2006-04-12: Nepal: Fantastische zonsondergang in de Kathmandu vallei

Ik heb Herbert niet opgemerkt vanochtend voor de eerste keer. Mijn opmerking van de week dat hij die wekker eens een keer normaal uit moest drukken heeft blijkbaar gewerkt. Een discussie kunnen we blijkbaar niet normaal afsluiten, zelfs niet na een normale gezonde avond. Ik had voor de gein vlak voor slapen twee lege plastic flessen naast mijn bed klaargezet voor de volgende morgen, zodat ik een paar flessen kon lanceren als zijn wekker voor de tweede keer afging. En dat vertelde ik hem natuurlijk ook.

Een kleine geinpartij gaat over en weer, maar Herbert haalt uit de woorden, dat ik hem op de kop wil kogelen. Mij compleet vreemd waar dat vandaan komt en geef alleen maar de boodschap dat hij die wekker uit moet drukken en anders een lege fles kan verwachten morgenvroeg. Hij reageert dan ook erg heftig en even later eindigt het ook, maar ik heb sindsdien geen last gehad meer van die wekker.

Vandaag heb ik een luie dag. Ik kan ‘s ochtends niemand vinden in de Kathmandu Guesthouse en struin de straten af naar een leuk cadeau voor wat gemeenschappelijke kennissen, die Herbert en ik hebben. Maar ik koop nog niets. De verkopers op de straat zijn altijd lacherig als je binnenkomt en als je weggaat en nog niets meeneemt is de wereld te klein. De verkoop is moeilijk en er is geen business en voor mij is het klein geld. Ik kan het makkelijk nu kopen. “Little money!” Oeps, verkeerde opmerking. Dag meneer ! Dat maak ik zelf wel uit waaraan ik mijn geld wil opmaken. Als je dan wegloopt zakt de prijs van de oorspronkelijke waarde van 800 Roepies, die je al bedongen had voor 400 Roepie in een keer naar 300 Roepie……..naar 250 Roepie…….en zelfs naar 150 Roepie…..

Wat een wereld, maar goed. Ik koop later wel wat. Met wat extra ansichtkaarten op zak en een doos om alles in op te sturen naar Nederland, loop ik naar de garage waar de Landrover staat. Vandaag is er geen staking blijkbaar en overal is leven op straat. De straatverkopers spreken je weer om de haverklap aan en je wordt gek van riksja drivers. Het leven gaat weer verder. Ook hier tijdens de dagen die nog wel eens berucht konden gaan worden in Nepal en omstreken.

Als ik aan kom lopen staat Herbert klaar om een proefrit te maken en kan ik kan inspringen en meerijden. Ook de eigenaar en zijn knecht rijden mee en ik moet zeggen dat het motortje weer mooi klonk. Herbert maakt een rit van een half uur en trekt op en remt en doet wat meer Landrover truckjes. Het moge duidelijk zijn dat de Landrover weer in een goede staat is en dat ik zonder gekkigheid achter een vrachtwagen kan rijden zonder bang te zijn voor het tikkende geluid uit de motor of hoog in de remmen moet omdat er ergens lucht zit in het systeem. Onderweg worden nog wat rekeningen betaald. De garagehouder meld me als ik erom vraag wat zijn vertrouwen is in de auto, dat de motor zeker weer 25.000 km meekan……. Dat is een raar antwoord, maar al snel maak ik uit zijn verhaal op dat de nieuwe zuigerveren uit India komen en blijkbaar een duidelijk minder kwaliteit hebben. En dat heb ik nou net niet even eerder begrepen. Een beetje frustrerend om dat soort dingen toch altijd niet even goed mee te krijgen in de dagelijkse update. Er zitten allemaal nieuwe onderdelen in, dus ja daar wordt allemaal aan voldaan. Het maakt ook niet meer uit eigenlijk.

Ik besef me dat het voldoende moet zijn voor deze reis door India en misschien eventueel ook door Australië als dat nog door zou gaan uiteindelijk, maar dan moet de motor zich eerst goed houden in de hitte van India.

Na de proefrit haal ik de bevestiging nog even los van de ramen. Hier zit een gebroken bout en die zorgt voor het hinderlijke gepiep onderweg. Hiervoor worden nieuwe delen gezocht en gemaakt en Herbert verwekt ze verder evenals een nieuw dekseltje voor de dieselpomp die nog lekte.

Als we even zitten komt er een “entertainment” mannetje binnen lopen. Hij zit zoals hij dubbelzinnig zegt in de entertainment business en vraagt honderd en een vragen waarom we met zo’n oude auto reizen. We moeten een nieuwere kopen. Daarom vragen we ook of hij dat voor ons wil betalen, maar nee. Daar is hij niet voor in. Er volgt een heel gesprek wat hij uitspookt allemaal en heeft de nodige verhalen over drugssmokkel en “bekenden” uit Nederland die hem op het drugshandel pad hebben gebracht in Bangkok de nodige jaren terug.

Als ik het allemaal wel heb gezien loop ik terug naar de Kathmandu Guesthouse en zie hier ook Isabel weer met haar voor mij nieuwe vrienden. Dit zijn de Zwitserse Rafael en de Amerikaanse Tim. Gisteravond hebben ze op het 6 etages hoge dak gezeten en vanavond spreken we daar weer af om de zonsondergang te kunnen zien. Tot die tijd scheiden onze wegen en vermaak ik mezelf even in het internetcafe en met een colaatje.

Om 17.00 uur meld ik me weer bij het centrale afspreekpunt. De Kathmandu Guesthouse is vanaf het begin al het herkenningspunt geworden en altijd de basis voor de ingesloten toeristen. Isabel is hier ter plekke nog bezig met een interview voor haar scriptie met een andere opgescharrelde Duitser. Ik zat haar de afgelopen dagen flink dwars met opmerkingen over dat ze geen tijd had voor de scriptie en dat ze alleen mooi wou wezen in het zonnetje hier in Nepal. Ik denk niet dat het door mij komt, maar ze heeft wel weer wat interviews opgepakt. Haar vriendje heeft haar bericht vandaag dat hij niet naar Nepal komt in de aankomende dagen. Ze zouden nog wat tijd samen doorbrengen, maar vanwege de situatie gaat hij zijn geld nu opmaken Thailand. Een verstandiger keuze kan hij niet maken, maar goed. Daar denkt Isabel anders over en teleurgesteld als ze is laat ze de wenkbrauwen moedeloos hangen. Eerder deze week was ze erg positief en bijna leek het alsof ze niet snapte waarom hij naar Nepal kwam in deze situatie. Haar reactie was: “Ach ja het is zijn geld. Hij moet het zelf ook weten.” Ze was wel blij en nu is het tegenovergestelde waar.

Toen ik haar net kende zat ik samen met Alex en John te geinen over hoe nu daadwerkelijk vrouwen in elkaar zitten en dat mannen dat nooit zullen begrijpen. Het was grappig bedoeld en met drie mannelijke nationaliteiten zaten we de 2 vrouwelijke uit te dagen. En natuurlijk werd er gehapt, zoals een goede vrouw betaamt. Het grappige is dat ze reageerde met de mening dat dit niet zo moeilijk is. Bij haar betwijfel ik dat echt wel. Als ze praat kan ze blij en kwaad in een seconde zien. Lachen gaat van oor tot oor en de realistische kant kan zorgelijk kijken. Ze heeft en veel aandacht nodig en wil graag mannelijke aandacht. Aangezien ze van Duitse origine is weet ik dat het wel eens zo kan zijn dat ze met niet al teveel moeite vreemd gaat nu haar vriend niet komt met de Amerikaanse Tim, die vanaf het begin dat ik ze samen voor het eerst zag, aan Isabel aan het plukken lijkt te zijn.

Op het dak drink ik mijn cola op in de laatste zon. De 6e etage geeft een overzicht over heel Kathmandu en dat ziet er echt fantastisch uit. Overal zie je de vreemd gebouwde huizen en het laatste zonlicht maakt het af. Isabel komt direct na het interview naar boven en we babbelen wat bij. Tim heeft een mp3 speler bij zich en zet de nodige leuke muziek op met de bijbehorende luidspreker boxen en ik geniet van de sigaartjes en de door Tim meegenomen biertjes. Een perfecte setting en al snel komt Rafael, de Zwitser, meehelpen om het geheel te aanschouwen. Het is fraai om elke keer weer te zien hoe mooi een zonsondergang kan zijn.

De zon zakt redelijk snel achter de bergen en we blijven hangen. Tijdens de sunset kwamen er ook diverse anderen even kijken boven op het dak. Ook als tijdens het tweede en laatste biertje van Tim er nog geen Herbert is, maken we plannen om een pizza te halen en het hierboven op het dak te eten en zullen we meteen wat nieuwe pilsjes halen om de avond mee door te brengen. Ik offer mezelf op dit keer en al snel sta ik weer boven met een doos goedkope Everest bier. De biertjes hier worden geserveerd in 650 ml flessen en voor 1 euro mag je er een hebben in de supermarkt. Omgerekend is dat dus 0,50 eurocent voor de inhoud van een blikje zeg maar.

Het menu had ik al opgehaald bij Dolce Vita en 5 % extra bedongen op de prijzen van de kaart. Na boven de bestelling te hebben opgenomen en weer te hebben weggebracht werd het tijd om te gaan zitten op de 6e etage. Herbert kwam inmiddels van het internetcafe na zijn gesprek met Margreet en haalde wat pilsjes extra. Met Rafael bleek dat die grappenmakers ook niet serieus te nemen zijn soms. Er was een tagliatelle Al Pesto besteld en dat kon niet. Dat kon alleen maar Tagliatelle Funghi zijn. Ik had gemeld dat ze dat dan maar moesten maken als ik niet binnen 10 minuten terug was. Toen Rafael en ik binnenkwamen bleek dat ze nog niet begonnen waren aan het eten omdat de Tagliatelle op was. Al Pesto genoeg ! En we konden alsnog een halfuur wachten.
Na het eten zat iedereen naar boven te kijken naar de volle maan die er vanavond was. Volgens iedereen zitten er twee konijntjes op de maan, die de nodige standjes hebben geleerd. De ene heeft zijn handen op de heupen van een ander konijntje en ze maken een verende beweging. Was me eigenlijk nooit opgevallen dat het voorbeeld in de hemel hangt. Vandaar dat volle maan een “romantisch” karakter geeft aan warme zwoele zomeravonden aan zoveel mensen…….

Isabel lijkt in de tussentijd helemaal ingepakt te worden door de Amerikaanse Tim. Ze bleven verder met zijn tweeën achter in een zo’n beetje in elkaar verstrengelde avond. Een bericht uit Duitsland dat haar vriend zijn geld beter denkt te kunnen besteden voor zijn vakantie in Thailand en ze laat de zaken op de vrije loop lijkt het. Onvoorstelbaar hoe de wispelturigheid naar boven komt drijven van deze vrouw.

Het was een superavond met een grandioos uitzicht op de Monkey Tempel, vliegveld, Kathmandu in zijn algemeen en de volle maan maakt het af. Ondanks dat ik wat teveel aroma sigaartjes heb gerookt was het weer aangenaam vertoeven op de 6e etage. Eindelijk weer een leuke dag in Thamel.

Ze kwamen ons ophalen rond 1 uur en iedereen vertrok op het “romantische koppel” na en twee dozen rommel achter latende bij de receptie trokken we weer door de avondklok. Of was die er niet meer. Ik heb geen idee eigenlijk. In Thamel gaat alles zijn eigen gang.