2006-04-19: India: Een onverwachtse wending van een wereldreis.

Dit is een dag die veel verandert in deze wereldreis en ik ben doorgegaan met deze manier van schrijven tot in ieder geval deze datum om het voor mezelf op een juiste manier voorlopig af te sluiten, want ik kan natuurlijk alleen voor mezelf praten. Ik weet nog niet hoe ik de andere dagen en weken zal verwerken in de reisverslagen vanaf nu.

Op het moment dat ik wakker werd is Herbert ook al wakker en duik ik al redelijk snel onder de bak water, die in Kushinigar een douche heet. In de tussentijd wordt Herbert langzaam wakker en pak ik de tent op als Herbert onder de bak water springt en zet ik een muziekje op in de auto. Ik heb zin om verder te reizen en voel me fit en in principe gaan we vandaag naar Varanasi.

Als Herbert terug komt wil hij dat ik de computer open doe en een reactie geef op iets wat ik zelf heb geschreven en waar hij op heeft gereageerd met een note. Een heftig gesprek volgt later over dit onderwerp bij de Thukpa boer en even later pakt Herbert zijn spullen en vertrekt hij met de rugzak om er met de rugzak verder op uit te trekken via openbaar vervoer. Een verrassende wending en een iets andere start van India als verwacht. Ik heb het concept reisverslag deel en Herbert’s reactie hieruit gehaald en bij deze niet geplaatst. Het is inhoudelijk voor ons beiden op dit moment niet interessant om verder in de verslagen te beschrijven hoe Herbert en hoe ik hierin staan. Herbert reist zelfstandig met openbaar vervoer en ik met de Landrover en verder zal ik met de start van de wereldkampioenschappen voetbal me weer melden en proberen om 11 juni bij de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal in Goa te zijn om daarna gezamenlijk verder te bepalen wat er gaat gebeuren. We zullen wel zien verder.

Wel beschrijf ik zoals ik me eronder voel onder de hele situatie. Ik schrijf deze verhalen omdat ik ze leuk vind te schrijven en omdat het me de mogelijkheid geeft om de hele reis een tweede keer door je hoofd te laten spelen en je min of meer alle goede een leuke momenten twee keer laat beleven. Ik weet ook dat ik wel eens vel van leer trek en misschien wel eens te ver doorga. Het zegt alleen meer over mijn persoonlijkheid als over anderen en zo is het ook bedoeld. Ik vertel hoe ik deze reis ervaar en wat ik leuk en minder leuk vind. En moet ik ook nu met de billen bloot vind ik dan.

We zien wel over een paar weken wat we beiden van plan zijn te gaan doen. Twee individuen, twee doelen en twee persoonlijkheden. We zullen zien of er uiteindelijk nog 1 doestelling uitvloeit aan het einde van India.

Ik kan niet zondermeer zeggen dat ik me uitermate kloten voel na het vertrek en keuze van Herbert. Het project, zoals ik het noem, heeft een flinke deuk en ik hoop voorlopig maar dat het uiteindelijk geen scheur op gaat leveren op de lange termijn. Een gevoel overheerst vergelijkbaar met een familiescheiding, verbreking van een langere relatie, buitengewone openbaringen en verslagen gevoelens zoals ik ze wel eens eerder heb meegemaakt in het verleden. Een grote soort moedeloosheid gecombineerd met zelfmedelijden, al is er wel een groot verschil. Ik denk anders nu. Eerst komt de oude muur weer even torenhoog boven water uit en vervloek ik alles wat ik eigenlijk wel belangrijk vind. Sterker nog, ik ben direct fysiek op de muur gaan zitten. Maar ik weet dat het niet de enige oplossing is om alles achter me te laten en vol gas naar voren te gaan. Het werkt wel voor me, dat weet ik uit het verleden, maar het is een lange en harde weg en ik weet niet of ik dat wil. Al lijkt het me in eerste instantie soms de beste manier.

Ik heb ruim een uur nodig om even logisch na te denken en ik informeer Nance en Axel, die het van mij moeten weten dat ik er momenteel even alleen op uit trek met de Landrover. Daarna pak ik de landrover even opnieuw in en maak ik een plan de campagne voor de aankomende week. Ik weet dat het eerst schoon schip moet worden, dan uitbarsting, acceptatie en dan weer verder. Normaal duurt dit een tijdje, maar ik ben voornemens om rustig en langzaam te reizen en niet meer als 100 km te reizen per dag. En tussendoor de nodige zaken te zien, zodat het wat ruimte schept om alles eens door mijn gedachten te dirigeren. Ik hoop dan met een week alles weer op de rit te hebben en dat ik alles achter me kan laten om daarna pas weer in de start van juni verder alles onder de loupe te nemen. Dan heb ik in ieder geval zelf de reis kunnen maken t/m het einde van India, al durf ik me verder niet uit te laten over de rest van reis op dit moment. Eerste maar eens teruggetrokken door India reizen zonder direct teveel de voorgrond zoeken direct en proberen de gedachten te verzetten.

Als de gedachten weer goed zitten, wordt het tijd om wat anders te doen. Het is namelijk makkelijker om het al te weten, maar dan moet het nog gebeuren in de praktijk. Ik zal me even moeten afreageren en dat is normaal gesproken heftig en ik kan nu niet de eerste beste Indiër voor zijn knar slaan. Gelukkig ligt dat ook niet in mijn aard. Jammer genoeg is het te heet om een stuk hard te lopen en wil ik ook niet de hele week met spierpijn onderweg zijn. Weinig opties dus. Wel bied pardoes de buurman aan om even bij hen plaats te nemen op een lege stoel.

Het is een oudere man die vraagt of ik de ceremonie wil zien als ik hem vraag wat er gepland staat voor de avond. Het is een voorverloving als het ware. Een ceremonie waarbij de families elkaar toestemming geven om de bruid en bruidegom met elkaar te laten trouwen. Deze hebben elkaar dan nog niet gezien. De gehele familie komt bij elkaar en schouwt het aan. Voor zitten de kleurrijke vrouwen op de grond en erachter de mannen van de familie. Een aantal mannen roepen mantra’s over de beide individuen uit en als de nootjes rond gaan, hebben blijkbaar de families goedkeuring gegeven. Het is wel apart. De bruid moet tegen over de vader van de bruidegom gaan zitten terwijl de mantra’s worden geroepen. Mantra’s zijn religieuze leuzen van de Hindu’s. De bruid moet dan haar ogen gesloten naar beneden gericht houden en mag de vader niet aankijken. Anderzijds gebeurt omgekeerd precies hetzelfde.

De hele zaal van de tempel staat vol met presentjes en iedereen krijgt een doosje vol lekkernijen en plastic glazen Pepsi. Deze ceremonie maakt het beeld wat ik gekregen heb in Pakistan nog iets completer denk ik.

De man vertelde me honderduit over alle aspecten van de hindu’s Hij zou nooit bij een lage khast (untouchable’s) op een ceremonie komen en dit was er een van een middel khast. Verder moest ik een boek over het hinduisme kopen en kreeg ik wat lastige vragen over wat nu de core business is van Nederland. Zeg het maar. Nooit over nagedacht eigenlijk, al zal ik dit wel eens een keer opzoeken als ik eraan toe kom. Ik kan wel gokken, maar weten is andere koek. Tussendoor laten ze me zien hoe ze tabak kauwen in deze Indiase cultuur en de stille man in de hoek heeft geen woord gezegd gedurende alle uren. Alsof hij zijn plaats wist in de familie.

Tijdens een aantal uren neemt de man me op sleeptouw en kan ik me even helemaal ergens anders op richten. Natuurlijk is dat praktisch gezien onmogelijk. Af en toe dwaal je af en herinner je jezelf eraan, dat je ook maar gewoon een mens bent om je te realiseren dat het soms gewoon ook kut is in je leven net zoals tijdens een wereldreis, je werk, je relatie of wat je ook moge doen. Aan het einde van de middag knijp ik er tussen uit om de andere objecten te bekijken in Kushinigar.

Ik mag bij de tempel blijven staan maar moet wel 25 roepie betalen (0,50 eurocent) voor deze nacht. In de avond eet ik fijn een bordje Thukpa bij dezelfde mensen als gisteren. Het smaakte me erg goed en vandaag wil ik de ei Thukpa ook wel eens proberen. Ik heb al verschillende malen geprobeerd wat op te pakken, maar ik heb een ontembare wens om Nance op te zoeken en te spreken.

Als ik op zoek ga naar een internetcafe vind ik er een iets verderop. Hier moet ik met een mobiele telefoon inloggen op internet en dat voor maar 20 roepies per uur. De snelheid is iets lager, maar altijd nog vele malen hoger als in Pakistan, dus altijd goed. Al snel wordt me duidelijk dat de eigenaar verwacht dat de spanning wegvalt vanavond en ik tik snel een lange mail naar Nance met de wetenswaardigheden. Helaas lukt het me niet meer om haar te spreken vanavond. Rond negenen valt de spanning weg en een paar minuten later krijg ik een sms van haar. Ik probeer het cafe nog in te komen, maar het is pikkedonker op straat en het cafe potdicht. Welkom in India!

Ik denk dat het voor het eerst sinds jaren was dat ik me weer eens even heel alleen voelde op deze aardkloot. Al zal ik waarschijnlijk altijd te eigenzinnig zijn om daaraan toe te geven uiteindelijk. Het blijft een bijzonder moment en deed me realiseren hoe graag ik een goede thuisbasis kan waarderen.