Reisweek 36: Week 19: Van Jaipur naar Pune

Overview

Na de relaxdagen en bijzondere ontmoetingen van de vorige week, is het deze week weer tijd om eerst nog wat leuke plekken te bezoeken en vooral ook wat kilometers te maken. Ik had via e-mail al wat afspraken gemaakt met Honeywell om na het volgende weekend me te melden aan de rood witte poorten In Pune. De afstand van Jaipur naar Pune is echter verder als ik vooraf dacht en ik realiseerde me dat ik wat grote stukken af moet leggen in deze week. Waarschijnlijk gaat dat ook wel goed, want er zijn veel snelwegen en expreswegen. Volgende week maandag tot en met woensdag heb ik aangegeven in Pune te zijn en het is nog een afstand van circa 1000 kilometer bij schatting in een week tijd.

In de start van de week heb ik wat leuke plekken bezocht en de woestijn gelaten voor wat het is. Jaisalmer en Johdpur zijn gelijkwaardig of slechter als de woestijnen in Iran en Pakistan en dat heb ik al gezien. Ik wil graag nieuwe dingen zien nu.

Ik heb deze week alleen gereisd om zodoende niet afhankelijk te zijn van anderen en me snel te kunnen bewegen als ik dat wil en dat was waarschijnlijk verstandig. Ik ben wat aan het knoeien gekomen weer met de Landrover, die begon te roken nadat ik het oliebad had aangevuld van de luchtfilter. Kleine dingen in een ontzettende Indiase hitte, die mijn eigen waterniveau tot ver over het kookpunt kregen.

Route

De maandag was ik nog in Jaipur. Ik had Pegah en haar 3 engelse vriendinnen uitgezwaaid vanaf de landrover en heb zelf de spullen opgepakt om naar een cultuurpark te gaan met 5 sterren hotel. Ik kon hier uiteindelijk vlak voor donker gratis slapen en de avond doorbrengen in een park waar oude Indiase tradities werden gepresenteerd aan voornamelijk middenklasse families.

De dag erna ben ik doorgegaan naar Pushka, de heilige stad, waar ik een toast heb uitgebracht op het huwelijk van Arno en Karina met een uitzicht over een stad vol heilige Sadhu’s, tempels, apen en rotsen. Het was erg relaxed in deze plaats en de hotelstaf bediende me op mijn wenken. Ik was de enige gast van het moment, ondanks dat ik buiten in de auto sliep natuurlijk. De goede spaghetti onder een volle maan bereide me voor op de weg naar Udaipur, een van de hoogtepunten van Rajestan in mijn beleving. Een romantische stad vol tempels en paleizen waar ik laat aankwam tijdens de sunset en door de smalle straatjes een plek moest vinden op een parkeerplaats tussen de straathonden. Het was een parkeerplaats in aanbouw en net open, maar stond wel midden in het centrum.

De dagen erna, toen de Landrover weer goed functioneerde ben ik in 2 a 3 dagen naar Pune gereden. Ondanks de vele problemen met het zoeken van een goede overnachtingsplek ben ik goedkoop doorgereisd op de dure diesel na. Vooral Mombay schijnt erg groot te zijn. Ik moest op 50 kilometer voor de stad afsnijden naar Pune, maar ik moest toch nog onverwachts dwars door de stad heen. Dit verbaasde me erg en het koste me zeker 1,5 tot 2 uur, maar ik was op tijd en kon de afspraken nakomen in Pune bij Honeywell in de week erna en ik was weer kilometers verder op weg naar het zuiden, die ik me tot doel heb gesteld te halen als beloning van een reis alleen door India met de Landrover.

Wat me verraste waren de goede snelwegen, de lege snelwegen en vooral de mooie snelwegen. Complete rozenstruiken staan in het midden van de verlaten 4 baan snelweg. Ik kwam zelfs bijna in diesel nood omdat de snelweg geheel was afgesloten van kleine zijwegen over een afstand van 100 km en de diesel bijna op was. Ik had me zelf wel willen zien staan met mijn diesel jerrycannetje aan de snelweg om een beetje bij te vullen, hahaha. Maar ik heb het gehaald en ben een paar keer gestopt. Helaas is het mislukt om een foto te maken van een bord: “Don’t stop on the highway”. Het plan was om de Landrover ernaast te parkeren en goede foto te maken, maar helaas kwam ik dit bord in het laatste stuk niet meer tegen. Met een volle vaart van max. 82 km/h kon ik kilometers maken en dat ging lekker. Ik heb al snel 800 tot 1000 km in 2 dagen gemaakt denk ik en dat kon enkel en alleen doordat er goede snelwegen waren.

Een nadeel is wel dat ik na de lange rit in Pune geen hotel kon vinden en ik zoekende door de stad het met de minuut zwaarder werd om weer uit te stappen en de zinloze vraag neer te leggen of ik op het terrein van het hotel mocht slapen. Waar het in het noorden van India eigenlijk altijd goed ging, heb ik het vanaf Pune opgegeven. Ik kreeg een ongeluk met een riksja. Naast de Ashram / resort van de sexguru Osho wou ik de auto keren in een smalle weg. Direct als je stopt staat er altijd een riksja achter je en ik was er niet voldoende op bedacht. Ik zag hem echter wel aankomen, maar reed al achteruit en de achteruitrijdlampen van de Laro werken gewoon. Echter de riksjachauffeur met zijn zoontje naast hem dacht daar anders over. Ondanks dat je niet meer terug kan draaien met de laro, vind hij dat je toch aan de kant moet. Ik zette de laro dan ook verder in zijn achteruit en reed langzaam door om zijn spiegel iets aan te drukken. Heftige handbewegingen maken me duidelijk dat de man niet blij is, maar ik bedenk me geen minuut en rij gewoon door.

Rustig met een gangetje van 50 km/h heb ik een riksja achter me aan crossen en met vingerbewegingen van een onderwijzer weet ik dat hij het me lastig gaat maken, maar eigenlijk doet het me niet veel. Ik ben moe en heb het gehad met die vervelende mannetjes die niet nadenken in het verkeer. Bij een grote kruising rijd hij me enigszins klem en stapt uit en ik bedenk me geen minuut en met voorbedachte rade loop ik luid schreeuwend naar de man toe en schreeuw hem van onder tot boven dat hij zelf fout zat en dat hij nu op moet zouten in iets genuanceerder engels. Totaal overbluft staat de radeloze man tegenover me, hij draait zich om en ziet een agent. Nancy noemt het eigenlijk een olifantenbeweging in een porseleinen kastje. Ik wil weer in stappen, maar het vlugge Indiase taaltje van het “slachtoffer” doet de “constance” verkeers / politieagent op zijn fluitje blazen en ik moet hier blijven. Het is net een deel van een Mister Bean film

Zoals je het ziet in een comedy show kwam de agent versneld naar me toe lopen in verhitte toestand en ik moet mijn rijbewijs laten zien. Mijn kopie was niet goed genoeg en ik had wat twijfels bij het showen van het origineel aan de agent. Als iedereen weer rustig is en alles OK, zegt de agent dat ik geld moet geven voor de spiegel, want die is gebroken ?! Ik kijk naar de spiegel en begin te lachen en haal de baco uit de Landrover. Ik draai de spiegelbout en moer steviger tegen elkaar en het probleem heeft zich opgelost. In de spiegel wordt nu wel de maan gereflecteerd, maar goed, dat is zijn probleem. Ik draai me om en plaats mijn vinger op de lippen om aan te geven dat hij stil moet zijn en daarna lach ik hem hartelijk uit met de agenten en omstanders. Gelukkig is het probleem weer opgelost. Achteruitrijden in India ! Kijk Uit !!! Ook olifanten moet zich soms een beetje indekken.

Het laatste hotel, waarvan de eigenaar pas in de avond komt (met een perfecte douche) laat me niet op zijn terrein toe. Ik parkeer de landrover direct voor zijn hotel op de openbare weg en zet daar mijn kamp op. Naast me is een internetkantoor die 24 uur per dag open is en een paar restaurantjes waar ik kan ontbijten, lunchen en dineren. Er komt ook altijd een oplossing aan het einde. Al is het soms een beetje zoeken. Ik slijt de avond met een biertje, een klapstoeltje en een citronella kaarsje op de bumper van de Landrover.

Bezienswaardigheden

De snelweg zoals ik al zei was een ware attractie. Ik heb foto’s gemaakt van ceremonies en demonstraties op de snelweg. De koeien wisselen de geiten en schapen af en nog meer mensen gebruiken het als een openbaar wandelpad. Echter de Indiër is niet bang voor zijn leven en loopt zo van links naar rechts of andersom. Altijd uitkijken dus. De snelweg is wel een mooie plaats om te overlijden denk ik. Mooie bloemetjes aan de zijkant en je wordt toch gereïncarneerd in India. Misschien kom je wel terug als een heilige koe en mag je paraderen over het strand hier in Goa, waar ik nu zit. Zo slecht is dat vooruitzicht nu ook weer niet, toch.

Soms komen de brommers langs op de snelweg. De mannelijk bestuurder is een man met helm op en voorop zonder enige bescherming zitten twee kinderen en achterop een vrouw met beide benen aan 1 zijde. Natuurlijk maakt het niet uit dat er geen bescherming is voor de vrouwen en kinderen. Later zie ik dat de vrouw ook nog een derde kind op schoot heeft. De wind wappert door de haren met 60 km/h en als je niet toetert gaan ze niet aan de kant voor je. 10.000 punten voor je op de weg. Je kan een hele familie wegvagen met een schijnbeweging. Onwaarschijnlijk is de zorgeloosheid waarmee ze zich hoor het hectische verkeer heen banen. Wat een mafkezen.

Op de snelweg rijd je net iets harder als de trucks en auto’s. Je moet er ook echt tussendoor heen zigzaggen. Luid toeterend bij elke auto zijl je van links naar rechts over de weg heen en hoop je dat een auto niet in een keer van baan verandert. Alle kleinere auto’s hebben de spiegels ingeklapt. Het is namelijk zonde als deze beschadigd wordt en je hebt ze alleen nodig bij echteruit rijden toch. De vrachtwagens vertellen je dat je de toeter moet gebruiken. Doe je dat niet. Dan mag je er niet langs en met een snelheids verschil van soms 5 a 10 km/h druk je de landrover langs de trucks, maar vooral bussen. Die zijn het gevaarlijkst. De bussen hebben teksten als “fast passenger” op de zijkant en krijgen betaald per lading vracht die ze overbrengen. De mensen die erin zitten krijgen een hobbelige rit voor hun geld en met enig geluk komt er geen brommer voor de bus. Dan moet de chauffeur namelijk rennen voor zijn leven, want hij zal worden gelyncht aan de kant van de weg als ze hem te pakken krijgen. Dit soort verhalen hoor je tussendoor van de mensen op straat, maar laten je wel continue realiseren dat dit geen spelletje is hier. Het zal een mooi verhaal zijn straks thuis, maar o’wee als er een ongeluk plaatsvindt ergens. Daar rijden we dan lekker alleen door een 45 graden India met het stuur aan de andere kant. Ik zit compleet scheef in de landrover om in te halen en soms vliegt er rakelings een busje aan de rechtervoorkant langs je heen.

Hier in Goa waar ik nu ben sprak ik met een Canadees koppel, die een auto hebben gehuurd van een local gedurende 6 dagen. De vrouw durfde het na 1,5 uur niet meer aan en de man heeft het weer overgenomen. Enkele bijna-ongelukken langs de relatieve rustige weg langs de westkust van India hebben ze overleefd, maar wensen ze nooit meer te doen. Daarna begon ik gisteren pas te vertellen over de stenen die ik aan de zijkant van de landrover gegooid heb gehad op het zelfde stuk weg (daarover later meer in een ander verslag) en de manier waarop ik mijn ongelukken heb overleefd. Twee verschrikte koppen zaten naast me, realiserende dat ze nogal het nodige geluk hebben gehad. Stoer verhaal dapper, maar o zo realistisch hier in India.

In Jaipur ben ik naar park geweest, waar je ‘s avonds een traditionele maaltijd krijgt en tussendoor kan genieten van optredens van danseressen, rijden op een kameel, rijden op een olifant en traditionele manier van leven in India kan bekijken. Vooral middenklasse families zie je hier rondlopen met hun te dikke buiken. De dikke buik is een statussymbool. Zelfs de kinderen lopen met buiken als dik trom rond. De vrouwen hebben de traditionele kleding nog om alle vetrimpels te verbergen, maar mooie vrouwen. Ho maar. Daarvoor moet ik een landje verder reizen denk ik. Er zijn geen toeristen te zien en loop een beetje rond en stap af en toe op een kameel. Ik had de hoop een slangenbezweerder te zien, maar helaas die zijn er niet vanavond. Na een fantastisch maal (Thali) ga ik naar bed om weer vroeg op te staan de volgende morgen. Het was het geld niet echt waard, maar een goede avondvulling zonder toeristen om me heen.

Pushka is de stad waar het allemaal heilig is. Duizenden Sadhu’s lopen hier rond en iedereen krijgt een armband als ze een donatie hebben gegeven. Adres Sander Steenbruggen is echter geen donateur aan lokale zwervende jongeren en als ze me meenemen naar de heilige plas vertel ik ze snel dat ze geen cent krijgen. Het is hen religie en ik hoef geen goede karma volgens hen principes te hebben. Sterker nog, ze vragen er 3 euro voor, hahaha. Als ik ze doordringend vertel dat ik niet meedoe aan die gekkigheid, lopen ze hard weg en kijken ze me kwaad aan. Sadhu’s mogen geen geld vragen en bovendien zijn het eigenlijk toeristenberovingen. Ik heb me vermaakt me foto’s rond het meer en heb de rust opgezocht in het hotel aan de rand van de heilige plaats. Hier had ik het rijk alleen en kon ik genieten van een groots uitzicht met een volle maan op de avond voor de bruiloft van “Callie” en zijn nieuwe vrouwelijke maatje, die nu in het echt verbonden zijn bijna. Het perfect moment om nog even op de valreep wat van me te laten horen en mijn gelukswensen uit te spreken.

Udaipur was een hoogtepunt. Nadat ik de zonsondergang langs de kant van de weg heb gezien en door een fantastisch landschap was gereden in de omgeving tussen kamelen en marmer, kwam ik aan in Udaipur. De man die een parkeerplaats aan het bouwen was, wou mijn auto al wassen en ondertussen marmeren beeldjes verkopen, maar daarvoor was ik niet hier. De eerste avond ben ik met de bijna volle maan op een van de hoogste hotels geklommen om een geweldig uitzicht te krijgen op het paleis en een tempel, die compleet verlicht zijn in de avond. In een schommelbank ben ik onderuit gezakt. Een van de momenten dat duidelijk de blonde danseres naast je gemist wordt door alles wat je een mens maakt.

Udaipur is een romantische stad en in de dagen erna heb ik wat door de stad gestruind en heb ik de zonsondergang gezien vanuit een prachtig hotel met overzicht over het meer. Het paleis wordt nog steeds bewoond door de oude heersers van de regio en deze kun je aan de andere kant van het meer bekijken. Hier zit een luxe restaurant met duurder bier, wat ik er graag voor over had. De avond werd afgemaakt met vuurwerk, waar ik mijn eerste plaatjes van kon schieten. Sommige avonden hebben bijna perfecte settings.

In het begin van de avond, net nadat de zon wegviel kwamen de grote vleermuizen tevoorschijn. Of moet ik ze vleerhonden noemen? Geweldige afmetingen hebben die beesten en met honderden tegelijk komen ze tevoorschijn om het paleis heen. Alsof het domein van de toeristen en rijke lui in de avond het terrein wordt van de mystieke vleerhonden met reusachtige spanwijdtes van de vleugels. Ik heb er tientallen minuten naar gekeken en proberen wat plaatjes te schieten, maar ik kreeg ze niet op de gevoelige plaat jammer genoeg. Het was te donker.

Udaipur was een van de hoogtepunten van de reis, die ik niet had willen missen, maar als je er alleen rondloopt, dan weet je wat er feitelijk echt mist.

Tussen de twee rijdagen in, kom ik op een paar kilometer afstand van de oceaan. Eerlijk gezegd had ik erg de drang om deze oceaan op te zoeken, maar ik heb het gelaten voor wat het was. Ik wil eerst naar het meest zuidelijke puntje van het Indiase subcontinent toe om daar de monsoon te ontmoeten. Ik heb dan sinds de jaarwisseling de oceaan en zee niet meer gezien en dat lijkt me een mooie beloning voor de lange rit door India. Ik blijf toch een watermens en de zee heeft de mystieke kracht net zoals de bergen de rust en de grootse macht van massieve rotsblokken, die je erg klein maken.

Ontmoetingen en overnachtingen

Ik heb eigenlijk alleen maar alleen gereisd de laatste week. Min of meer bewust om flexibel te zijn en grote afstand te kunnen overbruggen wat ook is gelukt. In het midden vond ik niet echt interessante plekken terug buiten Pune en de plaatsen waar ik ben geweest tot nu toe. Het is de diversiteit van India die het reizen hier interessant maakt. Je weet dat elke moment hier kan veranderen. Een moment in het verkeer, een hond over straat, een koe die vanuit het niets begint te rennen. Alles kan en die diversiteit van gevaar en verandering maakt het boeiend. Het feit dat er ook weken zijn dat je het alleen meemaakt is nog boeiender en ontzettend intensief. Ik ben vastberaden me hierdoor heen te slaan en zoals gisteren al een Engelse vriendin tegen me zei, die ik in Goa ben tegen gekomen, is mijn reis niet alleen ontzettend variërend en divers, maar ook leerzaam en doe ik zeker 5 a 6 verschillende reisvormen in ruim een jaar tijd. En hierbij horen alle verschillende indrukken die horen bij een manier van transportmiddel en specifiek land. En ik denk dat ze niet meer gelijk kon hebben als dat, maar denk toch dat september DE maand gaat worden.

Het waren deze week dan ook meer de indrukken langs de straatzijde. De weg die vanuit generaliserend oogpunt als gevaarlijk kan worden betiteld, zoals de Zwitser op de fiets in Iran als eens eerder tegen me zei, geeft ook een beeld van de cultuur. Zo kom je in het midden van India vanuit het niets in andere bevolkingsgroepen. Mensen lachen meer en reizen meer met de platte kar als in andere gebieden. Deze week heb ik veel mensen gespot met een ontzettende tulband op de kop. De smalle iele mensen die onder de hoofdtooi een simpel shirt dragen met daaronder een opgevouwen rok in de meest kleurrijke samenstellingen.

De mensen uit de middenklasse van India zijn wat verwarrend. Ze zoeken contact en kunnen goed engels, maar diepgang hoef je niet te zoeken. Het individualisme straalt eraf en zodra je andere vragen begint te stellen dan dwalen ze af en gaan ze weg. Hier zul je niet snel leuke contacten aan over houden. Daarvoor moet je echt toeristen tegenkomen en ook daar kun je dan nog onderscheid in maken tussen de “losers van de wereld” (zoals een Canadese dame met net vertelde op het strand van Goa) en de reizigers.

In Udaipur tijdens een rustpauze heb ik een filmpje gemaakt van een mafkees op straat. Er zat wat jeugd om me heen in de stad waar de film Octopussy is gemaakt en spontaan begint een Indiër een muziekje voor me te maken. Ik lach in een deuk en had wat leuke momenten met de locals na een stevige wandeling rondom Udaipur. Later neemt hij me mee naar een tempel en dan blijkt toch dat uiteindelijk alles weer om geld draait jammer genoeg. Voordat ik verder ging vroeg hij om een donatie. De cola die ik hem aanbood wou hij niet hebben !

Bijzondere momenten

Een ceremonie in Udaipur bestond uit 50 vrouwen in sierlijke en bijzonder kleurrijke sarees. Dat zijn vaak zijden grote jurken die op een bijzonder manier om het vrouwelijk lichaam worden geslagen. Elke vrouw draagt deze in India, buiten de moderne steden om. De stoet kwam van de waterzijde (ghat) af en hadden allemaal potten met water op de kop. Bij wat navraag bleek het een onderdeel te zijn van een bruiloft ceremonie. Enkele vrouwen begonnen in een heftige buikdans water over zich zelf heen te morsen en ze leken soms in een soort van trans te zijn. Erg bijzonder, maar vooral de oma, moeder, dochter combinaties met blote buiken en vetrimpels massa’s waren goed voor de digitale plaatjes.

In het traditionele park in Jaipur heb ik eindelijk even kameel gereden. Bij binnenkomst krijg je een stip op de kop en word je onder de bloemen gestrooid. Beter nog waren de apen die in de heilige plaats Pushka in de tempel zaten. Dit was een van de weinige tempels van een bepaalde god. Ik dacht de Brahman god van de Hindu’s. Buiten dat ze natuurlijk me wouden helpen voor een donatie vanzelfsprekend, stond ik midden tussen een groep lange “Languar apen” met zwarte gezichten en lange staarten. Alsof ze in het water aan het staren waren op zoek naar rust. Ze zaten naast elkaar en aan de grootte kon je zien wie de leiders waren. Net alsof ze hun eigen tempel hadden. Iets verderop was een modderpoel met hierin de locale koeien en vooral varkens. Vrolijk kwispelend in de modder en dat is toch een iets anders beeld als wat ik tegenkwam in de boerderij van een deel van mijn familie.

Onderweg had ik nog ergens een botsing met een duif. Het is de tweede al. Die beesten stijgen ook zo langzaam op. In Nederland kan ik ze wel ontwijken, maar helaas is de Landrover wat hoger als een gemiddelde Opel. Je ziet de vogel, hoort boem en het resultaat zijn veren zwevend in de lucht in je spiegel. Blijft minder fijn, maar het gebeurt helaas. Het overkomt je gewoon.

Overigen

In Pushka had ik nog een slechte ervaring met de Landrover. Het oliebadniveau van het luchtfilter was waarschijnlijk weggelekt en daardoor had ik in het begin van mijn reis alleen met de landrover dat ik in grote probleem zat. Tijdens de vroege ochtend in Pushka heb ik daarom de hele auto weer langsgelopen en alle olieniveaus gecontroleerd. Er waren geen problemen en alles leek onder controle. Ik heb de afstelling van het gaspedaal op de luchtinlaat van de motor iets bijgesteld in de hoop een betere verbranding te krijgen en daardoor iets minder rook en het luchtfilter heb ik schoongemaakt en weer aangevuld tot op het gewenste niveau.

Dit ging flink mis. Ik zet de motor aan en na een aantal seconden begon de motor zo te roken dat ik deze direct heb uitgezet. Ik had zelfs even de indruk dat de cilinders weer begonnen te klapperen onder te hoge druk met het bijbehorende geluid. Na de olie nogmaals te hebben gecheckt bleek er olie in de luchtinlaat van de motor te zijn gezogen. Blijkbaar zit er teveel olie in het reservoir en in een aantal malen heb ik dit beter afgesteld totdat er bijna net zoveel inzat als voordat ik maatregelen trof. De invoerslang leek inmiddels uitgelekt en bij herstart ging het goed en na 5 minuten zonder problemen en de motor goed te hebben getest heb ik afscheid genomen van de prettige jonge bediening van het hotel.

Vrijwel direct vanaf het begin dat ik weg reed rookte deze nog wat na, maar leek minder te worden, echter dat was van korte duur. Voordat ik het dorp uitreed, rookte de Landrover als vanouds en ik was beduusd en geschrokken. Blijkbaar heb ik de koppakking of iets dergelijks nu opgeblazen !!!!? Witte rook betekend inmenging van water en dat is geen goed teken. Rijdende door de omgeving in de 42 graden hitte zonder schaduw , test ik stap voor stap de motor en de reactie op mijn handelingen. Haal nog wat olie uit het reservoir. Bij de derde keer stoppen, staat er een auto naast me die van alles wil weten over de Landrover. Het is hun passie en hobby. Sorry maar ik heb geen tijd en duik weer onder de motorkap.

De vierde stop, nadat blijkt dat ik verkeerd leek te rijden, wordt ik klem gereden door 5 auto’s. Ik sta bij een tempel en helemaal alleen. Binnen 30 seconden staan er 5 auto’s om me heen en ik sta compleet klem. De auto rookt nog steeds en als de eerste boom van een kerel naast me staat, meld ik hem kort en krachtig dat het “stupid” is om me zo klem te parkeren. Natuurlijk is het mijn fout volgens hem, omdat ik in een volledige leegte naast een tempel parkeerde en in mum van tijd heb ik 30 man tegen me staan schreeuwen. IK schuif het raam dicht en de man geeft een ram tegen mijn autospiegel. Een beter willende man haalt zijn auto weg en ik rij snel weg. Ik was zo dicht bij een ouderwetse rampartij. Helaas ben ik in mijn eentje en had vrijwel zeker het onderspit moeten delven. Er was blijkbaar nog net genoeg respect om geen deuk in mijn auto te schoppen. Iets wat ze zonder blikken of blozen aan je meegeven als het erom spant.

De Landrover rookt nog steeds. Er zit bijna geen olie meer in het oliebad en ik realiseer me dat ik de afstelling naar de verkeerde kant heb afgesteld (afstelling gaspedaal op luchtinlaat). Ik stel hem beter af en de rook houdt op……………………………………………………oooooeeeeeefffffffffff …………………………………………… ……………………………………………………………………………………….een colaatje en gassen maar !

Het zal nog zeker 3 weken duren voordat het roken ophoudt kan ik nu melden. Blijkbaar lekte de motorslang nog wat olie na en bij elke start beurt zag je dit weer in de uitlaatgassen terug, maar voorlopig lijkt de motor nog steeds goed te lopen in Goa. Maar ik dacht even dat ik het had vernachelt. Totaal heb ik twee uur verspeeld en een paar honderd ml olie. Het zei zo, de Laro zit weer goed in het vet en we rijden weer.

Als je alleen reist merk je hoe alleen je soms kan zijn in een Landrover. Je maakt leuke dingen mee, ziet fantastische gekkigheid, ervaart minder leuke dingen zoals botsingen. Het ergste van alles is dat je het niet kan delen met iemand. Deze week was het volle maan en min of meer leef ik van volle maan naar volle maan. Ik ben niet een weerwolf, maar de eigenschappen van de natuur worden een beetje je instrumenten en gek genoeg vinden veel leuke of bijzondere dingen ook plaats rond volle maan, maar dat zal wel toeval zijn. De momenten dat ik achterover zat in de schommelbank of de lounge plaats in een luxe hotel, kijkende naar de natuur en zijn dieren, weet je dat je wat mist.

Bij aankomst in Pune ben ik ook meteen achter internet gedoken. Met 24 uur per dag mogelijkheid tot praten, sprak ik na wat flink doorreiswerk, eindelijk weer met Nance. 1 dag lijkt soms 1 week, 2 dagen soms weken en 3 dagen soms maanden. Reizen is als leven. Misschien in een ander ritme met continue veranderende omgevingen en indrukken, maar het verlangen naar 1 persoon gaat niet weg.