Reisweek 40: Week 23: Van Varkala Beach naar Goa

Overview

Het strandleven blijft lekker en ik moet een paar slagen maken om op tijd te zijn in Goa voor het Nederlands elftal, maar het lukt me en ik zie alles wat ik graag zou willen zien. Ik had wat dagen extra genomen in Varkala en die waren fantastisch, dus ik had niets te klagen.

Onderweg gebeurde er veel. Ik kwam een paar stenengooiers tegen in Kerala en tevens waren er een paar onverwachte wendingen. Herbert stond na 8 weken staking weer voor mijn neus en ik moest de reis alleen met de landrover afsluiten. Hoe jammer ik dat ook vond.

Redenen genoeg om te zeggen dat ik een fantastische week had, maar met een dubbel gevoel over de terugkomst van Herbert in het Dutchkamp.

Route

Ik heb het Nederlandse gezin uit Haarlem afgezet in de haven van Allepey. Allepey is de thuishaven van de backwaters in Kerala In de vroege morgen, na een goed ontbijtje, hebben we de banden getest op voldoende lucht en wat centen in de portefeuille gegooid om geen gebrek aan geld te hebben. Het is vakantie tijd en dan gaat het allemaal wat harder. Robbert kocht nog wat bananen en maakte zich al wat zorgen dat er niet voldoende drankjes op de woonboot zouden staan, maar die vonden we in Allepey alsnog. Het was een lange rit voor maar een beperkt aantal kilometers. Het is toch raar dat als de Landrover helemaal volzit met anderen, je wat behoudender rijd. Zeker na het laatste ongeluk wou ik geen gekkigheid meer eigenlijk.

We reden pas om half 10 en daardoor was 12 uur niet meer haalbaar. Dat was de tijd dat de woonboot gereed stond voor vertrek. Op het moment dat Allepey binnengereden wordt rond 13.00 uur, staan er allerlei mensen aan de zijkant van de weg naar je te zwaaien. Helaas stond hier ook de contactpersoon van de woonboot tussen. Ze hadden ons al gevonden, maar bij ons moest het kwartje nog vallen. Toch gek dat zelfs het hotel en de woonboot organisatie weten dat een vreemde landrover het gezin komt afleveren. De wereld is klein. Maar er staan ook gewoonweg teveel mensen langs de kant van de weg die je een woonboot aan willen smeren om te herkennen dat je moet stoppen.

Op het moment dat ik klaar was met Allepey, ben ik doorgereden naar Cochin. Ik had nog wel een briefje van de familie op de deur dat ze graag mee wouden naar Cochin, maar ik was zelf te laat terug van de backwaters. De weg was in het begin nog erg druk, maar vlak voor Cochin werd het lekker rustig en kon ik redelijk bijtijds mijn landrover direct aan de kust parkeren om daarna het Fort op een juiste manier te bezoeken.

Ik was van plan om of op 9 of op 10 juni in Palolem te zijn, maar dat is afhankelijk hoe de wegen zijn na Cochin en hoe snel ik verder kan. Echter het ging redelijk snel. Het stuk tussen Cochin en Gokarna heb ik in 2 volle dagen afgelegd. De eerste was heftig omdat ik veel uren gereden heb. De dag erna omdat ik belaagd werd tijdens een staking met stenen en lege flessen. Het scheelt dat ik wat versterking mee had in de Landrover, maar je schrikt je rot als je bekogeld wordt kan ik jullie vertellen.

De stenen kwamen naar ons toe deze zomer in de staat Kerala. In de staat Karnataka hebben we een bezoek gebracht aan Gokarna. Een idyllisch klein strandje genaamd OM-beach was de thuishaven voor 1 nacht en bovenaan de klif heb ik de Landrover geparkeerd om de volle maan te bekijken.

In de dag erna ben ik rustig naar Palolem gereden om daar mijn eigen Holland House te gaan bouwen op het strand van Palolem beach. Ik heb de Landrover met de kont naar de zee geparkeerd en zo staat deze op de dag van schrijven nog steeds.

Bezienswaardigheden

Allepey is de start voor velen van een tour door de backwaters met een grote rieten woonboot. Deze grote boten kon ik even van dichtbij bekijken, toen het Nederlandse gezin hier op kwam. Helaas moest ik misschien nog rijden en heb ik het biertje over geslagen op het moment dat iedereen gesetteld was en klaar om te gaan. De cola ging er echter goed in en ik heb maar een paar fotootjes gemaakt van het moment dat ze ervan door gingen met hun grote boot in de regen. De boten zijn denk ik minimaal 20 meter lang en er zijn een aantal kamers, een keuken, een terras en een kapitein. Alles wordt voor je gedaan. Het eten wordt door de kok gemaakt en het geheel is all-in. Afhankelijk van de grootte betaal je tussen de 2500 en 5000 roepie en dat had ik er niet voor over.

Ik heb de Landrover direct aan het water geparkeerd. Ik twijfelde of bij grote regenval niet het waterniveau teveel zou stijgen. Het zou direct de landrover inlopen,maar er schijnt geen verschil in waterniveau te zitten, bleek na afloop. Ik heb eerst even kennisgemaakt met de schippers en bootlui die niets te doen hadden en de volgende twee nachten kon ik mooi gebruik maken van een woonboot daarna om te douchen en ik kreeg dan nog een kopje thee als cadeau. Als ik thuis kwam nam ik een kokosnoot en tussendoor kon ik de was doen en de stad bekijken. De volgende ochtend heb ik de “gouvernement boat” gepakt en ben ik in een van de eerste stadjes met kleine kanalen uitgestapt. Hier ben ik op de bonnenfooi naar een elektronicaboertje gestapt en duidelijk gemaakt met handen en voeten wat ik wou. De beste man wou 200 roepies voor 5 uurvaren hebben met een klein bootje.

In no-time lag er een klein bootje in het water. De twee zoons konden geen engels en kwamen van hun elektronica zaakje af en we gingen op weg door de backwaters. Gedurende 2,5 uur heb ik door de kleinste kanalen gevaren in mooi weer. Om me heen deden de vrouwen de was, visten de mannen met kruisboog en werden de mango’s vers geplukt. Grote kroezen liggen in het water waar je doorheen steekt met het bootje en over alle kanalen worden water reservoirs , bakstenen en vele zaken meer vervoert. Als er een “gouvernement boat” aankomt moet je oppassen. De golven zijn heftig en das uitkijken geblazen.

Onderweg kom je langs vlaggen en beelden, waarbij je duidelijk kunt zien dat Kerala een communistische staat is in India. Het schijnt de enige gekozen communistische staat te zijn in de wereld. Of de eerste. Dat kan ook.

Dit is precies het bootje wat ik wou en voor een 100 roepies heb ik 2,5 uur in de boot gezeten en kon ik weer terug. Bij de veerpont heb ik een blik geworpen in de Indian Times voor de laatste berichten in zwak begaafd engels. Direct daarnaast zat een school en het was grappig om te zien hoe een bel wordt geluid en dat uit alle klassen dan tegelijkertijd hetzelfde versje wordt opgedreund, voordat de les begint.

Bij een boer die zijn huis aan het bouwen is, krijg ik een rondleiding en zie hoe ze de elektrische leidingen erin schroeven met houten lasdozen. Verder heeft hij 1 koe die genoeg gas produceert van de mest, waarmee ze kunnen koken en een watertank met een regenwater filter, zodat ze het water kunnen drinken. Ik krijg een fles mee, maar laat het maar even. Ik geloof het wel.

Als ik Cochin binnenrijd, kom ik langs een marine museum, maar die zit dicht in de ochtend en kan later terugkomen. Buiten staan allerlei geschut en objecten en realiseer ik me dat de marine is opgebouwd in de laatste 50 jaar in India. Daarvoor waren het de Britten die hier regeerden en was dit allemaal Engels. Ik ben op de bonnenfooi eigenlijk het fort binnengereden en verwachte een complete fort omheining, maar dat was er niet. Ik parkeer de Landrover weer direct aan de meest noordwestelijke puntje met de kont naar achteren en maak een grote rondtocht. Buiten dat ik wat verrassende mensen tegenkom, zie ik eerst nog de nodige leuke dingen.

Ik maak een rondgang langs de vissers. Ze hebben grote Chinese kruisnetten, waarmee ze de hele avond vissen. Ten tijde dat ik er langs kom, brengen de vissers die net van zee komen, hun waar naar de veiling. Een mannetje met een weegschaal en een ander met een papier en pen en de veiling kan beginnen. Op elke hoek staat een verse vis boer en een paar meter van de kade kun je het direct laten klaarmaken. Er ligt van alles in de bakken en ik begin al te smullen als ik het zie..

Naast de veiling komen de bootjes binnen met sardientjes of ansjovis. Ik maak wat foto’s van de slapende vissers en de bakken die worden ingepakt op de visafslag. Het stinkt er naar vis, maar dat moge duidelijk zijn. Als ik weg loop zie ik een tv staan en de vissers die klaar zijn kijken tv. Ik kijk even en het is warempel het Nederlands elftal tegen Duitsland in de finale en ga maar tussen de mannen zitten. Af en toe schreeuw ik van me af. Holland, Holland en ik krijg een paar wazige blikken terug van de vissers. Als ik wegloop stoot ik me nog even flink tegen de dakrand. Het WK komt eraan.

Ik stap bij local achterop de brommer en we rijden naar de synagoge en de Dutch palace verderop. Nadat de Portugezen kwamen zijn de Nederlanders hier geweest en hebben hier geregeerd voor een paar jaar. Nu is het “Dutch Palace” en Dutch Cementary nog over en denkt terug aan die tijden. In het paleis loop ik de familie weer tegen het lijf. Ik was aan het twijfelen of ik naar de theaterachtige voorstelling zou gaan van Kata Khali. Harriet zegt:”Als je niet gaat, dan is het als naar Allepey gaan en dan niet de backwaters op gaan” en mijn keuze was gemaakt. Ik zou dan ook de familie later weer zien bij de voorstelling.

In het kleine museum zagen we veel kaarten van Nederlanders. We waren vroeger blijkbaar goed in het maken van kaarten en de “Nederrijnse roeden” gaven de maten aan van het land. De synagoge daarvoor was niet echt interessant en nadat de local me weer had afgezet in het centrum met zijn brommertje, heb ik de piratensymbolen gezien op de Dutch Cementary. Het is een oude begraafplaats, die wordt opgeknapt door enkele Indiërs, maar de teksten zijn haast onleesbaar en er liggen ook veel buitenlanders op de “Dutch Cementary”.

Een van de mooiste kerken die ik tot nu gezien heb is de Santa Cruz Basilicum in Fort Cochin. Het lijkt een schoolplein met alleen maar witblauwe meiden, maar als je omloopt kun je de kerk ook bekijken. Een prachtig opgesierde kerk met diverse schilderijen en kleurrijke afbeeldingen. Ook staat er een schilderij van de vrouw van alle naties. Een portret uit Nederland.

Ook Guitink was weer bezig geweest. Een knots van een boom was blijkbaar omgewaaid op een oude huis. De straten lijken net Nederlandse straatjes eigenlijk van oude dorpjes. De megaboom werd helemaal losgehakt, maar het duurt denk ik nog wel even voordat ze dit boompje hebben kapot gehakt en de weg weer vrij is.

Op de weg nar de voorstelling kon ik nog even kijken naar de vissers met hun kruisnetten. De vissen zaten al bovenop de kisten met vis te wachten op de nieuwe lading. Een hoogtepunt was inderdaad de voorstelling. De familie was al binnen voor mij en ook liep ik hier weer Finger tegen het lijf. Ik ben nog steeds niet uit hoe je je dochter zo’n naam kan geven, maar goed. Ze zat naast Michael, een lange Nederlander uit Rotterdam en omgeving. Toen ook nog 4 andere vrouwen uit Nederland binnen kwamen zetten, was het Nederlandse avondje een feit.

Gedurende 1,5 uur worden de mannen van de voorstelling geschminkt. Het schijnt dat ze iemand anders worden als ze geschminkt zijn. Tussendoor wordt de zaal versierd met kaarsen, bloemen en stempels. De voorstelling is op toeristen gebaseerd en ze geven een intro in dit soort voorstellingen,m inclusief uitleg vooraf. Met een papiertje in de hand, kun je een aantal scènes meemaken. De performers praten niet en met hun mimiek moeten ze de zaal een boodschap geven. In het echt schijnen die soort optredens dagen te duren, voordat ze klaar zijn met het verhaal.

Na het schieten van ontelbare foto’s en 3 uur kijken, verzamelen we ons voor een avondje vis. Zowel Finger, Michael als ik, scharen ons bij het Nederlandse gezin. We bestellen een red snapper, barracuda, en ik bestel een kreeft voor mezelf. Alles vers van de pers en gezamenlijk laten we het voorbereiden bij de locals aan de kade. Met een paar pilsjes hebben we het feestmaal. Dit was een onverwachte wending en we blijven tot laat op om te genieten van al het lekkers. De vissen waren in diverse stijlen klaargemaakt en ik denk dat ik dit nog lang zal heugen.

Ik was niet echt fit, maar uiteindelijk willen we nog een pilsje drinken. Dan komt de dronken entertainer van de avond naar ons toe, dat hij een slang heeft gevonden en voordat hij hem afmaakt mogen we die eens van dichterbij bekeken. Dat is dan eindelijk de tweede wilde slang die we tegenkomen. Ik neem afscheid van het gezin. Enkele kids slapen al en met Michael en Finger drinken we het laatste pintje bij de Landrover. We moeten eerst wat agenten rond de landrover wegpesten. Blijkbaar is alcohol hier weer verboden en wordt het gedoogd en verbergen we de flessen even. Onder een heldere hemel drinken we het lekkere water. Gelukkig brengt Michael Finger naar huis en kan ik mooi bij de Landrover blijven.

Ontmoetingen en overnachtingen

Op de zondag avond heb ik overnacht bij het hotel waar de Nederlandse familie verbleef. Ik kon mooi de verhalen een beetje bijwerken daar en de volgende ochtend toen alles klaar en gereed was hebben we eerst nog een foto geschoten van de “DUTCH ON THE ROAD”. Ik kon perfect staan bij het hotel. Ze probeerden wat extra geld te maken door de auto te wassen, maar dat was niet echt bijzonder en ik denk dat de monsoon hier in Goa de auto schoner heeft gewassen als deze man.

In Allepey stond ik direct aan het water voor twee nachten naast de bootmannen. In de avond was ik bijna helemaal alleen met een mega uitzicht over de backwaters samen met een biertje om een paar sms’jes te sturen naar Nederland. Ik zou hier al een avond eerder weg kunnen rijden, maar ik had mijn wasgoed weggebracht en moest nog even wachten hierop. Om 10 uur kreeg ik deze mee en in de tussentijd heb ik mijn WK formulier vast ingezonden naar Schalkhaar om te laten zien, wie de kampioenen zullen worden.

In Fort Cochin stond ik wederom direct aan de oceaan en werd ik wakker in de ochtendschemer. Er waren al joggende mensen en wandelende ouderen, die verbaasd keken toen ik mijn kop uit de tent stak en hen aankeek. Voor me gaan er alweer wat oceaanstomers de oceaan op. Ik moest er bijtijds uit, want ik wou naar Gokarna in twee dagen en dat is een dikke 600 km als het niet meer is. Finger rijd mee, want die is ook op haar weg naar Gokarna en ik beloofd dat ze mee kan rijden. Ik pak nog even een douche mee en dan zijn we al snel op weg naar Gokarna.

Bijzondere momenten

De eerste grotere rijdag naar Gokarna valt me zwaar en Finger krijgt een introductie van de gekheid in de wegen. Ze zit een paar keer scheef in de auto en loopt de rem al in te trappen. Ze is gewend om een Nieuw Zeelandse rem in trappen aan de rechterzijde van een auto, maar dat gaat haar nu niet helpen. De bussen drukken zich nu eenmaal overal voor en hoe voorzichtig ik ook ben en af en toe op de gok eens een hoek in duik, blijft het altijd mogelijk om op tijd te remmen. Flink toeterend rij ik over de wegen, maar het blijft bijzonder hoe anderen die het niet gewend zijn reageren op de situatie in India. Voor mij is het allemaal al zoete koek, maar ja. Dat geld niet voor iedereen.

Onderweg draaien we muziek en stoppen we af en toe voor de nodige boodschappen, maar vooral de kilometers tellen vandaag, zodat ik morgen niet zoveel hoef te rijden. Ik haal ook wat bananen, maar die zijn een beetje megagroot en natuurlijk mag ik het weer ontgelden op de foto in en mooie actiefoto. Met de nodige rustpauzes tussendoor om bij te tanken rijden we steeds rustiger gebied in, maar toch blijft het erg druk langs de kust. De volgende dag is het veel rustiger op de weg en vlak voor het vertrek naar Gokarna vertelt een jonge man dat er staking is in de staat. Een brandstof staking en er mag niet worden gereden.

De stakingen in Nepal hadden we ook gehad en ik nam de gok dat het wel mee zou vallen allemaal. De eerste 30 kilometer was heerlijk rijden. Geen verkeer en perfecte wegen waar ik alleen op kan rijden en in no-time zijn we een stuk verder. Toch zint het me nog niet helemaal. Ik zie steeds meer politieauto’s en M.E. achtige bewegingen om me heen. Als er 3 wegblokkades voor me opdoemen en ik de bocht door rijd, zie ik in mijn rechterhoek aan de voorzijde allerlei kleurtjes door de bossen schieten. In eerste instantie denk ik dat ik me in moet houden, maar al snel zie ik dat ze echt gaan gooien.

Voordat ik het weet zie ik voor me lege flessen op de grond kapot knappen en druk ik het gaspedaal in. Nog geen seconde later vliegt er een grote steen in het tweede portier om een flinke deuk van 6 bij 6 achter te laten in het zware aluminium. Ik druk de pedaal in om letterlijk de staat uit te racen. Mijn hart bonkt zwaarder en verschrokken stop ik nog even ergens. In de laatste grote stad moet ik ene demonstratie ontlopen en maak ik een omweg. De laatste kilometers race ik verder om in de volgende staat weer wat gas terug te kunnen nemen. Wat een verhaal weer en ik schrok me het apelazerus. Niet eens om de deuk in de Landrover, maar omdat het feit dat die steen door de voorruit kon gaan. Het is echt een megaraar idee dat mensen je aan het bekogelen zijn en dat er achter iedere bocht een nieuwe stenengooier kon staan.

Aan het einde van de middag kwamen we in Gokarna aan en ik was doodop door de spanningen. Als Finger me vraagt wat ik eerst wil doen, meld ik haar dat ik de auto wil parkeren en wil laten staan. Het eindresultaat wordt dat ik de auto bij OM beach parkeer en ik het stadje verder niet meer zie. Ik duik de zee in en de avond kan doorgebracht worden bij het hotel, waar ik een pintje neem. Ik ben op tijd voor de ontmoeting met Herbert en geniet van de laatste avond met de Landrover. Morgen zal wel weer een dag apart zijn in Palolem Goa.

Gokarna heeft verschillende bogen en is een erg mooi en rustig strand. Er zijn wat vissers, maar die varen niet uit. Er is nog wel een dag mooi weer en ik denk dat we daar geluk mee hadden in eerste instantie. Gelukkig bleef het nog een paar dagen mooi weer.

Via de kustlijn werk ik de dag erna de weg naar boven af in de richting naar Palolem. Onderweg zie ik een brommer. De bestuurder heeft een oranje shirt aan van van Nistelrooi. We komen aan in voetballand en het land van goedkoop bier. Binnen een uur staan we dan ook op de parkeerplaats in Palolem. De landrover staat wederom in een keer goed en de basis is gelegd om mijn Oranje kamp op te bouwen.

Als ik achter internet duik om te kijken waar Herbert uithangt, kom ik spontaan Nance online tegen. Maar dit keer liepen dingen even wat anders als we beiden wouden. De feeststemming was er even uit en ik heb me teruggetrokken in een cafeetje om wat te eten. Hier zag ik de tweede wedstrijd van het WK. Ik ben alweer vergeten welke wedstrijd. Zo belangrijk was het. Soms zit het ook even tegen blijkbaar en kijk elke minuut op de telefoon om de tijd te doden.

Finger heb ik die avond pas laat weer gezien in cafe Del Mar. Het moment dat ik binnenkwam waren er erg veel muppets waar ik niet veel mee had en waar zei flink mee aan de praat was. Ik was toch al niet in de stemming en heb me maar op de wedstrijden geconcentreerd om tussendoor mijn gedachten eens uit te werken. Herbert was nog niet in Palolem en zat elders ziek in India. Hij komt later als het mee zit. Afhankelijk van het vliegtuig.

Ook Finger bleek uiteindelijk dus haar soortgenoten gevonden te hebben. Zij is een dame uit nieuw Zeeland, die op reis ging en uiteindelijk wat langer weg blijft als gepland. Ze doet nu meditatie en Yoga en heeft de meest vreemde verhalen over meditatie en ook haar belevingswereld is erg vreemd soms. Als ze de kans krijgt, loopt ze te blowen met andere zoekers. Ik moest wel lachen om haar verhalen. Het laat je een andere kant zien van die mensen, die daar blijkbaar naar op zoek zijn. Meditatie is blijkbaar een middel om zichzelf te vinden en daarna gebruiken ze het als wapen tegen de wereld. Ze is nu erg overtuigd van haar zelf en ik hoop dat haar familie haar nog herkend als ze ooit thuiskomt. Maar ik ben er bang voor.

Overigen

Na mijn eerste dag in Goa is het duidelijk voor me. Ik trok nogal vel van leer gisteren tegen Nance, maar het is tijd om het allemaal anders te doen realiseerde ik me al veel eerder in deze reis. En dit is het moment dat ik kan starten. Ik ga mezelf een eigen Holland House bouwen en mijn energie storten in dingen waar ik zin aan heb en goed in ben. Het doel is vakantie. Hoe het gaat met Herbert, dat zie ik allemaal wel. Hij gaat weg en komt weer terug. Ik zal hem een pintje geven en zijn reactie zal bepalend zijn voor de aankomende weken. Ook als het anders loopt ga ik gewoon verder waar ik nu mee bezig ben en zal de bal verder bij Herbert liggen wat er gaat gebeuren.

Als ik in de ochtend wakker wordt steek ik wat geld in de broekzak en breng de was weg. Op de terugweg koop ik mezelf een oranje outfit, namelijk een oranje Indische hoofdtooi, een oranje shirt en een oranje Indiase broek. Als de auto is opgepakt, zet ik het oranje zonnescherm uit en gooi de witte hangmat uit. De net gekochte oranje doeken en lappen stof hang ik uit als vlaggen.

Om de hoek vind ik oud hout en een oude paal. Ik maak er een groot bord van met de tekst: “ The Dutch arrived in Palolem Goa Holland House” en tegen de palmboom zet ik :”Pa ik heb mijn palmboom gevonden” weg. Met een pilsje erbij maken we de nodige foto’s en zijn we er helemaal klaar voor. Vanavond start het WK voor Nederland tegen Servië. En aan mij zal het niet liggen.

Ik had gisteren al wat mensen geronseld te komen en ook vandaag heb ik alweer wat mensen gezien, die wellicht acte de presens zullen geven Dan stort ik me in de hangmat na het opzetten van Acda en de Munnik met de titel zwerf on. Het was de eerste cd op stapel, hoe toevallig dan ook en de perfecte CD voor het moment. Als het eerste nummer klinkt over de omgeving, zie ik Herbert lopen over het strand en realiseer ik me dat het “shluss” is met de gein. Tijd voor de werkelijkheid en tijd om te genieten van het laatste biertje in mijn Holland House.

Later komen er nog wat marine mannen van India naast me staan met stoere verhalen. Het beste wat ze deden is me een echte Heineken geven op het moment dat het Holland House staat. Het beste cadeau wat er had kunnen zijn. Een Heineken smaakt toch echt lekkerder!

Als de zon bijna weg gaat, de cd afgelopen is en ik het Holland House weer een beetje heb opgepakt in de felle zon, kleed ik me om in totaal oranje kleding en steek ik een oranje hesje in de zak voor Herbert. Hij zal wel in cafe del Mar zitten. Hij lijkt niet echt op zoek te zijn geweest naar de landrover, maar goed. Hij komt ook net aan vandaag. Als ik op weg ben naar cafe Del Mar, realiseer ik me dat ik mijn bril ben vergeten en dat ik terug moet. Alsof het zo moet wezen staat daar Herbert te wachten bij de Landrover. We lopen naar het cafe en ik zoek een plek vooraan de bar. Wat locals en Herbert zitten naast me en dat is een uur voor de wedstrijd.

Tijdens de wedstrijd komen het Canadese stel en een Engels dameskoppel binnen, die ik vandaag heb gesproken op het strand en in de winkel om de oranje kleding te kopen. Vlak voor het Wilhelmus zijn de Dutchglobetrotters weer herenigd voor hoe lange het ook mogen duren. Het is de start van de eerste overwinning van het Nederlands elftal.

Na de wedstrijd maak ik me snel uit de voeten voor belangrijkere zaken als het WK of Herbert, maar natuurlijk zul je zien dat als je een netwerkverbinding nodig bent, deze niet beschikbaar is. De hele stad ligt plat en internet is niet mogelijk. Op de hoek van de straat vind ik een belshop waar ik tenminste nog kan bellen en druk de magische nummers in. De magische nummers van een vrouw die ik voor geen goud had willen missen in mijn leven.