2006-04-18: India: Land van TATA. Here we are again!

We zijn er bijtijds uit en als alles weer gereed is, vertrekken we richting de grens. Het gaat redelijk voorspoedig en we kunnen overal vlot doorheen, al moeten we wel een paar flinke wegblokkades overwinnen. Het lijkt alsof ze alle wegen hebben voorzien van een omgekapte boom de afgelopen maanden. Soms moeten we een beetje omrijden, maar we worden nergens gehinderd. Er zijn vaak zelfs goede wegen en we zijn de enige die rijden.

Bij de grens van Nepal staan ze ons vreemd aan te kijken en verbaasd wordt meerdere malen gevraagd waar we vandaan komen. Er zijn enkele mensen die naar Kathmandu willen en vragen ons verbaasd of ze erdoor heen kunnen, maar helaas moeten we ze negatief beantwoorden. Of ze moeten de welbekende “Riksja helikopter” hebben, maar daar geloof ik niets van.

We staan voor de grens als Herbert de laatste zaken loost en we een verkoelend colaatje halen. Ook het laatste deel was best lekker rijden door Nepal en er was meer open als ik verwacht had. We konden zelfs ergens nog wat zaken kopen.

De grens was weer een eenvoudige klus. De eerste Nepalese mannen liepen snel weg en even later helpt een pennenlikker ons en zet een andere man aan het werk, die lekker op elkaar beginnen te vitten. Een ouderwets momentje overheid denk ik dat het was. Als alle gegevens in het grote boek staan, wordt de manager gevraagd om een handtekening te zetten en als laatste loopt iemand mee naar de auto. Dit is echter alleen het fysiek zetten van drie stappen in de richting ervan en we kunnen zonder probleem verder met alle handtekeningen en stempels en zonder enige vorm van controle.

Als laatste handeling in Nepal moeten we nog uitgeboekt worden. Hier zijn twee problemen, namelijk dat Herbert geen goede datum op zijn visa heeft zijn staan van binnenkomst en dat we maar een visa hebben voor 30 dagen en we meer als 40 dagen in Nepal zijn geweest. Echter heb je de eerste keer in Nepal recht op 60 dagen en dit zou ons verder geen probleem opleveren hadden ze ons verzekert bij binnenkomst in Nepal. Natuurlijk moet wel eerst de hele rij toeristen worden weggewerkt voor je, terwijl je als eerste binnenkomt en natuurlijk moet de baas goedkeuring geven, die natuurlijk nu even weg is, maar uiteindelijk is het allemaal geen probleem en kost het maar een klein half uur extra. Het valt allemaal nog wel mee dus en we kunnen weer verder de grens over naar India.

Er staat een grote boog over de straat, waarop staat “Welcome to India”. Hier kunnen we ons melden voor aanmelding in deze regio. Eerst wordt door twee mannen de carnet geïnspecteerd en ingevuld en dit gaat soepel en als de controle van de motor en chassis gegevens zijn geweest kunnen we zonder probleem verder. Daarna moeten we ons aanmelden bij een rij van een aantal toeristen, die staan te wachten. De eerste druktemaker komt om geld zeuren en is waarschijnlijk de hele rij al langs geweest. De man heeft HIV en aids tegelijk en daarvoor ook wat documenten en daarnaast ontbreekt er nog veel meer aan. Nou wil ik geen afbreuk doen aan de ernstige vormen van H.I.V., maar deze welbespraakte engelse man wist zijn weg zeg maar en ik had ernstige twijfels over zijn manier van bedelen. Deze grens ging alweer erg soepel en gelukkig bleef de bureaucratie van de indianen voor ons in Verweggistan.

Als alles klaar is aan de tafel met de indianen en we meerder malen wat gegevens aan moeten vullen zijn we binnen en kunnen we door de meteen drukke straten van India. Het verschil tussen relaxed Nepal en druk India is meteen zichtbaar. Om te voorkomen dat we weer zo’n slechte weg hebben als op de heenweg, pakken we nu een grensovergang eerder en het lijkt erop dat dit een goede keus is. Ik had nog meer dan genoeg roepies in de kluis om niet meteen te hoeven pinnen bij de eerste de beste ATM (geldautomaat) en we konden zo verder over de wegen van India.

Ik reed en aan het einde van de middag zat ik al de nodige uren achter het stuur. Ondanks dat ik me fris en guitig voelde had ik al wel weer een aanrijding gehad. Onverwacht stak een jonge hond spelend over straat met iets in zijn muil. Ik trapte iets de rem in en trok het stuur naar rechts, maar het mocht niet baten en met het linkervoorwiel trok ik waarschijnlijk over zijn heup heen en kwam er vrijwel direct een hard gekerm onder de robuuste landrover vandaan en heb ik direct een slecht gevoel over me heen. Ik kan weinig doen als direct verder rijden. Zo werkt het hier namelijk, maar goed. Het druist en zal tegen mijn gevoel in blijven druisen om zo door te rijden na een dergelijke gebeurtenis.

Herbert herinnerd me eraan dat ik ook al een keer een vogel tegen de kisten aan heb gehad. Ik moet even graven en denk dat Herbert die vogel juist had geraakt, maar ik weet het niet meer en schrijf ook die vogel dan maar toe op mijn lijstje. Als ik was blijven staan en de eigenaar van die hond meld zich, dan kan alles gebeuren. Ook later in de reis hoor ik vaker dat het de beste optie blijft om door te rijden en dan moet het maar. Het is een deel van reizen in India. Ik hop dat het hier bij blijft al zal dat niet gemakkelijk zijn, want alles loopt door elkaar heen op de straten van India.

De weg bracht ons naar Kushinigar. Herbert had deze plaats opgezocht en is een boeddhistisch centrum van tempels en schijnbaar een begraafplaats van de boeddhisten. We kunnen na even zoeken de auto parkeren bij een tempel op het terrein, waarschijnlijk een Tibetaanse tempel. Het is gratis en we kunnen het toilet gebruiken. Snel maken we ons uit de voeten om de tempels te zien en bezichtigen. Er zijn veel tempels en nog meer tempels en ze zijn best leuk om te zien, al moeten het er niet teveel gaan worden naar mijn smaak. Er is een grote klok van bladgoud en elke land die enigszins boeddhistisch is aangelegd van oorspong lijkt een tempel te hebben gebouwd hier ter ere van de beruchte “lord boeddha”. Mij is alles omtrent boeddhisme nog wat wazig en ik hoop wat meer te weten komen tijdens de reis in India. In Nepal heb ik wat beginselen gezien, maar aan de andere kant ben ik ook wat cultuur en religie moe op het moment. Ik wil niet meer alles onderzoeken en weten en misschien wel even een paar weken gewoon rustig doorreizen, al merk ik ook dat de hitte langzaam begint in te werken op me.

Deze week vroeg Herbert me nog hoe ik dat zag, maar ik zie er niet tegen op. Ik ben goed tegen hitte bestand en vind het op zich lekker, maar Herbert heeft hier duidelijk zijn vraagtekens nog bij. Ik waan me sneller in vakantie stemming en blijf langer in bed liggen in de ochtend en dat bevalt me wel eigenlijk als vooruitzicht. Al moet ik wel eerlijk blijven en heb ik nooit meer als een week in >40 graden weer gezeten.

We maken een lange tour langs de beelden en maken de nodige foto’s. Vreemd blijf ik de swastika tekens raar vinden. Het zijn de omgekeerde versies van de hakenkruizen van Adolf Hitler en ze worden volop gebruikt in de eeuwenoude tempels en kan dan ook niets anders concluderen dat deze man dit teken gestolen heeft van eeuwenoude Indiërs! Zei het dat hij hem heeft omgedraaid. Toch blijft het verbazen dat dit teken meteen gelinkt wordt naar de tweede wereldoorlog in mijn hoofd. Blijkbaar is het erin gestanst in het verleden.

Een bijzonder onbelangrijk detail is dat ik nu op 4 mei 2006 deze verhalen maak en uitwerk en vanavond is het dodenherdenking. Het gaat allemaal wel een beetje langs me heen, maar toch realiseer je je een aantal zaken, die eigenlijk vanzelfsprekend voor me zijn. Daarnaast was ik net aan het typen n had ik even geen Anouk op de mediaspeler afdraaien en hoorde ik de dodenmars ergens in deze locatie gespeeld worden. Waarom en hoe is me nu nog onduidelijk, maar het blijft een beetje bizar.

Eerder vandaag was ik vlak bij de Taj Mahal (na een daadwerkelijk bezoek eraan) en zat ik alleen op een top van een hotel met een uitzicht op dit fantastische bouwwerk. Valt er in een keer uit het niets een stoel om zonder reden. Erg maf blijft dat soort dingen. Nu realiseerde ik me later dat er een stoet apen (circa 20 stuks) in het midden van de grote stad Agra (+/- 1,2 miljoen inwoners) over de daken struinde en waarschijnlijk heeft een van die apen me een streek geleverd vandaag. Er kan ook van alles gebeuren.

De avond eindigden we met een lunch bij een leuke familie, die de Thukpa een extra dimensie hebben gegeven. Het is min of meer een stevige noodles soep met extra ei en specerijen en was een welkome verandering op mijn dieet tot nu toe. Eindelijk weer stevig goed voedsel en ik hoop dat dit de maag weer wat definitief aansterkt, die al sinds Nepal weer van streek is.

Ik duik moe en kapot het bed in. Het was weer een inspannende dag en ik kan de nachtrust goed gebruiken. Tijd om even bij te tanken.