Reisweek 37: Week 20: Van Pune naar Bangalore

Overview

Reizen in deze week was de combinatie van een leuke ervaring bij Honeywell, de mystieke rust van Hampi en de nodige kilometers in de moderne stad. Dat is nooit leuk natuurlijk, maar al boven al was het goed vertoeven. De monsoon komt eraan en ik besefte me dat het laatste mooi weer in de lucht zat. Althans volgens de geleerden en de journalisten van de lokale kranten, die engels als hun 7e vak hadden op school. Het engels van deze gasten is zo uitgebreid, dat je na twee regels geen snars meer snapt van de regel. Laat staan de bedoeling ervan. Indiërs hebben een zeer bijzonder manier van omschrijven en aan grote lappen tekst begin je niet eens meer na een paar weken onzin.

In de krant kondigen ze zware monsoon tijden aan en daarnaast kan het feitelijk elk moment beginnen. Er is een deviatie van 7 dagen, maar in principe begint het regenseizoen op 1 juni en dan wil ik op het meeste zuidelijk puntje zijn van het Indiase subcontinent. Het plaatsje heet Cape Comorron. Het schijnt dat dit een engelse naam is en dat de Indiase regering alle originele namen terug wil geven aan de steden. Daarom is Mombay geen Bombay meer en vele steden zullen een naamswijziging krijgen. Deze namen stammen nog uit de tijd dat de Engelsen hier waren. Ze zijn in 1947 vertrokken en sindsdien heeft India zich ontwikkeld tot wat het nu is. Dat betekend een megaomslag in maar net iets meer als 50 jaar. Ik denk dan ook dat India meer impact kan gaan uitoefenen als Amerika en Europa en China. Europa schijnt volgens een andere reiziger 200 miljoen mensen te hebben. Amerika heeft er 600 miljoen en India komt binnen met een lastige 1,1 miljard. Het defensiesysteem is ver ontwikkeld, ze hebben ontwikkelingen om naar de maan te vliegen en ze kunnen allemaal Engels spreken. Waarschijnlijk een groot voordeel t.o.v. de chinezen.

Misschien moeten we ons gaan afvragen wie feitelijk een grootmacht in wording is en die groter is als de machten die we nu kennen. Gaat Amerika naar Iran en dan door naar Pakistan, die op handen is van Amerika. Wat doet India dan met Amerika en China om de hoek? Het zijn van die vragen die je soms hebt na een gesprek met andere reizigers. Iedereen heeft een andere mening en het zijn leuke hersenkrakers.

Route

Honeywell hield me een paar dagen in Pune. We hebben afgesproken voor de dinsdag. Zonder problemen lijken de agenda’s voor de Indiërs omgegooid te worden om mij te ontvangen. Na een dag auto onderhoud en een grootscheepse zoektocht naar goede motorolie heb ik de weg weer geraakt om naar Bangalore te komen. Ik had wat dagen over in de planning en ik twijfelde vooralsnog sterk over Mysore en Ooty. Ik wou er graag heen vanwege de bergen, maar ik ben ook toe aan rust en relaxte omgevingen en niet teveel kilometers meer maken. Gelukkig kan ik die keuze pas over een paar weken maken. In ieder geval wil ik Hampi aandoen. Een klein plaatsje gebouwd uit grote keien en met een mystieke sfeer volgens anderen.

Ik weet dat over een paar weken Herbert weer voor me neus staat en daar kan ik nu niet echt van zeggen dat ik daar warm voor aan het lopen ben. Laat mij maar lekker alleen rondcrossen zou ik bijna zeggen en blijf waar je bent. Helaas zal dat nooit werken en daarom ben ik vastbesloten om vanaf het zuidelijk puntje naar boven alle tijd en rust te nemen die ik wens te hebben. Ik zal er wel voor zorgen dat binnen redelijke normen in Goa ben en verder zie ik het wel. Hij is weggegaan en zal zich nu ook meer aan mij en mijn wensen moeten aanpassen.

Het was in Pune dat ik tussendoor even online ging om de mail te checken en ik de mededeling kreeg dat het over en uit is met de gezamenlijke reis. Zijn reis gaat verder met zijn vriendin, die haar baan opzegt en gezamenlijk zullen ze verder gaan. Eenzijdige afspraken werden door hem nagekomen en dat was het dan geloof ik. Bedankt voor de eerlijkheid. Jammer dat er niets mee gemeend of bedoeld lijkt te worden. Ik geloof niet dat er ook maar iets is dat ik ooit verder heb kunnen beïnvloeden in al zijn keuzes tijdens en na zijn vertrek. Jammer dat ze wel veel impact op mijn reis hebben. Elke dag weer en dat allemaal na ruim 1,5 jaar reizen en voorbereiding. En daar zal ik het mee moeten doen, zou de rijdende rechter zeggen.

Het verandert niets aan mijn gedachtegangen en bevestigde alleen maar vooroordelen. Voor zover je dat nog vooroordelen kan noemen, na ruim 7 maanden dezelfde vierkante meters te hebben gedeeld. Je kent elkaar immers aardig toch. Of toch niet? Toch weet hij mij nog te verrassen met onverschilligheid,maar vooral egoïsme in mijn beleving. Het zal wel en na wat piekerwerk heb ik maar besloten het toch proberen open te laten allemaal. Zien hoe het gaat als hij voor me staat en wat hij dan te melden heeft. Misschien zit ik toch nog mis met mijn intuïtie. Ik hoop het maar en anders is het erg jammer en zijn we een ervaring rijker. Ik zal het moeten zien als hij voor me staat in Juni.

Een verjaardag in huize Verkerk was de basis voor een ontmoeting met een oudere man uit Zutphen. Met een grote sigaar en in een achterover zittende houding met een glas wijn, zei hij:”Vriendschap is als een glas wijn. Hou rijper de wijn wordt, des te lekkerder die smaakt”. Er zijn blijkbaar niet zoveel mensen die tijd en energie durven steken in echte vriendschappen op deze aardkloot. En daar wou ik het maar bij laten. Er is al genoeg gelul over koetjes en kalfjes. En die beste man kon niet meer gelijk hebben.

Ik zal er in ieder geval voor moeten zorgen dat ik het volwassen en eerlijk oplos dat de Landrover naar Holland komt en na de reis zien we wel verder weer in Nederland. Het zal wat mij betreft aan Herbert liggen in hoeverre we over koetjes en kalfjes gaan praten of over die fles wijn en de vraag hoe lang die nog blijft liggen !?

Via de garage nabij de Honeywell vestiging ben ik verder gereden via de snelweg naar Hubli en Hampi om daar in beide plaatsen 1 nacht te blijven. Dat was voor mij genoeg om door te reizen naar Bangalore en dat was een lekker verblijf in de moderne stad waard.

Tussen Hubli en Hampi had ik een langzaam stuk, maar het weer zat mee en gedurende een paar uur reed ik door een uitgestrekt gebied met rode zandvlaktes en prachtige uitzichten. Slingerend tussen de locals en met het raampje open op weg naar de mystiekheid van Hampi. Onderweg heb ik nog met wat studenten een lunch genomen. Kleine andersoortige rijstkorrels met ui en lemon. Voor 5 roepies een perfect maal tussen de nieuwe elektrische engineers van India.

Het valt op hoe men overal zo flink aan het bouwen is aan het wegennet. Waar nog geen snelweg ligt, wordt er een gebouwd. Het zijn goede wegen, maar alleen alles moet over 1 weg worden gestouwd. Daar hadden ze wat beter over na kunnen denken. Enerzijds heb ik wat snelwegen gezien in de laatste 1,5 week, maar toch ook de buitenwegen en die zijn feitelijk best goed te doen als je rustig en bedachtzaam rijd. De steden die zijn een crime en dat bleek ook wel weer in Bangalore, waar ik de zoveelste aanrijding had tijdens de trip door India.

Op een van de snelwegen rijd een grote truck aan de rechterzijde en ik rij links wachtende op een vrachtwagen die voor me de andere grote truck inhaalt. Zijn hele lading hangt scheef, maar ach ja. Dat maakt niets uit hier. In Nederland zou het de eerste truck zijn die van de straat wordt getrokken. Gevaar voor andere weggebruikers is er toch niet in India? Dat is toch alleen in andere landen? En als er wat gebeurt is het toch alleen de fout van de grote truck? Dan heb ik geen probleem.

Bezienswaardigheden

In Pune gebruik ik de eerste dagen om te internetten en bij te kletsen met Nance en dat was natuurlijk de grootste bezienswaardigheid. Na de nodige interneturen was ook de afspraak bij Honeywell bevestigd en ze kwamen me de volgende dag al ophalen en ik kon achter hen aan rijden om bij een groot wit gebouw met Honeywell op de muur binnen te komen.

Honeywell

Tijdens de reis over de wereld met de Landrover rond de wereld wou ik graag een vestiging bezoeken van Honeywell. Eerder ben ik al spontaan een vestiging in Sofia Bulgarije binnengestapt, maar dat werkte niet uit als een succes. De mensen weten niet wie je bent en iedereen kan wel wat vertellen. Ze lieten me gedurende een kwartier alles zien om daarna weer verder te gaan met de dagelijkse werkzaamheden. Dit was direct voor mij het signaal dat ik iets zorgvuldiger na moest vragen, bij wie je het beste terecht kunt in andere vestigingen elders in de wereld.

De laatste jaren wordt er veelvuldig gebruik gemaakt van technische kennis en werkuren en worden daardoor deelprojecten in India neergelegd. In India wordt tegenwoordig steeds meer werk neergelegd voor het maken van beeldschermplaatjes volgens de afgesproken standaarden en dat zou ik graag van wat dichterbij willen bekijken. Aangezien ik nu met de Landrover in de buurt van de Indiase vestiging ben, heb ik aan enkele collegae gevraagd of het mogelijk is om wat contactpersonen door te geven enkele weken voordat ik werkelijk ter plekke was.

Al snel kwam ik via e-mail in contact met X en X en kreeg ik de uitnodiging om HAIL (Honeywell Automation India Limited) tour te krijgen over het complex in Pune. Aanvankelijk dacht ik in Delhi te moeten zijn, maar dat bleek Pune te zijn. Dat scheelde ook nog een hoop extra kilometers voor de Landrover en ik kon sneller naar het zuiden, aangezien Pune op een afstand van circa 150 km van Mombay ligt. En dat zijn echte grote wereldsteden, die alleen al groter zijn als Nederland compleet op het gebied van inwoners.

Mijn doel is om te bekijken hoe Honeywell in India werkt en eens achter de schermen te kijken binnen een Honeywell vestiging elders. India is een van de grote spelers in de wereld momenteel en heeft veel mogelijkheden om de grootste te worden. In India heb ik nu de cultuur, het leven op straat, de middenklasse, de straatverkopers, de garages, de armoede en de rijkdom gezien. Een ander aspect is om achter de schermen te kijken bij een groeiend Honeywell bedrijf in een bedrijfscultuur die ik uit Nederland ken. Ook al is het alleen maar voor persoonlijke ontwikkeling of gewoon kijken wat er feitelijk gebeurt. Ik ben nu toch in de buurt en ook deze keer was het zeer zeker de moeite waard om er de tijd voor te nemen.
Het was wat lastig om een afspraak te maken voor de volgende ochtend, aangezien ik geen vaste verblijf plaats had, waar ze me konden oppikken. In Pune sliep ik op straat in de Landrover met alle faciliteiten om me heen, echter precies vertellen waar de auto staat, werd wat lastiger. Gelukkig valt een landrover wel op en rond kwart voor elf ontmoette ik de gastheren ergens in het centrum in Pune.

Ik reed met de landrover achter de Suzuki aan en al snel kwamen we bij de rood wit geschilderde vestiging van Honeywell. Op een grote parkeerplaats voor het gebouw kon ik de Landrover parkeren en bij de entree werd mijn naam en gegevens genoteerd en mocht ik naar binnen met een Honeywell embleem om mijn nek gehangen om aan te geven dat ik een bezoeker was.

Het eerste aanzicht is een groot wit ouder gebouw en dat is de locatie waar de systemen fysiek in elkaar worden gezet, die Honeywell vervaardigt. Rechts daarvan staat een nieuw pand waar het GES (Global Enterprise Solutions) zit. Verder is er een compleet trainingscentrum te vinden en aangebouwde kantine over een gebied die net zo groot is als 2 x het terrein van Honeywell in Apeldoorn. Grappig is de pinautomaat. Midden op de locatie van Honeywell staat een heuse werkende 2e hands pinautomaat van ABN AMRO. De trots van de gastheren, wetende dat ik blij verrast zou zijn.

In het nieuwe GES gebouw hebben we in een spreekruimte een leuk gesprek over mijn reis met de Landrover en de situaties waar ik in heb gezeten tot nu toe. Natuurlijk heb ik genoeg verhalen, maar even later krijg ik ook compleet uitgelegd, waar ik HAIL moet plaatsen in de Honeywell Organisatie en wordt ik een beetje bijgepraat over de laatste ontwikkelingen op management niveau op internationaal vlak. Het lijkt erop dat Honeywell flink doorgaat met veranderingen doorvoeren en ook in de afgelopen 8 maanden zijn er de nodige wijzigingen geweest. Ook de werkzaamheden waar zij verantwoordelijk voor zijn, werd goed toegelicht.

De afdeling van X en X concentreert zich op het verbeteren van het Honeywell product door op een efficiëntere en dus goedkopere manier werk uit de internationale organisatie te halen en uit te werken in India, door gebruik te maken van goedkopere arbeidskrachten met de benodigde skill’s. Het schijnt dat HAIL een gemiddelde leeftijd heeft van 28 jaar en dat is erg jong. De gemiddelde jonge leeftijd en de bijbehorende dynamiek straalt ook af van het complex. Het past ook compleet in het plaatje wat ik heb gekregen van de IT wereld in India, voor zover ik daar een compleet beeld van kan hebben.

In India is een overschot aan opgeleid personeel. Voor een gemiddelde engineer bedraagt het salaris bij benadering rond de 700 $ tot 1000 $ max. in de maand. Dit zijn de beter betaalde banen in India. Dit zijn geen vragen die ik aan de collegae van Honeywell heb gesteld, maar is op basis van gesprekken met andere engineers die ik onderweg ben tegengekomen. Het schijnt dat zowel de middenklasse als het aantal opgeleiden jaarlijks blijft stijgen en dat de economie nog niet hard genoeg groeit om al deze mensen een baan te geven. Ik denk dat dit een passend voorbeeld is van de gigantische groei die nu India plaatsvindt en waardoor het mogelijk wordt om sommige onderdelen van het werk in Nederland, goedkoper te realiseren in India. Ik weet niet hoe de ervaringen zijn in Nederland momenteel en kan dit dus ook alleen baseren op wat ik zie en hoor.

In het nieuwe gebouw vond ik een aantal grote ruimtes, die opgebouwd zijn als grote kantoortuinen. De wereld is opgedeeld in een aantal regio’s en ik heb gesproken met diverse mensen die de titel location manager dragen. Elke location manager kun je zien als een interne accountmanager, die alles afhandelt voor een bepaalde regio. 1 op 1 zit hier een projectleider aan gekoppeld, die alle projecten afhandelt voor die zelfde regio. Alle engineers zitten in een werkpoule, die waarschijnlijk erg vergelijkbaar is met het huidige Solutions Design Center (SDC) in Nederland. In een hoek staat een complete testopstelling met borden waarop Temaline, XLS80, HVAC apparatuur en andere Honeywell systemen zijn gemonteerd. Op het moment dat ik daar was, werd er ook een Novar systeem getest. Het schijnt dat met name wat andere regio’s al zover zijn dat de complete uitwerking van een project in India gedaan kan worden. Het was voor mij onduidelijk wat het niveau van integratie is voor deze projecten.

Ik ben nu 8 maanden onderweg en het is grappig hoe herkenbaar en tastbaar ineen keer weer de Temaline apparatuur is en hoe snel je weer in de bekende termen gaat denken. Al met al merk je dat het een frisse jonge vestiging is waar veel activiteit is. Tijdens de pauze wordt ik meegenomen naar de kantine waar je diverse gerechten kan krijgen. Een lekker Thali of andere Indiase gerechten voor weinig en een kantine met minstens 15 man personeel, zorgt voor goed en goedkoop eten. Rondom hangen alle Honeywell uitingen aan de muur en laat zien dat dit allemaal van Honeywell is.

In het gebouw naast het nieuwe GES gebouw, waar voornamelijk de contacten met Nederland plaatsvinden, is een gebouw waar alle systemen worden uitgewerkt. Op de begane grond staan alle systemen van zowel de DCS systemen van proces Solutions als de gebouwgebonden oplossingen van Building Solutions, die getest worden, voordat ze afgeleverd worden bij de klant. Het is een zaal ter grootte van een half voetbalveld waar alles in staat.

Na de pauze en een rondleiding is er nog een andere locatie waar we heen gaan. Hier worden de beeldschermplaatjes gemaakt voor de Enterprise Building Integrator systemen (EBI), waar in Nederland ook veel mee gewerkt wordt. Het is een wat ouder gebouw op 5 minuten afstand van het totale complex, waar tientallen jonge mensen naast elkaar zitten achter een computer. Ze zijn onderverdeeld in groepen, die verantwoordelijk zijn voor een bepaald land of district. Elke land of district heeft een persoon die alle contacten onderhoud en in grote lijnen het werk controleert. Hiërarchisch gezien werken daaronder weer groepsleiders met 4 a 5 krachten per team om de projecten uit te werken. Waar we in Nederland met praktisch alleen maar mannen werken, zitten er in dit gebouw meer vrouwen als mannen om de projecten gedaan te krijgen. Ik kreeg daarnaast de indruk dat het erg gebruikelijk is om meer dan 8 uur per dag te werken en dat het meer als eens gebeurt dat er ook in de weekenden flink wordt doorgewerkt. Ik heb ook met diverse mensen gesproken hier en dat gaf een goed beeld voor mij. Ik denk dat zij het wel interessant vonden dat er zo’n maffe Nederlander voor hun neus stond, die net fris uit Nederland was komen rijden.

Eenmaal achter de computer beland komen er allerlei voorbeelden en projectnamen langs vliegen die ik herken. De complete directory structuur is te overzien en alle namen zijn herkenbaar. Zonder pardon worden er beeldschermplaatjes van een bekend project getoond. Even later wordt er al snel contact gelegd via een nieuw microsoft programma met Bert Holtslag, die net aan de dag begonnen is. Terwijl wij al aan het einde van de dag zitten weer.

Het was vooral een leuke ontmoeting met de collegae van Honeywell in India en in zijn geheel lijkt het een erg frisse jonge onderneming. Ik kwam veel structuur tegen en ook in India was de Honeywell bedrijfscultuur erg herkenbaar. Echter met Indiërs i.p.v. Nederlanders dit maal. Na het nemen van wat foto’s heb ik afscheid genomen van de gastheren, nadat zij ook mijn auto grondig hebben geïnspecteerd. De mensen stonden erg raar te kijken op de momenten dat ik werd voorgesteld aan de Indiase collegae en werd verteld dat ik uit Nederland was komen rijden, rechtstreeks van de Honeywell vestiging in Apeldoorn. Het was zeker de moeite waard om hier eens achter de schermen te kijken en wil dan ook graag de collegae bedanken die me geholpen hebben om in contact te komen met de juiste personen. Ik heb wat foto’s gemaakt om een beeld te geven bij hetgeen ik gezien heb.

Bij het afscheid met Honeywell collegae vertelde ik over het noodzakelijk onderhoud aan de landrover en dat ik nodig de olie moest verversen en al snel bleek dat er om de hoek een garage zat die bekend was met buitenlandse auto’s. Ik ben hier snel heengereden om na te vragen wat ze voor me konden betekenen. Ik was al enkele dagen opzoek naar goede motorolie, maar ik kan niets vinden. Volgens de onderhoudsboeken moet ik 20W50 voor dieselmotoren toepassen, maar ik kan alleen maar 20W40 krijgen. Dat betekent een lager viscositeit, waardoor het verbruik wat omhoog kan gaan. Daarnaast vind ik alleen maar lokale Indian Oil motorolie en dat baart me allemaal wat zorgen als ik dat ga gebruiken.

In de garage ontmoet ik de jonge eigenaar. Hij onthoud mijn naam direct, maar zoals in deze regel te herleiden valt, ben ik daar minder goed in. Als hobby heeft hij een Ferrari waar hij mee crosst en heeft duidelijk opleiding in Engeland gehad, waar zijn vader nu momenteel zit. Een aantal jaren terug was er een zelfde figuur als ik en die heeft hij ook geholpen. Ik spreek met hem af om over twee dagen terug te komen en dan de olie te kiezen. Ik mag de werkplek gratis gebruiken en ze zullen me over de schouder meekijken om mijn vragen te beantwoorden over de zaken die ik niet weet. Daarnaast hoef ik alleen de olie te betalen en zullen zij voor mij gratis het filter vervangen. Op dit eerste moment was 20W50 niet te verkrijgen en hij had wel een vat staan met deze olie, echter niet speciaal voor Diesel en ik vertrouwde het niet echt. Door later terug te komen had ik wat tijd om mijn mogelijkheden te overdenken.

In Pune kwam ik een dame tegen, die teveel tijd in de Ashram had besteed. Ze woonde al 1,5 jaar met enkele tussenpozen in Pune, maar had nog nooit de musea gezien waar ik haar mee heen nam. Ze vond het wel leuk om mee te gaan en we zagen een museum met oude materialen en foto’s uit de oude levensstijl van de Indiër. Dit museum is echt direct om de hoek en ze had er nog nooit van gehoord. Typisch een voorbeeld van de dromers die je hier tegen kan komen. En als ze nu een dame is met de nodige levenservaring, maar dat was het ook niet. Ze was 21 jaar en had al 1,5 jaar in een vage ashram lopen mediteren om de wereld beter te leren kennen. Ik vond de verhalen boeiend, want ik wilde er graag meer over weten, maar het is ongekend dat mensen zich zo verstoppen voor zo lange tijd. En ja, het is waar dat niemand je lastig valt in zo’n ashram. Maar heb je dan geleefd?

Eigenlijk waren we op weg naar het slangenpark. Na 10 km riksja kwamen we er achter dat dit park dicht zat en dat we voor nop een paar euro er tegen aan hebben gegooid. Hier realiseerde ik me dat ik nog steeds geen slangen heb gezien. Het moet niet gekker worden. Ik ben verdorie in India en ik wil slangen zien. Zo groot mogelijk !

Wat ik wel onderweg veel tegenkwam na Pune zijn de grote hoeveelheden ox’en met megahoorns. Deze runderen worden met de kilometer groter en ze krijgen ook kleuren. Sommige zijn rood wit geschilderd en sommige zijn groen. Langzaam wordt de kar naar voren getrokken en hebben de Ox’en met hun hoge ruggen geen problemen met het langsrazende verkeer. Vooral rond Hampi zie ik om me heen vrouwen compleet opgesierd met ringen, oordbellen, kleuren en gekke kleding. Hampi was ook goed om flink wat foto’s te maken van deze gekkigheid.

Hampi ligt tussen bananenbomen en palmbomen en de omgeving is supergroen met daarnaast meren en wateren. Hampi staat bekend om zijn mystieke omgeving en is geheel gebouwd uit grote keien. Zoals het grind voor de carpot, zo is Hampi opgebouwd uit grint van een veel groter formaat. Er zijn tempels, huizen, riviertjes en alles wordt als heilig betiteld, waarschijnlijk vanwege de mystiekheid. Ik heb er een grote rondtocht gemaakt en ben niet naar de dure tempel geweest. Van buiten kon je het ook goed zien en het was me het geld niet waard eigenlijk. Het was op de dag dat Axel jarig was. Natuurlijk had ik geen bereik en kreeg ik de sms’jes van Nance ook pas de dag later, toen ik weer binnen bereik kwam van de telefoonmasten.

Op de dag van aankomst in Hampi had ik meteen ruzie met de locals. Eerst willen ze tol voor entree van Hampi en daarna moet je ook nog parkeergeld betalen, maar dat gaan we dus niet doen. Na de taferelen van Pune heb ik vrijwel direct de auto buiten de grenzen van Hampi voor niets geparkeerd en stond ik onder de beschutting van wat palmbomen lekker rustig weg. Met zonsondergang heb ik een ananas ontmanteld en opgegeten met twee politieagenten uit België en 2 “vrienden” uit Engeland. Het waren een lange man met bijbehorende oorbel en Chinese vrouw die het zichzelf lekker moeilijk maakte. Ik vertelde haar later op de avond dat ik een crematie had gefotografeerd aan de Gangus en ik werd even flink veroordeeld. Ze luisterde niet echt naar de motieven, maar ze eindigde haar woorden met de opmerking dat ze blijkbaar graag iedereen in hokjes plaatst. Ik denk dat ze niet meer gelijk kon hebben. Dit was allemaal nadat we een illegaal biertje hadden gekocht en de heilige stad hadden binnengesmokkeld. Ze zouden me moeten opsluiten met al die illegale activiteiten. Je zou bijna denken dat mijn waarden normen een beetje aan het vervagen zijn, grinnik.

In ieder gevalwas het weer fantastisch met 35 a 40 graden en een lekker briesje. Het leek erop dat ik al aardig in de buurt van de zee was gekomen. Het is niet meer zo heet als in het noorden en reizen wordt wat makkelijker. Na een dag en avond Hampi had ik het echter ook wel gezien en na een ontbijt heb ik de motor van de Landrover gestart en ben na een ander deel van Hampi gereden waar ook nog wat plekken te zien waren. Door het mooie weer wou ik wat foto’s maken van de landrover, echter kwam ik midden in een opname terecht voor een lokale soapserie.

In de oude tempel cq. paleis stonden tientallen mannen in volle traditionele klederdracht om de rijke heersers te ontvangen. Dit werd gefilmd en tegelijkertijd hield de politie de mensen massa eromheen op afstand. Ik glipte er tussendoor met een glimlach en kon enkele fijne camerashots maken. Daarna stopte het even en maakten alle mensen foto’s van de bekende sterren, terwijl ik me liet onthoofden door traditionele militanten voor een digitale foto. Op dat moment draaide de situatie zich om en wouden de sterren met mij praten en vroegen mij om even apart te komen. I.p.v. dat ik foto’s van hen maak, maken zij figuurlijk gezegd foto’s van mij en vroegen ze me waarom ik ludieke andersoortige foto’s aan het maken was. Het was erg leuk en de sterren waren duidelijk goed engels sprekende en ontwikkelde mannen en erg verschillend van de mensen op straat. En ze waren duidelijk bekend van tv. Ik heb toch maar een foto van ze gemaakt om het moment te onthouden en ben weggereden om snel bereik te vinden en een sms te sturen naar het onbekende nummer van Axel. Hij heeft een ander nummer schijnt en via Nance kan ik hem alsnog sturen. Helaas is het alweer zondag en heb ik mijn kans gemist dit keer.

Ontmoetingen en overnachtingen

De dame van de Osho-resort was een bijzondere ontmoeting evenals al die andere vage losers, die ik tegenkwam. Niet dat ik iedereen dan maar losers vind, maar het merendeel die ik gesproken heb daar, vlucht voor het werkelijke leven. Iemand van Honeywell in Pune zei letterlijk dat het wel een beetje jammer was dat mensen van over de 50 uit hun ritme stappen om zichzelf te vinden te onderzoeken wat ze willen gaan doen met hun leven en dat dit misschien wel een beetje laat is. Daarnaast zag ik veel loverboys. Van die mannetjes die in een rood gewaad (dat hoort bij deze ashram) over straat lopen op zoek naar lekkere kippetjes. Met de alleraardigste strelingen en woordspelingen gaan ze voor “sexual enlightment”.

Alhoewel ik best dingen zie in hun levenswijze en ik erg geïntrigeerd ben door deze mensen in het hele ashram gebeuren, vraag ik me toch af of ze zich zelf niet gigantisch voor de gek houden. Ik denk wel dat het goed is om een keer egoïstisch voor jezelf te zijn en ik geloof ook best dat een aantal weken uit je ritme erg goed voor je is en je meer vrijheid geeft om een keer goed naar jezelf te kijken. Maar daarna moet het ophouden en het mag geen reden zijn voor sex, vrijheid of andere gelukswensen. Het leven is daar voor ons op straat, in huis, in families, in clubs, in reizen. Je kan er van weg rennen, maar dan blijf je lopen. Die mensen zullen waarschijnlijk ook nooit meer thuis aarden. Ik moest dan ook gigantisch lachen toen de Canadese dame in Goa tegen me zei dat ze veel “losers van de wereld” tegenkwam onderweg . Ik geloof niet dat dit alles dekt en dat je iedereen in die hoek kan gooien, maar ik kan niets beters bedenken dat in 4 woorden het meeste van de lading dekt.

De dame kwam ik tegen in het restaurantje naast de landrover waar ik op straat sliep. Ik kan daar gratis douchen en loop eigenlijk elke keer gewoon naar binnen. Vooral niet teveel vragen stellen en dan gaat het goed. Eerst vroeg ik nog of ik ergens kon parkeren op het terrein, maar dat was absoluut onmogelijk. Nu stond ik voor ze en kon ik overal gratis gebruik van maken. Je wordt vanzelf sneaky denk ik, grinnik. Het werkt goed voor je portemonnee en een glimlach werkt altijd. Vooral als er een kleine taalbarrière is. Elke morgen kom ik wel voor een ontbijtje en lees een krantje onder een kop koffie. Een relaxte start van de dag werkt altijd door op de rest van de dag en ik voel me er erg prettig bij. Of komt dat door al die relaxte mensen om me heen?! Komt het door de positieve energie die ze op me overbrengen? Ik denk het niet.

Verder kwam ik Jerry tegen. Een Canadees die me aansprak. Deze man had ik een goed gesprek mee. Hij had huis en haard verlaten en nog steeds een IT bedrijf in Canada, die hij op afstand doet managen. In de tussentijd reist hij door India op zoek naar beter oplossingen voor zijn IT Solutions. Hij heeft een goed verhaal en ook hij verblijft soms enkele weken rondom de ashram om te relaxen voor een paar roepies zoals hij zegt. Hij gaf me goede tips voor Bangalore om heen te gaan en verder hadden we een goed gesprek over Thailand en Maleisië. Het gaf me wat gevoel bij de landen die ik misschien na India ga bezoeken. Vooral het verhaal over hoe hij tegen zichzelf zei dat het allemaal anders moest en zijn bedrijf heeft verandert om te kunnen reizen is erg indrukwekkend en een goede “mindbraker” voor mij. Ook al is het alleen maar om te denken over hoe anderen het doen.

Als je over straat loopt in de verschillende steden in India, kom je ook wel eens wat Mongolide mensen tegen. In India nemen deze mensen een aparte plaats in, in de maatschappij. Iedereen steekt ze de gek aan op straat, maar ze worden geholpen. Mensen die een tik hebben en niet meer aanspreekbaar zijn, worden geïsoleerd. Maar toch hebben ze elke dag eten. Blijkbaar zit er toch een systeem of iets dergelijks achter. Ook een van de foto’s van deze week is een man te zien, die graag op de foto wou. Hij lijkt gelukkig, maar ik kan deze mensen nog niet goed plaatsen in de Indiase maatschappij. Anderzijds is het ook zo dat de mensen nog steeds op straat sterven zoals ik gezien heb in Jaipur. Wat is het hebben van een plaats in de maatschappij. In Nederland zeggen ze:”De maatschappij? Dat ben je zelf!” Maar ik geloof niet dat het zover is in dit land.

In Hubli heb ik de nacht doorgebracht op een cementfabriek. Tussen allemaal Jeroen Brinkman types in Indiase uitvoering, werd mijn Landrover grondig geïnspecteerd en kon ik zonder probleem op het terrein slapen. Morgen kwam de baas en moest ik maar even kennis met hem maken. Hij vind toeristen leuk en ik vind het best allemaal. Ik kan de auto parkeren hier. Ik maak een rondje over straat en geniet van het straat eten. Bij een tent brand het me de bek uit en heb ik twee cola nodig om te blussen. Bij een restaurantje drink ik een bier tussen de harde werkers en ik ben kapot na een dag rijden. Tijd om te slapen.

Bijzondere momenten

In Pune heb ik bij de garage uiteindelijk 10 liter olie aangeschaft en alle hulp gekregen voor een gemiddelde prijs per liter, die lager is als de kostprijs op straat bij een tankstation. Goede deal dus. De jonge garage eigenaar hielp me overal mee. In de nacht kon ik slapen op zijn terrein. Dit was een onderdeel van Alu-matic, waarvan ook in Nederland systemen te koop zijn. Samen met de politieagent heb ik een pilsje gedronken om snel naast de bulderende afvalwagens in slaap te vallen. Ik had de dag flink doorgewerkt om alles af te krijgen. De olie is vervangen samen met het filter en de oude olie is gebruikt om de bladveren wat te smeren. Alle vetnippels zijn gesmeerd en alle olieniveaus op peil. Ook is het luchtfilter weer schoongemaakt en afgedicht met een rubber. Ik heb de hoop dat de lekkages nu verholpen zijn. Ik heb nu nog circa 3 liter motorolie extra. Ik had de keuze tussen valvoline motorolie 20W40 en later kon ik ook nog de Shell olie krijgen en mijn keuze was snel gemaakt. In notime stond het voor mijn neus. Het was toch allemaal simpeler als ik dacht. Samen met het personeel werken we de Landrover af en ik had weer een goed gevoel erbij. Nu hopen dat er geen ander problemen komen.

De garage-eigenaar gaf me nog mee dat ik het olielampje in de gaten moest houden. Als deze bij opstarten langer brand dan loop ik het gevaar dat er iets niet goed is met het oliefilter en verder schijnt er niet te lekken. Ik heb alles zelf nog een keer langsgelopen als een volleerd automonteur, maar ja. Dat is relatief natuurlijk. Na een goede wasbeurt van de landrover en een flinke Thali ben ik verder gereden door het donker om de nacht door te brengen bij de bewakers van het terrein.

De volgende ochtend was ik vroeg weg. Ik was de was vergeten en die moest ik nog ophalen. Daarna realiseerde ik me dat ik misschien beter toch 5 liter extra motorolie kon halen tegen deze goedkope prijs en nu het voorradig was. Ik ben dus maar weer teruggereden. Daarnaast kreeg ik mijn lang gezochte tweedehands toeter voor nop mee om te repareren. Ik moet hem nog steeds plaatsen.

Een bijzonder moment was mijn zoveelste aanrijding in Bangalore. Op de laatste dag van deze week, ben ik in een keer doorgereden naar Bangalore. Ik was op zoek naar een hotel hier, want er waren veel zwervers te zien op straat. Ik had bijna mijn kansen genomen en de auto naast een krottenwijk geparkeerd, maar ik realiseerde me dat dit de kat op het spek binden is. Bij een kerk was een grote parkeerplaats, maar daar waar je altijd welkom bent en de deur open staat, was ik dus even niet welkom. Na een gesprek met de priester mocht ik weer vertrekken en ik vond het ronduit onrespectvol van die heilige man hoe hij mijn vragen beantwoorde. Enigszins foeterend liep ik daar dan ook weg. Na 10 hotels en 5 parkeerplaatsen gezien te hebben zie ik een uiteindelijk en straatje rechts. Ik moet een klein stukje achteruit, bekijk mijn spiegels, zet hem in de achteruit, de lampen springen aan, kijk nogmaals in de spiegels en ik rij achteruit. BOEM !!! Een vrouw loopt vanaf het trottoir zo de straat op en ik knal met het reservewiel tegen haar aan. Mijn eerste reactie is doorrijden. Ik wordt gelyncht en trek voorzichtig de landrover op. De auto voor me steekt de vinger uit het raam en ik bedenk me nogmaals dat ik niet door kan rijden en stop de Landrover. Er volgt een heftig gesprek op straat. Natuurlijk ben ik een rotzak en heb ik nogal wat blazende mensen tegenover me. De vrouw komt met de schrik vrij en heeft een klein schrammetje en vervolgt haar weg. Wat een wereld. Twee keer kijken voordat je de straat op loopt heb ik niemand horen zeggen tijdens dit straattafereel. Gelukkig was ik in de grote stad waar de mensen wat moderner zijn en dat is vandaag misschien mijn geluk. Misschien wordt het toch tijd om die extra toeter op de auto te plaatsen.

Ik vind mijn slaapplaats bij een hotel om de hoek. Ik mag er gratis slapen en de douche is een tuinslang waar ik onder kan springen. Een perfecte oplossing. Ook nu geld weer dat er altijd wel weer een oplossing komt, ook al moet je als een olifant door Bangalore rijden !

Overigen

In Bangalore zijn op straat allemaal onderbroekverkopers te vinden, die de meest kleurrijke en niet sexy onderbroeken tentoonstellen. Echter er is een onderbroek die grappig is. Het is een boxer met zakken aan de zijkant van katoen en met een kleine opening om een “pipi zu machen”. Ik heb er een gekocht. Het wordt misschien tijd om de strakke onderbroeken weg te gaan gooien nu ik helemaal gewend ben aan de boxershorts.

Onderweg ben ik veel kleine hagedissen en kevers tegengekomen in gifgroene en felrode kleuren. Ik probeer er zoveel mogelijk foto’s van te nemen, maar het is niet altijd mogelijk om deze kleinere dieren op een goede foto te krijgen. Soms lukt het echter wel. Het valt je soms niet meer op, maar elke dag zie ik wel nieuwe dieren.

Een ander aspect waar ik al wel meer over heb geschreven zijn de ongeluk. Op mijn weg naar Bangalore zie ik een ongeluk of tenminste de gevolgen ervan. Een bus heeft een motor aangereden en de bestuurder van de motor ligt op de grond met een deken over zich heen. Onder de deken komt een grote plas bloed weg. Zomaar iets wat je ziet en wat je niet wil zien. Maar het gebeurt dagelijks hier.

Ik ben net dit verhaal aan het typen in de Palolem Beach Resort. Het is de tweede dag typen en alweer een flink stuk verder. De Australiër gaf me wat krab (vers gevangen) en ik heb nu geleerd hoe ik dat zelf klaar kan maken. Zijn vriendin heeft net plaatsgenomen in mijn tentje voor de hippietrail top 52. Ik heb haar nog niet verteld wat de bedoeling was van die foto, maar goed. Dat doe ik zo wel. De foto is binnen. Tijdens de inspectieronde van de landrover op hun vraag of ze even mochten kijken vond ik het volgende briefje in het handvat van de Landrover:

“Mijnheer;

Een paar dagen geleden zag ik Uw auto geparkeerd hier. Blij verrast maar kon U niet vinden. De locals vertelde mij dat U constant dronken bent of stoned bent en altijd op jacht naar onschuldige vrouwelijke toeristen die U met veel overredingskracht in uw roestbak probeert te lokken. Misschien is dit Uw stijl in Holland, maar hier moet U toch de kuisheid in acht nemen en Holland in den vreemde hooghouden. Misschien dat ik U ontmoet en dan zullen we een hardig woordje wisselen. Ik verblijf in Chaudi.

Gegroet

Mevr. Lieselot van Hoogmalen.

Nu is het zo dat ik de laatste dagen even weg ben geweest van de auto, maar blijkbaar heb ik onbedoeld al furore gemaakt in den regio met de twee engelse vriendinnen, hahaha. Ik heb meteen maar geantwoord om het wat kracht bij te zetten en een ander papiertje teruggestopt met de volgende tekst:

“Beste mevrouw Lieselotje,

Misschien is het tijd om uw kuisheid te verliezen en kan ik u vanavond verleiden in mijn sexy donkere tentje plaats te nemen.

Ik zal mij nestelen in het enige echte Holland House, die ik vandaag weer zal gaan bouwen. Dat is 1 van mijn vele specialiteiten, zoals vele meer.

Gaat u mee op zoek naar U verloren Hollandse talenten ?

Dutchglobetrotter Sander Steenbruggen

PS Kijk bij Palolem Beach Resort of in the Holland House
”

Natuurlijk is de strekking van het eerste bericht ludiek en ben ik benieuwd wie er nu weer zoiets schrijft, maar toch zou het nog mooier zijn als er echt een oudere dame op komt dagen, die dit echt had geschreven. Nog mooier is dat ik deze mooie Canadese dame vraag in mijn tentje plaats te nemen voor de foto en dat dan dit briefje in het handvat zit. Sterker nog. De Canadese dame vond het briefje, voordat ze plaatsnam in mijn tentje bovenop die roestbak. Ben dan benieuwd naar haar reactie, hahahaha. We zullen zien, grinnik.