Reisweek 35: Week 18: Van Gwalior naar Jaipur

Overview

De versnelling zat er even in na Gwalior. De eerste weken alleen reizen valt even tegen, maar stap voor stap komt de acceptatie en komt er weer plaats en behoefte om mensen te leren kennen en mooie objecten en landschappen te zien. Er is niets zo heerlijk als met Nederlandse muziek op weer te kunnen rijden door alle omgevingen en landschappen en te kunnen stoppen waar je wilt

De voorgaande week was bijzonder omdat alles mogelijk mis zou kunnen gaan met de Landrover, mijn fysieke gesteldheid en de pure essentie van reizen. Ik was ziek zwak en misselijk in Gwalior en daarnaast kon ik mijn ei niet kwijt in de natuurparken. Als de hitte op je lichaam slaat dan kan het erg vervelend zijn, maar daar had ik deze week de perfecte oplossing voor, namelijk veel contact met reizigers en een heel groot zwembad met toeristen, de verkoeling opzoeken.

Het was een bijzondere week en ik heb veel gezien, maar vooral toch wat relaxuren gepakt. Het eten op straat was geweldig en op straat kwamen de naakte mannen ons tegemoet lopen deze zomer om daarna spontaan een zojuist bezweken man tegen te komen. Dat zijn van die typische dagen in deze reis door India. Alles is mogelijk.

Route

Van de reis na Gwalior weet ik niet meer zoveel. Ik was doodop en heb wat plaatsen niet bewust meegemaakt daardoor. Was veel aan het denken en nu een paar weken later, realiseer ik me dat ik niet compleet kan herleiden waar ik precies heb gereden. Zo indrukwekkend was die omgeving dan ook. Ik denk dat ik in een keer door ben gereden naar Agra. Het is een relatief korte afstand en ik was klaar voor Agra en de Taj Mahal en rust, niet wetende waar ik terecht zou komen. In Agra reed ik dan ook spontaan tegen een blokkade aan van metalen paaltjes in de grond. Tientallen riksja’s proberen een slaatje uit je te slaan en als je ze van je af hebt getimmerd is de weg vrij om een hotel te zoeken.

Net buiten het centrum van Agra vond ik een perfect hotel, waar ik 3 nachten ben gebleven of misschien zelfs 4. Vanuit Agra ging de route verder naar Jaipur, waar ik ook de rest van de week ben gebleven. Agra en Jaipur, beiden onderdeel van de zogenoemde gouden driehoek van India liggen ongeveer 150 tot 200 km uit elkaar en wederom verbonden met relatief goede snelwegen.

Ik heb Delhi gelaten voor wat het was. Ik wou naar Honeywell in (New) Delhi. Echter bleek dat deze vestiging van Honeywell in Pune zat, nabij Mombay. Dit kwam niet alleen goed uit voor mijn route door India, maar ik hoefde niet perse naar Delhi. Ik was er al geweest en flink de riksja’s aan lopen duwen met de Landrover en daarnaast begrijp ik van andere reizigers dat er niet echt wat te beleven valt daar ter plekke, als een paar attracties. Ik kan niet alles zien, dus Delhi heb ik van mijn verlanglijstje geskipt. De route was circa 300 tot 400 km in een week tijd en dat was een verademing na de relatieve turbulente weken achter me.

Bezienswaardigheden

In Agra staat de Taj Mahal, het liefdessymbool van India en een van de welbekende meesterwerken in de wereld. Het is het symbool voor India. Zelfs de website van Honeywell India heeft dit bouwwerk in zijn logo staan als herkenning. De Taj Mahal is lang geleden gebouwd door een heerser van deze regio, die vanuit de moslim religie voortkomt. Het is grappig dat al die bouwwerken gemaakt zijn in moslimtijden en/of door moslims. Het lijkt vaak alsof ze niets doen, maar ze zorgen goed voor hun familie en omgeving en hebben in al die jaren grote complexe bouwwerken gemaakt. Het is een groep mensen, waarvoor ik toch ook veel welverdiend respect voor heb gekregen tijdens deze trip. Ook dit bouwwerk is weer een voorbeeld, die in lijn ligt met de moskeen van Instanbul, de paleizen en bouwwerken in Esfahan en vele andere kleinere objecten.

Het is oorspronkelijk gebouwd uit liefde voor een vrouw, die te vroeg is overleden. Op latere leeftijd is de man die verantwoordelijk van de bouw van de Taj Mahal bijgeplaatst na zijn overlijden. Het schijnt dat het enige wat de symmetrie van het complex verstoort, het graf is van de ontwerper van het geheel. Deze ligt ergens onder de Taj Mahal in een kelder. Ik heb me vooral georiënteerd op de buitenzijde en de stille centrale ruimte. Hier liggen de graven van het stel en er is een fantastische echo. Ik was er al om 05.30 uur in de ochtend voor de zonsopkomst. Een dag ervoor was ik te moe en heb me min of meer verslapen voor de zonsopkomst. De ochtend dat ik aankwam, liep ik tegen een gids aan die me voor een schamele 200 roepie wel een topplek kon regelen, vanwaar de zonsopkomst te zien was. Echter ik betaalde 30 Roepie en het stelde niets voor eigenlijk. Ik stond schuin voor de Taj Mahal en ik kon de zon moeilijk zien opkomen. Om 6 uur gaat de poort open en was de zon al lang op, maar ik maakte dat ik als een van de eerste aan de poort stond. Dat gaf de gelegenheid om alleen door en rond de Taj Mahal te struinen. De zon geeft een fantastische glans over de bouwwerken heen. Op een tip van een local kon ik de ingelegde stenen zien schitteren en ook de foto’s waar je een compleet spiegelbeeld in het stilstaande water ziet zijn fantastisch gelukt. Een waar hoogtepunt om te zien, waar Herbert terecht over zei, dat dit een “must see” object is. Ik had zelf eigenlijk nog nooit gerealiseerd dat de Taj Mahal in India stond vooraf.

Na een paar uur struinen kom ik Roman tegen op het complex. Deze Fransman van midden 30 heeft thuis alles in dozen gestopt en is weggegaan voor een aantal maanden om de wereld te zien. Er is een vergelijking en spontaan beginnen we de Taj Mahal uit de grond te plukken. Jammer genoeg zijn de foto’s die ik met zijn camera maak, net iets beter en rechter, als de foto’s die Roman met mijn camera maakt. Maar het blijft een mooi beeld om de Taj Mahal uit de grond te plukken. lk heb hem alleen aan mijn pink hangen denk ik.

Roman kwam ik tegen bij het hotel in Agra. Nadat de vriendelijke eigenaar me ontving en me een plek in de hoek van de parkeerplaats gaf voor de aankomende dagen kon ik in de tuin zitten en genieten van een colaatje in glazen behuizing. De oude manier van cola drinken in een glazen behuizing (200 / 300 ml) is zoveel beter en lekkerder als de plastic flessen, die we in Nederland tegenkomen. De tuin is een binnenplaats met veel schaduw en er zaten veel toeristen in de tuin. De eerste avond kwam ik al een leuke vlotte Nederlandse dame tegen, die samen met haar Amerikaanse vriend rondreisde. De dag erna was er Wim, een grote studentikoze jongen, die a la Harleman (Schalkhaars begrip in wording) de wereld aan het verkennen was. Zijn verhalen over zijn studie project in Delhi waren grappig en ook hij kwam wel tot de conclusie dat je als toerist soms toch wel echt teveel betaald aan die oplichters hier.

Het zijn over het algemeen korte gesprekken met andere toeristen, maar de laatste 2 avonden kwam ik ook in contact met Gerrit, een Nederlander die ook al de nodige maanden aan het rondtrekken was door o.a. Indonesië, (Maleisië/Thailand) en nu India. Het leuke van zijn verhaal is dat hij ook alles heeft achter gelaten voor wat het was. Buiten dat alle andere reizigers het interessant vinden om de ins en outs te weten van de reis met de Laro door al die landen, was er met Gerrit een leuker gesprek en Roman, de Fransoos werd daaraan snel toegevoegd. Na een lekkere spaghetti in een restaurant verderop met bier in verdekt opgestelde mok en verhuld in een grote servet, schoten we aan de “Old Monk” rum. Op de derde avond werd het me duidelijk dat deze rum direct op mijn stembanden schijnt te werken. Ik krijg een kriebel op de stembanden van deze rum en ik begin licht te hoesten. Een fenomeen wat ik niet eerder heb meegemaakt denk ik. Aan het einde van de avond was ik doodop en kon ik weer fijn in de daktent van de Laro kruipen om de ogen snel dicht te doen.

In Agra heb ik ook het fort van de buitenzijde bekeken. Ik heb al teveel forten gezien om nu weer een bedrag neer te leggen voor een zoveelste fort was me teveel. Dan er maar buiten langs omheen. Interessanter was de wandeling door de bazaar. Er zijn zoveel straatbeelden, die langer blijven hangen. Zoals ook in de foto’s te zien zijn kom je visverkopers, tandartsen, riksja chauffeurs, fruit verkopers en zoveel anderen tegen. Er is altijd wel wat bijzonders aan die mensen. Tijdens de tour door Agra, heb ik de Lonely Planet laten maken bij een winkel. De boekbinders deden flink veel lijm tussen de bladzijden en de buitenkant en een uur later mocht ik hem weer op komen halen. Natuurlijk was er een computer wizard, die visite kaartjes voor me wou maken. Een wizkid die het wel leuk vond om met zo’n blonde toerist te praten.

Verder bleek Agra perfect om mijn broeken te laten stikken en repareren voor weinig en om te relaxen na de afgelopen dagen. Ik heb wat computer werk gedaan en de verhalen flink bijgespijkerd op de laptop in en rustige hoek in de schaduw. Het eerste hotel was meteen goed en voor 75 roepies kon ik blijven en gebruik maken van het toilet en de goede douche. Kortom ik had geluk en zat op mijn stek hier om weer wat bij te tanken. De hotel eigenaar waarschuwde meteen voor de geldwolven hier en de riksjachauffeurs. Ik moest ze maar negeren en ik weet inmiddels hoe dat werkt.

De andere bezienswaardigheden waren in Jaipur. Gerrit ging in op het voorstel om een stuk mee te reizen met de Landrover. Hij vertelde me dat ik inmiddels welbekend was in Agra met de Landrover. Vanaf het moment dat hij besloten had mee te gaan de dag erop, spraken mensen hem aan of de landrover van hem was, op de vraag waar hij na Agra heenging. Hij vertelde natuurlijk met de auto naar Jaipur en blijkbaar gaat dat al een lopend vuurtje door zo’n stad.

Met Nederlandse muziek op “racen” we over de relatief goede snelweg naar Jaipur. Tijdens de rit van een paar uur stoppen we voor een paar kamelen, die wederom langzaam sjokkend langs de Landrover komen rennen. We zitten op het dak en vrolijk toeterend komen de chauffeurs langs om naar ons te zwaaien. De plaatselijke discoband komt ook langs met hun toeters en bellen en daarna kunnen we verder naar een goede lunchplek. Naast een boerende IT specialist eten we een Thali en de rondbuikige Indiër laat de forse boer ook nog tijdens het eten. Das toch normaal voor een ontwikkelde opgeleide Jongeman uit de hoofdstad ?! Lachend drinken we onze cola leeg en gaan we weer verder. Incredible India!

Het is wel raar hoe je weer compleet overnieuw begint met gezamenlijk navigeren en zoeken naar een juist hotel. Omdat je niet bent ingespeeld op elkaar en elkaars wensen te respecteren laat je alles een beetje op zijn beloop en je leiden door de Lonely Planet en in mijn geval de GPS en de zon. Uiteindelijk kwamen we bij het eerste hotel direct goed uit. Ik moest er wat voor door de stad toeren en ook de eerste reactie van de hoteleigenaar was bijzonder slecht. Toch kon ik de Landrover parkeren voor 50 roepies en gebruik maken van de douche en toilet en ZWEMBAD !!!! Gerrit betaald gewoon 300 Roepie voor zijn hotelkamer, wat hij normaal alleen ook zou betalen en iedereen is blij. Er is een zwembad, maar dat wist ik pas later. Het was een hotel vol toeristen en aangezien het zo heet was, was een zwembad zo welkom en tevens de start van een paar andere leuke dagen. Ik ben eerst 2 uren wezen dobberen om alle rotzooi van mijn lichaam los te weken, tijdens mijn eerste “bad” sinds maanden. Daarna was er een zonsondergang en kwamen de vleermuizen rakelings langs mijn kop scheren om de muggen van het water te plukken of misschien water te drinken. Wat kon er nog beter als dit !!!

Voor Gerrit was het veels te heet en hij kon ‘s nachts niet slapen en hij besloot na 2 slapeloze nachten de weg te pakken naar het noorden om de koelere gebieden op te zoeken in Turkije en langzaam verder naar Israël te reizen vanuit daar. We hebben twee avonden een pilsje gepakt en ook de tweede avond was het tijd voor een echte bar dit keer. Echter mag je hier alleen naar binnen als je een koppel bent. Daar ging onze avond disco……. Helaas was er een zinloze rit naar de andere kant van de stad, maar anderzijds was het goed vertoeven in de kleine bar bovenin het complex met dure biertjes. De 8 % biertjes van India werken als een bom en ik heb Gerrit flink “verveeld” met de verhalen van de laatste weken en de breuk tussen mij en Herbert. Vanaf deze avond noem ik Gerrit dan ook de Nederlandse privé psychiater, grinnik !!

Jaipur was in de dagen erna niet echt bijzonder voor me. De objecten waren “so so”. Het zou een oranje stad moeten zijn en wat bijzondere bouwwerken, maar ik heb ze niet echt gezien. Wel heb ik de minaret gezien samen met de oude stad en een paar hoofdstraten waar ik 2 middagen heb rondgelopen om mezelf te laten bij knippen en scheren. Interessanter waren de dode en naakte mensen op straat, de verkopers wederom en het leven in India in zijn algemeenheid. Vooral het zwembad won het van alles in Jaipur. Dat was het centrale punt van verkoeling, verkwikkende douches, kennismaking met een paar onverstaanbare Belgen en vooral met de leuke inspirerende Pegah. Een Canadese dame die ik betiteld heb als “Ganesh”, de olifant die afstamt van de Hindu goden, de reïncarnatie van ik geloof Vischnu. In ieder geval fleurt ze nu ook de Hippie trail weer wat op met een Canadese vlag.

Ontmoetingen en overnachtingen

Buiten de leuke gesprekken met Gerrit en daarnaast ook Roman, ben ik deze week zoveel mensen tegen gekomen. Ik ben nog niet eens begonnen over het stel uit het kleine landje tussen Spanje en Frankrijk (ben de naam even kwijt…baskenland..). Deze gozer was breed gespierd en vertelde me van alles over zijn 2 hobby’s, namelijk reizen en vechten. Hij doet kickboxen en heeft veel moeite met de kickboxers uit Nederland. Technisch erg sterk en snel. Echter de Thaise boxers zijn hard en meedogenloos. Het schijnt dat we het goed doen dus in Kickbox land. Daarnaast was Wim een merkwaardig figuur met waarschijnlijk een sterk sociaal internationaal familieleven. Hij reist samen met een college uit Delhi, een vrouw uit het buitenland, die hij min of meer betiteld als een zwakke vrucht. Blijkbaar heeft ze nogal de nodige sores en weinig zelfvertrouwen. Zelfs hij laat het bij tijd en wijlen maar met rust. Het zijn zomaar wat types die je onderweg tegenkomt. Van iedereen leer je weer iets en dat is het grappige. In Agra waren het toch echt de veg-curry’s die het goed deden als lunch en verder in de avond kwam ik al die mensen tegen tijdens de goedkope cola rum sessies.

Van Wim en zijn collega begreep ik wederom dat Delhi niet de moeite waard was en daarom heb ik deze maar van mijn route geskipt. Ik heb me snel gemeld bij Honeywell, die ik gevraagd heb om wat adressen door te sturen, in de hoop dat ik vooraf een en ander geregeld kan krijgen.

Meer impact op me had Pegah in Jaipur. Een leuke frisse dame die samen met drie rondbollige Britse vriendinnen rondreisde door India. Ze hadden allen vrijwilligerswerk gedaan in Calcutta, maar de Britse dames wouden nu vooral shoppen en zich gedragen als een typische dame. Vooral veel geld uitgeven dus, “Britisch” stijl. Pegah kwam ik overdag tegen in het o zo fijne verkoelende zwembad en het bleek dat ze uit Iran kwam oorspronkelijk. Aangezien ik daar een paar weken was geweest wou ze daar veel over weten en kregen we een leuk zwembad gesprek. De dag erna toen de ander dames voor tonnen aan zijde en andere zaken hebben gekocht, met haar door de stad geweest om een ouderwets bakje koffie te drinken. Ik was te laat bij de minaret aangekomen met Gerrit de dag ervoor, maar een dag later met Pegah “Ganesh” hadden we een prachtig overzicht over de stad Jaipur.

Bijzondere momenten

In een van de grote straten van Jaipur was een kleine jongen van een jaar of 4 bezig om een wiel te spaken. Langzaam draaide hij rond om de af en toe wat spaken aan te dragen. Het was voor een fietsenzaak, waar Gerrit snel een kiekje maakte van mij en de familie voor Rob, onze eigen fietsenspecialist uit Schalkhaar. Samen met de familie maakte we wat foto’s van alles, maar nog bijzonderder was de naakte man die zonder enige schaamte over straat liep. Zonder enige bezittingen, zonder enige kleren loopt deze man naakt over straat heen. Je staat gewoon verbijsterd te kijken en het is hier de normaalste zaak van de wereld dat dit kan gebeuren. Niemand kijkt op of om.

Sterker nog is dat deze man bijna tegelijkertijd was op dezelfde plaats als wij, waar we een dode man zagen liggen op dezelfde straat. Terwijl we op een paar meter langs deze man lopen, kon ik aan de kleur van de man zien dat die net overleden was. Een paar tellen later komt de politie aanrijden en vormt er zich een groep om de man heen. Blijkbaar is zijn energie vervlogen volgens traditionele Hindi cultuur. Midden op straat lag deze man met een grauwe blik over zich heen. De locals eromheen vertellen ons dat het een alcoholist was. Hij was blijkbaar op het heetst van de dag op de grond gaan liggen midden in de zon en is nooit meer op gestaan. Het blijft luguber om zomaar een dode man op straat te vinden, maar ik heb toch een foto gemaakt. Dit is India. Als de dode man gevonden is komt de naakte Indiër naar je toe deze zomer, “Incredible India” !!!

Overigen

Ik heb me bijna ontdaan van al mijn haar op mijn gezicht nu en een blote billen gezicht komt naar voren. Er rest alleen nog een klein plukje haar onder mijn onderlip en mijn haar is kort. Ik laat het bij de plaatselijke kapper op maat knippen allemaal en Gerrit maakt flink wat foto’s hiervan. Eigenlijk val ik bijna in slaap deze middag. Het was gewoon te heet en de kappersstoel was er helemaal klaar voor om mij een rustplaats te geven voor een uurtje. Helaas kon dat niet doorgaan en moest ik natuurlijk veel meer betalen als dat vooraf was afgesproken. Na de kapper lopen we door de bazaarachtige straatjes. Gerrit denkt waarschijnlijk dat ik wel wat kleur kan gebruiken en probeert me volgens mij in een shirt met vrolijke kleur te hijsen, maar dat heeft weinig zin ben ik bang. Ik heb al teveel kleren op het moment, ook al weet ik dat het wel leuk zou zijn om weer eens wat nieuws te kopen. De dag eindigt ermee dat we te laat zijn voor de minaret en trekken we weer huiswaarts voor een welverdiende duik in het zwembad.

In Agra heb ik me nog gemeld bij een Endfield dealer en op me op de hoogte laten brengen van de motoren. Ik weet dat Phil er een heeft gekocht destijds en ik vraag me af wat hij ermee heeft gedaan. Het zijn bijzondere motoren en er zit een bijzonder geluidje in. Een van de plannen zal waarschijnlijk toch wel worden om een keer een motorrijbewijs te gaan halen. Ik moet toch weer wat plannen maken uiteindelijk. Dat lijkt me wel een gaaf plan om een Endfield te rijden, ook al zal het wel moeilijk zijn om er een te rijden, aangezien ook hier de pedalen omgedraaid zitten t.o.v. westerse motoren. Het scheelt dat ik nog nooit motor of schakelbrommer heb gereden. Ik heb in ieder geval meer met deze motoren als de snelheidsduivels die ik in Nederland tegen kom. Lekker met Nance achterop een beetje toeren. Leren jasje aan en een paar dagen baard laten staan. Kom maar op met die zomer. Waarschijnlijk zal ze zelf wel een motorrijbewijs willen halen en mag ik achterop zitten……, grinnik…!

Het wordt zo langzamerhand ook tijd om na te beslissen wat er gaat gebeuren met Herbert, de Landrover en de reis. Ik ben nog in het ongewisse over wat de plannen zullen worden voor Herbert, maar het is zeker dat de landrover naar huis gaat vanaf Mombay. Ik zit vol woede over wat er gebeurt is, maar probeer te relativeren en te zorgen dat ik het los kan laten. Dagelijks houdt me toch stiekem wel even bezig en ik realiseer me dat ik dit hoofdstuk pas kan afsluiten als de Landrover op de boot zit. Ik wil de ruimte open laten om te kijken hoe zijn reactie straks is en het daardoor open te laten of we straks (gedeeltelijk) verder gaan reizen. Al ligt me dat erg zwaar. “We moeten het eens allemaal anders gaan doen “DAT ZWERVEN” zoals Acda en de Munnik zouden zeggen.

Ik heb inmiddels de bevestiging alweer binnen en de betaling is afgerond voor het visa van Australië. Ik mag me een jaar lang bezighouden met werken in Australië, al zal dat niet gebeuren. Ik hoop wellicht dat ik 1 of 2 maanden ergens aan de bak kan en verder wil ik lekker een maand met Nance in Australië rondcrossen. Daar kijk ik het meeste naar uit. Het is nu alweer 4 juni als ik dit type en ze heeft zojuist de ticket geboekt naar Sidney. Nog heel even reizen en dan kan ik haar eindelijk weer vastpakken. Nog even doorzetten dus. Dit onderdeel van de reis valt me erg zwaar en vooral het afscheid na een weer een lange internetsessie valt me elke keer zwaar. Ik wil niet alleen de wereld over en soms realiseer ik me dat het lijkt alsof jezelf voor de gek houdt. De dame waar je helemaal wilt van bent en waar je leven mee wilt delen zit thuis en het project “een lange wereldreis met een oldtimer” lijkt uit elkaar te zijn gevallen of tenminste kan ik zeggen dat die bijna eindigt. Als je dan realiseert dat je nog minstens 3/4 maanden moet wachten voordat je haar ziet, dan duren de dagen soms lang. Maar er zijn al ruim 8 maanden voorbij. Soms tel je de dagen teveel. Dan lijkt het alsof ze dubbel tellen. Zoals bonken bij het oude knikkerspel een grote meerwaarde hebben en zoals ik Herbert nu momenteel nog als een eenteller zie.

Het is niet meer haalbaar om zelf een 4 WD te kopen in Australië. Daarvoor heb ik geen financiële middelen. Die droom is definitief weggevaagd door al het gebeurde. Ik zal wel weer een andere oplossing vinden, maar het blijft lastig om te accepteren. Waarom? Waarvoor? door wie? gaan mijn vragen en overwegingen niet beantwoorden aan het einde. Ik red me wel, maar je vraagt je af waarvoor je sommige moeite, tijd, energie aan sommige dingen/zaken/personen hebt besteed, waarvan ik me nu realiseer dat ze misschien niet de moeite waard waren.

Het zijn maar overpeinzingen. Er is teveel tijd om te denken. De surrealistische wereld en denkbeelden winnen het soms van de realiteitszin. Maar dat is goed. Ze zetten ook je andere gedachten weg tegen de realiteit van juist dit land. En dat maakt reizen boeiend. Als ik nu mijn vriendin ook nog eens lekker tegen me aan kon drukken…….dan was mijn/onze wereld perfect op dit moment………..in dit deel van de wereld……… Nog maar 3 maandjes !!!