstelling van moeder aarde en haar omgeving alleen maar donkere sporen nalaat en ruimte geeft voor de maan en sterren.

Een ander moment van verstandsverbijstering is dat ik een Duitse landrover naast de mijne zie staan. Dat moeten een zelfde slag zijn als ik met hetzelfde doel en inspecteer hun wagen en achteraf blijkt dat ze dat ook bij mijn landrover doen. Ik maak foto’s van hen wagen en zij maken foto’s van mijn landrover. En dan komen we elkaar tegen. Het zijn Eva en Daniël uit Duitsland en maken hun wereldreis met de landrover van www.wt15.com. Een auto van 2 a 3 jaar oud en compleet nieuw ruikend naar nieuwigheid en in compleet contrast met de 27 jaar oude wagen waar ik op het moment mee op pad ben. Ik ga op pad met de Engelse dames, en moet vroeg weg, maar fantastisch om even bij een ander onder de motorkap te kijken. En ik geloof dat ik dat nog nooit bij een andere auto gedaan heb.

Aan het einde van de week is het tijd om afscheid te nemen van Alice en Emily helaas. Ik heb erg veel schik gehad met dit Engelse koppel. Niet van die softies en vrouwen met pit. Of het met hun geaardheid te maken heeft weet ik niet, maar de tijd gaat snel als je dit soort mensen tegenkomt. We hopen allemaal een beetje elkaar in Australië tegen te komen. Ik krijg nog een mail met de data door van de festivals in Australië en misschien zou het leuk zijn om daar met Nance heen te gaan als het uitkomt. Dat zal de tijd toch moeten leren verder.

Ze vragen me om mee te gaan naar Oud Goa voordat ze verder trekken naar Mombay en ik hap toe. De uitgelezen mogelijkheid om even met de trein te gaan en met de bus in India en daarnaast wou ik oud Goa toch al bekijken. De trein was geweldig. Het is zo raar dat je uit de open deuren kan hangen en dat er elk moment een paaltje tegen kan komen die je kan raken. We gaan rakelings langs tunnels en we maken wat mooie filmpjes en foto’s.

Het systeem van de bussen is helemaal geweldig. Er zijn drie mensen en drie loketten. Je krijgt een formulier bij de ene, bij de tweede moet je 10 roepie betalen voor een nummertje om in de rij te mogen staan en daarna moet je wachten tot je aan de beurt bent en als je niet toehapt mag je weer 10 roepie betalen om weer in de rij te mogen staan. Ik sta lachend te kijken als de dames bijna ontploffen.

Na een lange tour door de hoofdstad Panaji van de staat Goa vinden we een hotel voor weinig en genieten we van de sunset bij een visrestaurantje. Dit ligt aan de rivier waar ook 6 Nederlandse zeilboten liggen. Ik maak geïnteresseerd wat foto’s maar kan niemand vinden die aanspreekbaar is en laat het verder maar voor wat het is. Lijkt me ook geweldig om de wereld rond te zeilen eigenlijk. Ook al kan ik nog niet zeilen. Misschien met een andere boot als ik wat ouder ben? Wie weet. Er is nog tijd. Eerst deze reis afmaken.

Herbert zie ik de hele week verder niet als alleen op de speeldagen van Nederland. Hij lijkt geen gesprek aan te willen gaan en ik ben niet van plan om ook maar iets te openen. Hij gaat weg als hij wil en kan terugkomen als hij wil. Dan kan hij ook het gesprek aangaan en als het niet gebeurt, dan moet ik er misschien maar vrede mee hebben dat het zo moet zijn. Voor mij de mix tussen mijn principes, de toekomst en het opleggen van een drempel, zodat ik weet of er nog mogelijkheden zijn na India. Uit wat voor hout zijn we nu gesneden? Blijft de wijn langer liggen of gaat de fles los?